Little Children (2006)

Με το In the Bedroom (2001), o Todd Field, έχοντας μέχρι τότε επιφανέστερη στιγμή στη καριέρα του το ρόλο του πιανίστα στα Μάτια Ερμητικά Κλειστά (1999), απέδειξε ότι μπορείς να κάνεις μια ταινία για να τη λατρέψουν οι κριτικοί, και να τη λατρέψουν. Στη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά, πέντε χρόνια μετά (περίπου όσο σου φαίνονταν ότι κράταγε η πρώτη), το μαύρο χιούμορ δε χρειάζεται να χυθεί μελάνι (ή χρυσάφι) για να αποκαλυφθεί.
Αν υποθέσουμε ότι παραβλέπεις τη μαύρη πρόθεση του Έλληνα μεταφραστή που μετά τα Μυστικά της Κρεβατοκάμαρας έριξε με μεράκι ακόμα περισσότερο μυστήριο και πάθος κι έκανε τον τίτλο Κρυφές Επιθυμίες, τότε το "Little Children" πάνω από ένα ιδρωμένο γυμνό ζευγάρι στην αφίσα, ξεκαθαρίζει από την αρχή τις προθέσεις της ταινίας. Προθέσεις που είχε και το βιβλίο και το ιστορικό του, συν-σεναριογράφου, Tom Perrotta απ' ότι κατάλαβα. Αλλά ο δρόμος προς την υπνηλία του θεατή είναι στρωμένος με.. μαύρες τέτοιες (προθέσεις) όπως λένε. Κύριος υπεύθυνος και εντελώς ανεύθυνος γι αυτό είναι ο σκηνοθέτης. Όπως θα περίμενες έκανε εξαιρετική δουλειά στην επιλογή του καστ σε βαθμό να κινδυνεύει να χάσει το τίτλο του "actor's director", παράσημο ήδη από τη προηγούμενη δουλειά του, για τίποτα πιο δεύτερο όπως "ιδανικός υπεύθυνος casting". Και βασίστηκε και αυτή τη φορά σε αφηγηματικό κορμό που σπείραν άλλοι και είχε και επαγγελματική βοήθεια στο σενάριο. Και έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτομέρειες και το βάθος των σκηνών, τον ήχο και τη μουσική στο συμβάδισμα με το ρυθμό, τις εξηγήσεις από τον σπαστικό αφηγητή που όταν εξαφανίζεται νοιάζεσαι περισσότερο μην έπαθε τίποτα απ' ότι για τους χαρακτήρες στην οθόνη, και επιμελήθηκε προσωπικά ακόμα και το τρέιλερ για να δώσει μια υπόσχεση απαράμιλλου στιλιζαρίσματος. Όμως το τρέιλερ οι περισσότεροι το πέρασαν για τίζερ και σε αυτό εξαντλήθηκαν οι πραγματικές εμπνεύσεις. Γυμνή από ανεξάντλητο ταλέντο η ταινία τραβάει έτσι για πάνω από δυο ώρες με τη σάτιρα του Perrotta και την συμπάθεια του Field να αλληλοαναιρούνται χωρίς ποτέ να πλησιάζουν τον Todd Solondz στον οποίο και οι δυο αναφέρονται (και χρησιμοποιούν ακόμα και τη Jane Adams σε ίδιο ρόλο σε παρόμοια σκηνή με αυτή που άνοιγε το Happiness (1998)).

Συνοψίζοντας, η ιστορία έχει να κάνει με διάφορους ενήλικες της αμερικάνικης suburbia, τους συνηθισμένους κερατάδες παιδεραστές και δολοφόνους, που φέρονται υποτίθεται σα μικρά παιδιά. Αλλά οι περισσότεροι που θα τους αρέσει η ταινία δε θα το καταλάβουν καν, και αξίξει να τη δεις για τη σχεδόν συγκινητική προσπάθεια του σκηνοθέτη να σε κρατήσει ξύπνιο. Και τη Kate Winslet που δίνει την ερμηνεία για τα περισσότερα χαρτομάντιλα στη καριέρα της.