Breaking and Entering (2006)

Δεσμευμένος μεσήλιξ αρχιτέκτων με προβλήματα στη σχέση του, βρίσκει τον έρωτα στο πρόσωπο της μητέρας του νεαρού που λήστεψε επανειλημμένως το καινούριο του γραφείο. Η σχέση τους όμως δεν έχει μέλλον, ειδικά αφού η Βόσνια μητέρα, του κάθεται βασικά για να μπορεί να εκβιάσει τον αρχιτέκτονα σε περίπτωση που καρφώσει το γιο της. Οι σχέσεις και οι τριβές που προκύπτουν πάντως, αναγκάζουν όλους τους εμπλεκόμενους να επανεκτιμήσουν τη ζωή τους.Με το πρώτο δικό του σενάριο απ’το 1991, ο μάστορας του κουλτουριάρικου chick flick παρουσιάζει ένα ερωτικό δραματάκι χαριτωμένο κι ευχάριστο στο περιορισμένο του δυναμικό, που κρατιέται μακριά απ’ τα συνήθη επικά επίπεδα του Άγγλου, για να προσπαθήσει να αγγίξει πιο ευαίσθητες κι εσωτερικές νότες. Το ένα τσουβάλι ερμηνειών που κουβαλά ο τίτλος του, περιλαμβάνει την διάρρηξη του κεντρικού ήρωα στη ζωή μιας άλλης οικογένειας, καθώς και της λευκής φυλής που αντιπροσωπεύει, στο γκέτο που έχει αναλάβει να αναπλάσει η εταιρεία του. Η πρόθεση του Minghella να καταπιαστεί με ρευστά κοινωνικά ζητήματα, όπως οι μοντέρνες οικογένειες που αποφεύγουν να δεθούν με επίσημα δεσμά, ή οι σχέσεις του ανώτερης τάξης λευκού με τις μειονότητες της μεγάλης πόλης, δεν εγγυάται την επιτυχία του, όπως φαίνεται άλλωστε κι απ’ το αποτέλεσμα. Το φιλμ υποφέρει στο πρώτο του επίπεδο απ’ την ανύπαρκτη χημεία ανάμεσα στο παράνομο ζευγάρι, και στο δεύτερο απ’ την αφέλεια που φροντίζει να διατηρήσει ο δημιουργός του, μάλλον για να το κρατήσει ανάλαφρο μπας και μαζέψει κάνα φράγκο. Ο Law και η Binoche, οι βασικοί πρωταγωνιστές του, ερμηνεύουν τους ρόλους τους, στην καλύτερη περίπτωση χλιαρά, η Penn χώνεται στον ρηχό της ρόλο με τέτοια μανία, που φωνάζει overacting απ’ το χιλιόμετρο, κι έτσι ο νεαρός Gavron που συμπληρώνει το κουαρτέτο, είναι ο μόνος που σώζεται, με την ήσυχη και διακριτική παρουσία σ’ ένα ρόλο που θα μπορούσε να κάνει κουρέλια για να κερδίσει προσοχή. Πάντως, το γενικότερο πανηγύρι πακετάρεται όμορφα σ’ ένα σύνολο με συνεπές ύφος και καλό ρυθμό, έστω κι αν αυτός περνάει με σλάλομ διάφορα κλισέ, για να φτάσει σε ένα ενοχλητικά απλοϊκό και γλυκανάλατο φινάλε.