Oscar.Winners.06 - Passive.Aggressive

Δεν ξέρω αν το νιώσατε κι εσείς, αλλά χτες κατάλαβα γιατί τα χρήματα δεν πρέπει να μπλέκονται με την τέχνη: δεν περίμενα ποτέ να χαρώ τόσο πολύ, που το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, πήγε στην ταινία που -κατά την ταπεινή μου- το άξιζε λιγότερο απ’ τις πέντε υποψήφιες.

Η είσοδος των Όσκαρ στα κουπόνια του Πάμε Στοίχημα, έκανε τη χτεσινή βραδιά απείρως πιο ενδιαφέρουσα, συναρπαστική και αποδοτική, όσο η νύχτα προχωρούσε και έπιανα το ένα δελτίο μετά το άλλο. Όχι πως η εκδήλωση δεν είχε κι από μόνη της μερικές εκπλήξεις.

Η πρώτη, ήταν και το highlight του κόκκινου χαλιού, με το οποίο ξεκίνησε η βραδιά. Ήταν η μοναδική φορά, που –σχεδόν ντρέπομαι που το λέω- βρήκα την Keira Knightley εκθαμβωτική. Στην μακριά της τουαλέτα σε χρώμα σοκολά –το οποίο, όπως μας ενημέρωσε ο Ορέστης, θα φορεθεί πολύ φέτος στα gala—με το μαλλάκι της να της γλυκαίνει το πρόσωπο κι αυτό το ελαφρύ μαυρισματάκι να την ντύνει με μια αύρα εξωτικού, η Keira Knightley ήταν η ωραιότερη παρουσία στις αφίξεις των stars. Μέχρι που άνοιξε το στόμα της. Δεν έχω προσέξει να συμβαίνει συχνά, αλλά πρέπει να είναι απ’ τις λίγες κοπέλες που γίνεται πέντε φορές πιο άσχημη όταν γελά. Ίσως η Χριστίνα Ιακωβίδου, η-οδοντίατρος-που -πηγαίνει-στα-Όσκαρ, να έχει μερικές συμβουλές να της δώσει.

Μέσα στην αίθουσα τώρα, το show ξεκίνησε με ένα υπέροχο CG μοντάζ των μεγαλύτερων στιγμών και μορφών της ιστορίας του Hollywood, με την κάμερα να πλανάρει προς το λιμάνι μιας φανταστικής πόλης, περνώντας ξυστά από τον Τιτανικό, κάνοντας μια απότομη στροφή στο Empire State Building, συναντώντας στους δρόμους τον Spider Man, τον Καουμπόη του Μεσονυχτίου, τον Bogey, τον Newman, την Dorothy και τους φίλους της να ψάχνουν τον Μάγο του Οζ, τον King Kong και τους τυρανόσαυρους, μέχρι να φτάσει στο Kodak Theatre, where it all goes down. Δείτε το εδώ.

Το καθιερωμένο μοντάζ εισαγωγής του παρουσιαστή ήταν right on the money, με όλους τους οικοδεσπότες των περασμένων ετών (όσοι ζουν τουλάχιστον) να αρνούνται να συμμετάσχουν στη φετινή τελετή (highlight ο Steve Martin), και το πλάνο να καταλήγει στον Jon Stewart που ξυπνά δίπλα στην Hale Berry.
-I just had the weirdest dream…
-And what makes you think you’re awake now?



Άψογο. Δείτε το. Ο Jon Stewart στο λόγο του, προσπάθησε να χτυπήσει μερικές παρακινδυνευμένες κωμικές νότες, οι περισσότερες εκ των οποίων απέσπασαν συγκαταβατικά χειροκροτήματα ("tonight we celebrate excellence in film, with me, the fourth male lead from Death to Smootchie"), και άλλες να αποδεικνύονται πολύ νεοϋορκέζικες για να πετύχουν γρήγορη αντίδραση από το κοινό ("this is the first time many of you have ever voted for a winner" –βλέπε τα anti-Bush συναισθήματα των επιφανών του Hollywood).

Το πρώτο του πετυχημένο αστείο, «”Good Night and Good Luck,” η ατάκα με την οποία ο κος Clooney τελειώνει όλα του τα ραντεβού,» κέρδισε περισσότερο γέλιο χάρη στην αντίδραση του ίδιου του Clooney, ενώ το χιούμορ του για τον Spielberg («πρώτα η Λίστα του Σίντλερ, μετά το Μόναχο, ανυπομονώ να δω τι άλλο θα πάθουν οι Εβραίοι μετά… τριλογία!») και εκείνο για την Bjork («δοκίμαζε την τουαλέτα της όταν την πυροβόλησε ο Dick Chaney») ήταν απ’ τα καλύτερα του.

Κατά τα άλλα, ο χρόνος του στη σκηνή ήταν αρκετά μειωμένος απ’ αυτόν των προηγούμενων οικοδεσποτών, αφήνοντας την παράσταση στους παρουσιαστές των εκάστοτε βραβείων, τα διάφορα μοντάζ (με κορυφαίο αυτό που υπεδείκνυε τα gay υπονοούμενα στα κλασικά western -μπορείτε να το δειτε προς το τέλος του παραπάνω embeded, αλλά και εδώ μόνο του), και τους ίδιους τους βραβευθέντες.

Πρώτο βραβείο, αυτό του β’ ανδρικού, που πήγε στον George Clooney για την ερμηνεία του στο Syriana, απ’ τα γκανιάν της διοργάνωσης, και συνοδεύτηκε από τον καλύτερο ευχαριστήριο λόγο της βραδιάς. Ο Martini George, καρδιοκατακτητής των φετινών Όσκαρ, εισήλθε στην ομάδα των βραβευθέντων θυμίζοντας την καλή πλευρά της Ακαδημίας. «Ξέρω ότι είμαστε λίγο εκτός πραγματικότητας εδώ στο Hollywood, έχουμε μια καθυστέρηση δυο ετών συνήθως, αλλά πιστεύω ότι είναι καλό. Είμαστε αυτοί που μιλήσαμε για το AIDS όταν όλοι οι άλλοι το ψιθύριζαν, και μιλήσαμε για τα πολιτικά δικαιώματα όταν το θέμα δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές. Και ξέρετε, τονίζουμε διάφορα θέματα. Αυτή η Ακαδημία, αυτή η ομάδα ανθρώπων εδώ πέρα, έδωσε στην Hatty McDaniel ένα Όσκαρ το 1939, όταν οι μαύροι ήταν ακόμη αναγκασμένοι να κάθονται στις πίσω σειρές στις αίθουσες. Είμαι περήφανος να είμαι μέλος αυτής της Ακαδημίας, περήφανος να είμαι μέλος αυτής της κοινότητας, και περήφανος να είμαι εκτός πραγματικότητας. Και σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό εδώ».

Για την πιο trashy στιγμή της βραδιάς, συναγωνίστηκαν από τη μια μεριά η Dolly Parton όταν ερμήνευσε το υποψήφιο για Όσκαρ τραγούδι Travellin’ Thru θυμίζοντας τη σκηνή του χορού των σκελετών απ’ το Corpse Bride, αλλά με αερόσακους, και απ’ την άλλη ο Ben Stiller, όταν παρουσίασε το Όσκαρ Ειδικών Εφέ, ντυμένος με μια πράσινη στολή μέχρι το λαιμό, η οποία θα βοηθούσε τους τεχνικούς να δημιουργήσουν το εφέ του ιπτάμενου κεφαλιού, αν γύριζαν τη σκηνή σε πράσινη οθόνη. Αλλά δε γύριζαν τη σκηνή σε πράσινη οθόνη.

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, το Όσκαρ για τα εφέ πήγε στο King Kong, το οποίο πήρε επίσης και το ηχητικό μοντάζ και το μιξάζ (ναι, είναι δυο διαφορετικές κατηγορίες, το είπαμε), αφήνοντας στο υποτιθέμενο αντίπαλο δέος, τα Χρονικά της Νάρνια, μόνο το Όσκαρ Μακιγιάζ (Jon Stewart: Cinderella Man… φανταστείτε το μακιγιάζ που χρειάζεται για να κάνουν τον Russell Crowe να μοιάζει σα να έμπλεξε σε καυγά! Εξαιρετική δουλειά.) Ούτε στα υπόλοιπα «τεχνικά» βραβεία δεν υπήρξαν εκπλήξεις, με τη φωτογραφία, τα κοστούμια και την καλλιτεχνική διεύθυνση (στην οποία έχουν συγχωνευτεί τα σκηνικά) να πηγαίνουν στις Αναμνήσεις μιας Γκέισας.

Τα υπόλοιπα βραβεία ερμηνειών πήγαν στα φαβορί Philip Seymour Hoffman (α’ ανδρικός, Capote), Reese Witherspoon (α’ γυναικείος, Walk the Line) και Rachel Weisz (β’ γυναικείος, The Constant Gardener), χωρίς καμία απολύτως έκπληξη. Πέρα, φυσικά, απο το γεγονός ότι ο Hoffman δεν κράτησε τον όρκο που είχε δώσει στους παιδικούς του φίλους, όταν, στο σχολείο ακόμη, είχαν κάνει μια συμφωνία, αν ποτέ κανείς τους κερδίσει Όσκαρ, ο ευχαριστήριος λόγος του θα αποτελείται αποκλειστικά απο γαυγίσματα. Έτσι, έμεινε στα Crash και Brokeback Mountain να μοιραστούν τα έξι σημαντικά βραβεία. Το gay western του Ang Lee πήρε τρία αγαλματάκια, ένα για το διασκευασμένο σενάριο, ένα για τη μουσική του Gustavo Santaolalla και ένα για τον Ταϊβανό σκηνοθέτη, ενώ το αντιρατσιστικό σπονδυλωτό του Haggis, κέρδισε το πρωτότυπο σενάριο, το Όσκαρ Μοντάζ (το οποίο 9 φορές στις 10 καθορίζει τον νικητή της Καλύτερης Ταινίας), και φυσικά, το Όσκαρ για την Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς.

Δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηρίσω έκπληξη το παραπάνω μοίρασμα, και ιδίως τη βράβευση του Crash ως Καλύτερη Ταινία. Με τα vibes που έρχονταν την τελευταία μιάμιση βδομάδα από Hollywood μεριά, μάλλον περισσότερη έκπληξη θα μου προκαλούσε αν τελικά σάρωνε το Brokeback. Όπως έλεγα και προχτές, η επιλογή του Crash ως ταινία της χρονιάς, ταιριάζει περισσότερο με το προφίλ της Ακαδημίας, και τις χρυσές τομές της ανάμεσα στην κοινωνική δήλωση και την ουδέτερη στάση, με την φετινή χρονιά να μοιάζει περισσότερο με χρονιά συγκρατημένης επίθεσης. Ούτε ευχαριστημένος μπορώ να δηλώσω με το πώς κατανεμήθηκαν τα βραβεία, αλλά αυτό πάνε χρόνια που έχω να το νιώσω. Απλώς, με ένα κέρδος στο στοίχημα, που συναγωνίζεται το μισό μου μισθό, μπορώ να πω ότι η χτεσινή ήταν μια καλή βραδιά. Άντε, και του χρόνου.