Η Καρδιά του Κτήνους - Review
Η Καρδιά του Κτήνους
(3.5/5)
Σκηνοθεσία: Ρένος Χαραλαμπίδης
Σενάριο: Ρένος Χαραλαμπίδης (από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Πέτρου Τατσόπουλου)
Παίζουν: Ρένος Χαραλαμπίδης, Γιώργος Βουλτάτζης, Μάνος Βακούσης, Τζίνα Θλιβέρη
Όπως όλοι ξέρουμε, τα μόνα πράγματα που παράγει σταθερά ο ελληνικός κινηματογράφος σήμερα, είναι ή κοινωνικά δράματα που πνίγονται στον μίζερο δήθεν νεορεαλισμό τους, ή ανέμπνευστες φαρσοκωμωδίες που νομίζουν ότι ο μόνος τρόπος να πετύχουν φυσικότητα στους διαλόγους, είναι να πετάνε ένα «μαλάκας» ανά πέντε λέξεις. Ό, τι παρεκκλίνει απ’ αυτό (όπως λόγου χάρη το CCTV, ο Όμηρος, η Αληθινή Ζωή, ή ακόμη και το Όνειρο του Σκύλου), το τρώει η μαρμάγκα.
Ευτυχώς, υπάρχει ο Χαραλαμπίδης, που έχει βρει αυτή τη μαγική φόρμουλα να μπερδεύει αρχετυπικές τραγικές ιστορίες με μια ποιητική μορφή κωμωδίας, που δεν έχει ανάγκη τη χυδαιότητα ή το κλισέ για να βγάλει γέλιο. Μ’ αυτή τη φόρμουλα έχτισε το No Budget Story και αυτή εξύψωσε τα Φτηνά Τσιγάρα του. Εντάξει, αυτή και λίγη βοήθεια απ' τον Πέτρο Τατσόπουλο, που τον έκλεψε από μια φορά για κάθε ταινία και έφτιαξε σκηνές-trademark.
Στην Καρδιά του Κτήνους, είπε να ξεχρεώσει, μεταφέροντας στην οθόνη το ομότιτλο μυθιστόρημα, όπου ένας άρτι απολυθής απ’ το στρατό απόφοιτος της φιλοσοφικής, συναντά στην κηδεία της μητέρας του έναν παλιό συμμαθητή, και πριν το καταλάβει βρίσκεται μπλεγμένος σε μια ένοπλη ληστεία και αποκτά καινούρια φιλοσοφία ζωής.
Μόνο που, αυτή τη φορά, σε κάποια σημεία σα να μην έπιασε η συνταγή. Ο Χαραλαμπίδης δείχνει να πνίγεται από τη γλώσσα του βιβλίου στους διαλόγους, δεν έχει χώρο και χρόνο να απλώσει τα πλάνα του όπως μας έχει συνηθίσει, ενώ και η δυσκολία του αρκετές φορές να κατακτήσει το ρόλο δεν περνάει απαρατήρητη.
Πάντα πίστευα ότι ο μόνος άνθρωπος που είναι κατάλληλος για να ερμηνεύσει τους χαρακτήρες του Χαραλαμπίδη, δεν είναι άλλος από τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Απλώς το πρόβλημα είναι πως αυτή τη φορά ο χαρακτήρας δεν είναι του Ρένου Χαραλαμπίδη. Μπορώ μόνο να υποθέσω ότι για κάποιο λόγο δεν θέλησε να κάνει δική του την ιστορία. Πάντως η ταινία δεν παύει να είναι μια εξαιρετική κωμωδία, με άριστες δόσεις χιούμορ, τρελούς supporting χαρακτήρες, δεύτερους ρόλους για Όσκαρ, και… μια ατμόσφαιρα… φιλμ-νουάρ.
(3.5/5)Σκηνοθεσία: Ρένος Χαραλαμπίδης
Σενάριο: Ρένος Χαραλαμπίδης (από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Πέτρου Τατσόπουλου)
Παίζουν: Ρένος Χαραλαμπίδης, Γιώργος Βουλτάτζης, Μάνος Βακούσης, Τζίνα Θλιβέρη
Όπως όλοι ξέρουμε, τα μόνα πράγματα που παράγει σταθερά ο ελληνικός κινηματογράφος σήμερα, είναι ή κοινωνικά δράματα που πνίγονται στον μίζερο δήθεν νεορεαλισμό τους, ή ανέμπνευστες φαρσοκωμωδίες που νομίζουν ότι ο μόνος τρόπος να πετύχουν φυσικότητα στους διαλόγους, είναι να πετάνε ένα «μαλάκας» ανά πέντε λέξεις. Ό, τι παρεκκλίνει απ’ αυτό (όπως λόγου χάρη το CCTV, ο Όμηρος, η Αληθινή Ζωή, ή ακόμη και το Όνειρο του Σκύλου), το τρώει η μαρμάγκα.
Ευτυχώς, υπάρχει ο Χαραλαμπίδης, που έχει βρει αυτή τη μαγική φόρμουλα να μπερδεύει αρχετυπικές τραγικές ιστορίες με μια ποιητική μορφή κωμωδίας, που δεν έχει ανάγκη τη χυδαιότητα ή το κλισέ για να βγάλει γέλιο. Μ’ αυτή τη φόρμουλα έχτισε το No Budget Story και αυτή εξύψωσε τα Φτηνά Τσιγάρα του. Εντάξει, αυτή και λίγη βοήθεια απ' τον Πέτρο Τατσόπουλο, που τον έκλεψε από μια φορά για κάθε ταινία και έφτιαξε σκηνές-trademark.Στην Καρδιά του Κτήνους, είπε να ξεχρεώσει, μεταφέροντας στην οθόνη το ομότιτλο μυθιστόρημα, όπου ένας άρτι απολυθής απ’ το στρατό απόφοιτος της φιλοσοφικής, συναντά στην κηδεία της μητέρας του έναν παλιό συμμαθητή, και πριν το καταλάβει βρίσκεται μπλεγμένος σε μια ένοπλη ληστεία και αποκτά καινούρια φιλοσοφία ζωής.
Μόνο που, αυτή τη φορά, σε κάποια σημεία σα να μην έπιασε η συνταγή. Ο Χαραλαμπίδης δείχνει να πνίγεται από τη γλώσσα του βιβλίου στους διαλόγους, δεν έχει χώρο και χρόνο να απλώσει τα πλάνα του όπως μας έχει συνηθίσει, ενώ και η δυσκολία του αρκετές φορές να κατακτήσει το ρόλο δεν περνάει απαρατήρητη.Πάντα πίστευα ότι ο μόνος άνθρωπος που είναι κατάλληλος για να ερμηνεύσει τους χαρακτήρες του Χαραλαμπίδη, δεν είναι άλλος από τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Απλώς το πρόβλημα είναι πως αυτή τη φορά ο χαρακτήρας δεν είναι του Ρένου Χαραλαμπίδη. Μπορώ μόνο να υποθέσω ότι για κάποιο λόγο δεν θέλησε να κάνει δική του την ιστορία. Πάντως η ταινία δεν παύει να είναι μια εξαιρετική κωμωδία, με άριστες δόσεις χιούμορ, τρελούς supporting χαρακτήρες, δεύτερους ρόλους για Όσκαρ, και… μια ατμόσφαιρα… φιλμ-νουάρ.