The Libertine (2004)

Δε νομίζω να χρειάζεται να εξηγήσω σε κανέναν τι σημαίνει libertine μετά τον Pete Doherty. Πολύ πριν από αυτόν πάντως, τον 17ο αιώνα, ο John Wilmot, 2ος κόμης (ή earl για τους βρετανούς) του Rochester σόκαρε την Αγγλία με τα ποιήματα, τα έργα του, την Εύθυμη Συμμορία του και κυρίως με τον θρασύ κυνισμό και τη ροπή του προς παντός είδους ακολασία...



Όσοι θυμάστε πως ξεκίνησε ο Johnny Depp, στη τερατουργηματική 21 Jump Street (ή Ομάδα Δράσης 21 αν δε πηγαίνατε ακόμα αγγλικά), ξέρετε ότι δεν είχε και κάνα έμφυτο ταλέντο. Και εγώ πάντως ακόμα αναρωτιέμαι πως έμαθε να υποκρίνεται τόσο αριστοτεχνικά, αφού ήταν και είναι προφανές ότι ποτέ δε θα του χρειάζονταν (αν και κάποιες διαφωνούν). Πάντως από τότε λατρεύτηκε σε ότι και να 'κανε (εκτός από τον σκηνοθέτη στις Κάνες). Και στις χρυσές μετριότητες (στη καλύτερη) των τελευταίων 3-4 χρόνων.

Και, αν μη τι άλλο, είναι ευχάριστο να τον βλέπεις να.. ξύνεται, επιστρέφοντας σε φόρμα.



Παρότι συναγωνίζεται σε γηρατειά τον John Malkovich (ενώ υποδύεται κάποιον που πέθανε στα 33 του), παρά το θεατρικό και πουριτανικό του σεναρίου (όπου για ακολασίες συνήθως μόνο.. ακούμε) και τους ατέλειωτους μονολόγους και τη μεγάλη διάρκεια, παρά ότι άλλο θα βρείτε να του σούρετε. Και ο ήρωας και ο πρωταγωνιστής είναι αποστομωτικά, και το κυριότερο αμετανόητα, έκλυτοι και η ταινία έχει τα @@ εκεί που θα 'πρεπε.

Μπορείς να τη κατηγορήσεις για πολλά αλλά, βέβαια, το ίδιο και τον Wilmot.