To 4o και ολοένα και μεγαλύτερο SFF-rated κλείνει απόψε, παραδίδοντας και τα βραβεία του, με επαναληπτική προβολή του headliner του, του Grace (2009), μια ιστορία απέθαντης μητρικής αγάπης, που ξεκίνησε από το AFM, προκάλεσε κάποιες λιποθυμίες στο Sundance, και παίζει αυτές τις μέρες παράλληλα και στο ολοένα και πιο tech-indie (και πολυ-tweetered φυσικά) SXSW, όπως μπορείς να δεις και στο σχετικό teaser από το Fangoria που συνεχίζει τη παράδοση της παραγωγής να κόβει πρόμο κλιπάκια για κάθε event, από το πρώτο της κιόλας. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, υπεύθυνος του φεστιβάλ, βρήκε τελικά χρόνο ανάμεσα στο να υποδέχεται τους καλεσμένους του κάθε μέρα και να κάνει απολογισμό με τη λήξη της, και γεμίζει το μπιμπερό σου:

Αυτό που δεν καταλάβαινα αρχικά είναι γιατί ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Paul Solet ονόμασε την ταινία του Grace --ένας ουδέτερος και νερόβραστος τίτλος που στην καλύτερη περίπτωση τον προσπερνάς και στην χειρότερη σε φρενάρει. Μετά την ταινία, έχω την επίσημη και την ανεπίσημη εξήγηση: η επίσημη εξήγηση λέει ότι ο τίτλος δεν έπρεπε να προδιαθέτει τον θεατή γι αυτό που θα δει αλλά και, αφού το δει, να αποκτήσει μια σαρδόνια χροιά. Η ανεπίσημη λέει ότι ο Solet προσπάθησε μια και καλή να καταστρέψει στα μυαλά όσων Aγγλοσαξώνων δουν την ταινία όλες τις θετικές, ανακουφιστικές και εξιλεωτικές αποχρώσεις έχει η λέξη "Grace" στα Αγγλικά. Όπως προσπαθεί να καταστρέψει και κάθε γλυκό και τρυφερό συνειρμό που μπορεί να υπάρχει σε σχέση με την εικόνα μιας θηλάζουσας μάνας και την δοξολογούμενη σχέση μητέρας-βρέφους.

Αν η ταινία αυτή κυκλοφορήσει ευρύτερα, θα χαρακτηριστεί σφόδρα μισογύνικη, χολή ενός ανθρώπου που δεν αντέχει άλλο να καταδυναστεύεται από τη μάνα του και τη γυναίκα του. Όχι γιατί μας δείχνει τίποτε νταβραντισμένους αρσενικούς να ρυθμίζουν τα του κόσμου (είπαμε μισογύνικη, όχι φαλλοκρατική), αλλά επειδή κάνει ακριβώς το αντίθετο: αν θέλετε να γίνετε καλόγερος, δείτε την εναρκτήρια ερωτική σκηνή. Αν θέλετε να νιώσετε γλοιώδες σκουλήκι δείτε τον ηθοποιό που ο Solet έχει διαλέξει για να παίξει τον σύζυγο της ηρωίδας. Αν θέλετε να μισήσετε το γυναικείο στήθος δείτε τι κάνει η μάνα της ηρωίδας με αυτό. Οι λεσβιακές σχέσεις είναι παρούσες (χωρίς σεξ, αλλά ποιος το χρειάζεται;), και ρυθμίζουν όλα τα ουσιαστικά θέματα στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Αυτά για τους άνδρες. Οι γυναίκες, μάλλον θα διαμαρτυρηθούν.

...Γι αυτό και εκτός από την επίσημη και την ανεπίσημη, υπάρχει και η αληθινή εξήγηση για τον τίτλο της ταινίας: ο Solet είναι με το μωρό Grace. Η Grace (καθόλου τυχαίο ότι είναι και αυτή θηλυκό), είναι ο άγγελος-εκδικητής του, το πλάσμα που θα πάρει εκδίκηση για λογαριασμό του. Και την παίρνει με έναν ανατριχιαστικά κομψό κινηματογραφικό τρόπο.

Την ώρα που τα παιδάκια κι οι συνοδοί τους θα είναι ασφαλείς, κλεισμένοι στις αίθουσες του πολύχρωμου Up (2009) στις 29 του Μάη, τα βαριεστημένα μεγαλύτερα αδέρφια πιθανότατα θα γεμίζουν τις δίπλα καρέκλες για την μεγάλη, πολυαναμενόμενη επιστροφή του Sam Raimi στο είδος που τον δημιούργησε και με το οποίο έχτισε το geek God status που κατασπατάλησε αρκετά αργότερα με μια χούφτα παπαρίτσες απ’ την Ghost House Pictures του (The Grudge (2004), The Messengers (2006) κλπ) και το πιο φρικαλέο κλείσιμο της πιο πετυχημένης (μέχρι τότε) τριλογίας μεταφοράς κόμικ ήρωα.

Αν και μετά το μακελάρισμα του Spider Man 3 (2007), το «σκηνοθέτης του Spider Man» στα credits είναι αρκετό από μόνο του για να προκαλέσει τρόμο, το μεγαλύτερο spook factor του πρώτου trailer (που βγήκε προχθές, στο Yahoo!) της επιστροφής του Raimi στον τρόμο με το Drag me to Hell (2009), είναι ότι ο #23 ισχυρότερος άνθρωπος του Hollywood για το Premiere του 2006, μοιράζεται το credit σεναρίου με τον αδερφό του, Ivan, συνυπεύθυνότητα που έχουν μοιραστεί δυο φορές στο παρελθόν: για το αδιαμφισβήτης εισπρακτικής αποτυχίας και τουλάχιστον αμφισβητήσιμης επιτυχίας σε όλους τους άλλους τομείς, Army of Darkness (1992) και δεκαπέντε χρόνια αργότερα για το αδιαμφισβήτης εισπρακτικής επιτυχίας κι αδιαμφισβήτης μαλακίας σε όλα τα άλλα, Spider Man 3 (2007). Το σενάριο του Drag me to Hell, το είχαν γράψει, λέει, αμέσως μετά το Army of Darkness και το είχαν βάλει στο ψυγείο γιατί ο Raimi είχε βαρεθεί να του σκάνε στη μάπα τα ματωμένα έπη του, προφανώς, αλλά είπε να το ξαναπιάσει για να καθαρίσει το μυαλό του, όσο άφηναν το high των fans του αραχνάνθρωπου να λασκάρει.

Προς μεγάλη απογοήτευση των fans του ίδιου βέβαια, που περίμεναν πως και πως ένα Evil Dead 4 (ή Army of Darkness II) που τους έχει επίσης υποσχεθεί εδώ και χρόνια και φιγουράριζε στο IMDB με ελπίδες εξόδου μέσα στο 2009. Μπορείς να υποθέσεις ότι ο Raimi άφησε τον Ash στην άκρη για να δει πρώτα αν έχει ακόμα τον τρόμο μέσα του (βέβαια, οι τακτικές δηλώσεις του Bruce Campbell, ότι η επιστροφή στην τριλογία δεν είναι καθόλου καλή ιδέα, δεν βοήθησαν κανέναν) κι όταν ξεκίνησε γυρίσματα χωρίς την Ellen Page που ήταν κλεισμένη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά με την Alison Lohman στη θέση της, που σου τη θυμίζει υπερβολικά, κανείς δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα και οι αναφορές στην παραγωγή ήταν μικρές, σπάνιες κι ελεγχόμενες, μ’ ένα πνεύμα ομόνοιας κι ηρεμίας να μεταφράζεται ως ησυχία ευτυχίας. Το αληθινό buzz ξεκίνησε προς το τέλος του Γενάρη, με test screenings για ηγέτες των fan boys, που έτρεξαν να φύγουν απ’ την αίθουσα για να χύσουν τον ενθουσιασμό τους στα πληκτρολόγια και να μουσκέψουν τα δίκτυα με ατάκες του στυλ «προορισμένο για άμεσο status κλασικού» και «ο Raimi το έχει ακόμα», ενθουσιασμός που κόπηκε λίγο όταν έμαθαν πως παράλληλα με την R-rated κόπια εργασίας που τους πρόβαλαν, έπαιζε και μια για PG-13. Τώρα, όλοι περιμένουν το SXSW, όπου θα κάνει πρεμιέρα άλλη μια, πιο προχωρημένη κόπια, πάλι εργασίας, μπας και καταλάβουν τί ακριβώς θα βγει τελικά στις αίθουσες, από την ιστορία μιας τραπεζικής υπαλλήλου, η οποία αρνείται ανανέωση δανείου σε τρελαμένη τσιγγάνα και μπλέκει με δαίμονα που έχει σκοπό να τη βασανίσει για τρεις μέρες πριν την τραβήξει στην κόλαση να καεί, όπως αξίζει γενικότερα, σε τραπεζοϋπαλλήλους που αρνούνται ανανεώσεις δανείων και ξεσπιτώνουν κόσμο.

Κατά τα άλλα, είναι ένα θέμα αν το Drag me to Hell θα καταφέρει να ξαναφέρει λίγη αξιοπιστία στην Ghost House Pictures που ετοιμάζεται να ξαναχτυπήσει με remakes δύο ευρωπαϊκών ταινιών ηλικίας μερικών δεκαετιών, αλλά σίγουρα θα ζωντανέψει ορέξεις για την επιστροφή του Evil Dead, που για την ώρα φαίνεται να προορίζεται για reboot via prequel, όπως λέει η μόδα.

Από τις ναυαρχίδες της φετινής βρετανικής απόβασης στο Sundance, το In the Loop (2009) γνώρισε back home υποδοχή αποθεωτικότερη κι από αυτή που παρουσιάζουν τα αμέτρητα αστεράκια στην αφίσα του, και το trailer του, με κομμένα τα brilliant γαμοσταυρίδια, κρύβει με τον ίδιο.. εντυπωσιακό τρόπο, το πιο πρόσφατο αστραφτερό εξαγώγιμο προϊόν μιας χώρας με παράδοση στην εξαγωγή ευφυέστατης πολιτικής σάτιρας.

Το φιλμ βασίζεται στο BAFTA-βραβευμένο The Thick of It του Armando Iannucci που το μεταφέρει ο ίδιος κάνοντας με επιτυχία το λίγο πολύ τεράστιο άλμα από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη. Το trailer κυκλοφόρησε μέσω της έξοχης προώθησης με download links, οπότε το credit που περισσεύει πάει στο φίλο μας τον Todd Brown του Twitch. Η παράγραφος θα αυτοκαταστραφεί αν πετύχω τον Dark Tyler με χρόνο να σχολιάσει εκτενέστερα ή αν πετύχω μόνο του τον χρόνο πουθενά.

Η Seven Films σας προσκαλεί στην avant première του ρομαντικού θρίλερ τρόμου Άσε το Κακό να Μπει. Τη Δευτέρα 16 Μαρτίου στις 9 το βράδυ στην ΑΝΔΟΡΑ, Σεβαστουπόλεως 117.

Τριαντάρης βουτάει στο Κόλπο του Brooklyn σα τελευταία πράξη του χωρισμού με την αρραβωνιαστικιά του, κι από κει πάει κυματιστά καλύτερα όσο γνωρίζει αγχωμένα μια ξανθιά αχόρταγη γειτόνισσα και του γνωρίζουν με το ζόρι μια θεά προικισμένη εβραιοπούλα.Ο James Gray φέρνει, με τους Δυο Έρωτες (2008), στο εντελώς ευθύ ρομαντικό δράμα την ίδια χαρντκορίλα με την οποία αντιμετώπισε το αστυνομικό (δράμα) μέχρι τώρα, και τα αποτελέσματα θα είχες πολύ καιρό να τα δεις ακόμα και αν το είδος δεν είχε εξαφανιστεί εδώ και χρόνια. Η καταγραφή του παραμικρού διαφορετικού τόνου στην ανθρώπινη συμπεριφορά, ουσιαστικά και ο πρωταγωνιστής και η ιστορία, επιστρέφει φυσικά, όπως και οι άλλοι μόνιμοι πρωταγωνιστές του σκηνοθέτη, η Νέα Υόρκη των κατοίκων (και όχι των τουριστών) και ο Joaquin Phoenix. Στη πραγματικότητα ο δεύτερος σχεδόν.. καταστρέφει τη ταινία, με ένα tour de force υποκριτικής (στα όρια του παρεξηγήσιμου) που κάνει το αξιολογότατο υπόλοιπο καστ να μοιάζει με περαστικούς κομπάρσους, βουτώντας κυριολεκτικά και από τη πρώτη σκηνή (όπου βέβαια οι υπόλοιποι είναι όντως περαστικοί κομπάρσοι) στο ρόλο του διπολικά διαταραγμένου ήρωα (όπως φυσικά είναι οποιοσδήποτε κυνηγάει τη Gwyneth Paltrow όταν του χτυπάει, στ' αλήθεια, τη πόρτα η Vinessa Shaw), κάποιου που δε ξέρει πως να γεμίσει ισορροπημένα τα συναισθηματικά κενά του. Ισορροπημένα στο σενάριο, αν και όχι στη φωτογραφία που σε κάποιες φάσεις μένει ανεξήγητα ωμή, κυλάει όλη η ταινία, μέχρι τη φυσιολογικά προδιαγεγραμμένη κατάληξη, στη πρόκριση της πραγματικής αγάπης σαν αυτή που λατρεύει τις αδυναμίες σου, ειδικά απέναντι σε αυτή που λατρεύει να τις εκμεταλλεύεται. Ο Pώσος Scorsese για τους Γάλλους που συνηθέστατα δικαιώνονται όταν επιμένουν με τέτοιο πάθος σε Αμερικάνους, φαίνεται τελικά, με μια δουλειά χοντρικά 80% ολοκληρωμένη, να βρήκε ένα genre που του πάει περισσότερο σα κάλυμμα για μπορεί να εκφραστεί δημιουργικά. Και είναι κρίμα που αυτή δε περπάτησε εμπορικά στη χώρα του και χάνει και τον μούσο του σε κάτι μουσοπαράξενες μουσοπαραξενιές, αλλά από την άλλη, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ως παράξενος Ευρωπαίος έχεις τη δυνατότητα να υποδεχτείς τη παραγωγή σα μισομπλοκμπαστεριά και να πάρεις και τη γκόμενα μαζί.. να σου εξηγεί.

Σαραντάρα που ψάχνει να βρει τον τζογαδόρο άντρα της και τα λεφτά που πήρε μαζί του, βρίσκει Ινδιάνα που ξέρει, αλά μεξικάνα, τα κατατόπια από τη βόρεια Νέα Υόρκη στον Καναδά, μέσω του ποταμού St. Lawrence.Για τις εκτός ορίων προσδοκίες σου και την υπέρθερμη υποδοχή του Παγωμένου Ποταμιού (2008) από την κριτική, μπορείς άνετα να κατηγορήσεις τον Tarantino και τις ταραντινολογίες του ως προέδρου της επιτροπής που παρέδωσε το μεγάλο βραβείο του περσινού Sundance στη Courtney Hunt, για ένα δράμα που γυρνάει μεν κάπου στις DIY ρίζες του ανεξάρτητου φεστιβάλ αλλά απέχει πολύ από τον.. σοσιαλιστικό ρεαλισμό που είδε η μισή, και μαθημένη σε κάτι τέτοια προφανώς, Αμερική.

Κατατραβηγμένο, από ένα αρχικό απλό πείσμα για δημιουργία γυναικείου που να 'χει και τίποτα συναρπαστικό, και ένα μικρού μήκους στη συνέχεια, το φιλμ παραγεμίζεται με μικρές ιστορίες που τελικά το παραγεμίζουν τρύπες (και κυριολεκτικά φυσικά) από κει που η βασική του ιδέα, των από όλες τις πλευρές λιγομίλητων σπασμένων χωρίς ντροπή και με καταψυγμένες ελπίδες ηρωίδων, είχε βρει ιδανικούς εκφραστές στα πρόσωπα των δυο πρωταγωνιστριών. H Hunt δεν αρκείται, φυσικά, στο να βάζει τη Misty Upham και, κυρίως, τη Melissa Leo να λένε και να ακούνε κατά συρροή αυτά που έχουν ήδη πει, χωρίς να πούνε τίποτα, σκηνές νωρίτερα. Αλλά επεκτείνει τη φλυαρία, με το χαρακτηριστικό στόμφο του ανθρώπου που νομίζει ότι κάτι πρωτότυπο δημιούργησε, ακόμα και στις τρύπες της --ο γιος διαμαρτύρεται ότι δεν είχε τίποτα να φάνε εκτός από ποπκόρν και ψευτοπορτοκαλόζουμο, ακολουθεί πρωινό με αδέξια παρακολούθηση ποπκόρν και ψευτοπορτοκαλόζουμου, και.. ο γιος διαμαρτύρεται ότι δε μπορεί άλλο το ποπκόρν και τον ψευτοπορτοκαλόζουμο. Και καταλήγει όχι μόνο να αποδεικνύει ότι δεν έχει καμία επαφή με τη μεγάλη πλέον ιστορία του αμερικάνικου ανεξάρτητου αλλά και να εκθέτει (όχι και τίποτα καινούριο στη περίπτωση κάποιας κινηματογραφικής διοργάνωσης κάπου στη Utah) όσους θα έπρεπε να έχουν. Στη σύνοψη, ότι λέει η ταινία θα μπορούσες να το πεις και με δυο λέξεις αν.. είχες όρεξη για κουβέντα, τα credits της φωτογραφίας μάλλον περιορίζονται σε κάποια γενικά πλάνα (αφού τα υπόλοιπα αγνοούν επιδεικτικά ότι και το DV θέλει και κάνα φωτισμό στα νυχτερινά ας πούμε), αλλά σα ξεροκεφαλιά και σαν ευκαιρία για ερμηνείες που δεν είχαν ποτέ τέτοια (η Leo έφτασε μέχρι τα Όσκαρ), ξεχωρίζει.

Μια βδομάδα στη ζωή ενός μετρίως ισχυρού χολυγουντιανού παραγωγού.Σε μια ταινία για ανθρώπους που ενδιαφέρονται για ταινίες και ειδικότερα για τον τρόπο που φτιάχνονται και ειδικότερα για τις συνθήκες υπό τις οποίες μακελεύονται, ο Barry Levinson του Good Morning, Vietnam (1987), που είχε αρχίσει να χάνει τα δόντια του απ’ το Wag the Dog (1997) και δανειζόταν τις μασέλες του David Mammett, πλέον φαίνεται πως έχει χάσει και τα ούλα του και προσπαθεί να σε πείσει ότι κάνει ταινία που δαγκώνει το σύστημα, την ώρα που ο άνθρωπος που είχε γράψει το βιβλίο, την έμπνευση του οποίου, προσπαθεί να εξαργυρώσει η ταινία, παραγωγός με ποικιλία σε εμπορικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες κάτω απ’ το ζωνάρι του (The Untouchables (1987), Heat (1995), Fight Club (1999), Into the Wild (2007), για παράδειγμα) και μπόλικη γνώση τσουχτερών λεπτομερειών της βιομηχανίας, στη μεταγραφή των περιστατικών του βιογραφήματός του σε σενάριο, κάνει αυτό που επί σειρά ετών προσπαθούσε να μάθει τους δημιουργούς του να κάνουν: κωλοτούμπες για τα κοστούμια με τις λογιστικές μηχανές.

Απογοητευτικά άτολμο και νερωμένο, δεν καταφέρνει ούτε κατά διάνοια να δουλέψει ως πιο μοντέρνο The Player (1992) και χωρίς διάθεση να προσφέρει κανενός είδους σάτιρα πέρα απ’ το ασφαλές αναμάσημα των στερεοτύπων των χαρακτήρων που σατιρίζει, το What Just Happened θα ήταν επιεικές να το χαρακτήριζες προσβολή του ομότιτλου βιβλίου και του πνεύματός του, βιβλίο που αξίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι η ταινία, τον κόπο, το χρόνο και τον οβολό του κοινού που και τα δύο στοχεύουν.