Copying Beethoven (2006)

Η Anna Holtz, γραμματέας του Μπετόβεν κατά τη διάρκεια της σύνθεσης της 9ης του, λειτουργεί ως μυθοπλαστικός αφηγηματικός μηχανισμός μέσω του οποίου μπαίνουμε στον τελευταίο χρόνο της ζωής του μεγάλου δημιουργού, που ήδη τότε είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της ακοής του.
Και είχε ζήσει και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, οπότε η ταινία λειτουργεί και ως memoire των τελευταίων ημερών του, προσφέροντας μερικές ματιές στην γενικότερη κοσμοθεωρία του, όπως είχε αποκρυσταλλωθεί μέχρι τότε. Η απομυθοποίηση του μεγάλου τέρατος της κλασσικής μουσικής, μέσω της απεικόνισης των αλλόκοτων συνηθειών και του αποξενωτικού του τρόπου ζωής, περπατά χέρι-χέρι με την αγιοποίησή του μέσω διασκεδαστικών τσιτάτων, σε ένα φιλμ με θολό στόχο, μερικές όμορφες εικόνες, και μια απροσδόκητα δυνατή σκηνή --κυρίως λόγω της Ενάτης που τη συνοδεύει. Η φεμινιστική έξαρση των δημιουργών να εισάγουν γυναικείο φανταστικό χαρακτήρα σε ρόλο copyist σε μια εποχή που κάτι τέτοιο ήταν προφανώς αδιανόητο, καλύπτεται μόνο απ’ το θηριώδες της συμβατικότητας στη δραματοποίηση, που κόβει και ράβει ό,τι και όπου χρειάζεται, για να χωρέσουν οι τελευταίες μέρες του Μπετόβεν σε φασόν κοστουμάκι καταραμένης ιδιοφυΐας παύλα success story. Η Diane Kruger πάντως, όπως και ο πολύ πιο έμπειρος Ed Harris, κλέβουν τη λάμψη απ' τους χαρακτήρες τους, με την ερμηνευτική οικονομία που επιδεικνύουν απέναντι σε ένα σενάριο που τους προκαλεί ασταμάτητα να περάσουν τη γραμμή του overacting και να κατασκηνώσουν στο γκροτέσκο.