Η τρελή αγάπη του Sundance
Δες/Κρύψε το trailer του Crazy Love (2007)Η πρώτη ταινία που πουλήθηκε στο φετινό Sundance, σύμφωνα με τον σημερινό Hollywood Reporter, είναι το Crazy Love (2007) του Dan Klores.
Το τρίτο ντοκιμαντέρ του βετεράνου δημοσιοσχετίστα που επιλέχτηκε για προβολή στη διοργάνωση (και τέταρτο στη σκηνοθετική του καριέρα), πουλήθηκε τελικά στη Magnolia μετά από παρασκηνιακή δημοπρασία στην οποία συμμετείχαν και η ThinkFilm (που παρεμπιπτόντως άφησε ξεκρέμαστους τους Καναδούς σκηνοθέτες με το πέρασμα σε αμερικάνικα συμφέροντα) και η Netflix (που ήταν κι αυτή στα νέα της εβδομάδας με την απόφασή της να περάσει και σε streaming ταινιών). Ο δημιουργός του αποφεύγει να αποκαλύψει και πολλά πολλά για το θέμα στις συνεντεύξεις του, για να σεβαστεί προφανώς όσους θέλουν να σοκαριστούν στη διάρκεια της προβολής, αλλά είναι αναπόφευκτα πασίγνωστο ότι καταγράφει την ιστορία της Linda Riss και του Burt Pugach. Το ζευγάρι ήταν θέμα για μήνες και μήνες στα κουτσομπολιά της Νέας Υόρκης στα τέλη του '50, επειδή ο πετυχημένος δικηγόρος είχε πληρώσει να τυφλώσουν τη πιτσιρίκα με αλισίβα. Και αρκετά χρόνια αργότερα όταν, ασυγκράτητος από φίλους συγγενείς σίδερα φυλακής και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου, τη παντρεύτηκε τελικά.
Η Magnolia Pictures είναι μια από τις εταιρείες του Mark Cuban και η γενικότερη πολιτική διανομής όλων μαζί (των εταιρειών του) δεν είναι πάντα για το συμφέρον των ανεξάρτητων, όπως είχα γράψει πιο αναλυτικά παλιότερα. Η εναλλακτική επιλογή βέβαια είναι το Χόλιγουντ και ο γιγαντισμός του που συντρίβει τη μεγάλη πλειοψηφία των δημιουργιών για όφελος καναδυό που θα κάνουν τις μεγάλες μπάζες τύπου Little Miss Sunshine (2006), όπως εξηγεί η Manohla Dargis στους New York Times. Και το αποτέλεσμα είναι το Sundance να έχει γίνει.. είδος ταινίας, αφού όλοι φτιάχνουν κάτι για σχέσεις, δυσλειτουργίες, αγωνίες και συμφιλιώσεις, όπως συνοψίζει ο Richard Corliss για το TIME σε ένα άρθρο που μοιάζει με τα γνωστά για τον ξεπεσμό του φεστιβάλ που σερβίρονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, αλλά δεν είναι και τόσο.
Η δηλωμένη πρόθεση των υπευθύνων να επανακαθορίσουν φέτος το indie film, εκφράστηκε ήδη με την, εντελώς ασυνήθιστη για τα τελευταία χρόνια, πολιτική ομιλία του Robert Redford στην έναρξη. Και την έμφαση στα ντοκιμαντέρ από τη πρεμιέρα ακόμα. Έμφαση σοφή αλλά και αναμενόμενη θα 'λεγες, αφού από το Park City ξεκίνησε και πέρσι η επέλαση του είδους που έδωσε τελικά τις πιο προχωρημένες στιγμές της χρονιάς (και ειδικά αν συμπεριλάβεις και τα ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας), για να το καταγράψει στον απολογισμό του και το AFI. Και μπορεί το πρώτο δείγμα να λέει ότι οι διανομείς προτιμάνε ντοκιμαντέρ τύπου.. Sundance αλλά η καλύτερη επένδυση της Paramount ήταν, τη χρονιά που πέρασε, το An Inconvenient Truth (2006).
Το τρίτο ντοκιμαντέρ του βετεράνου δημοσιοσχετίστα που επιλέχτηκε για προβολή στη διοργάνωση (και τέταρτο στη σκηνοθετική του καριέρα), πουλήθηκε τελικά στη Magnolia μετά από παρασκηνιακή δημοπρασία στην οποία συμμετείχαν και η ThinkFilm (που παρεμπιπτόντως άφησε ξεκρέμαστους τους Καναδούς σκηνοθέτες με το πέρασμα σε αμερικάνικα συμφέροντα) και η Netflix (που ήταν κι αυτή στα νέα της εβδομάδας με την απόφασή της να περάσει και σε streaming ταινιών). Ο δημιουργός του αποφεύγει να αποκαλύψει και πολλά πολλά για το θέμα στις συνεντεύξεις του, για να σεβαστεί προφανώς όσους θέλουν να σοκαριστούν στη διάρκεια της προβολής, αλλά είναι αναπόφευκτα πασίγνωστο ότι καταγράφει την ιστορία της Linda Riss και του Burt Pugach. Το ζευγάρι ήταν θέμα για μήνες και μήνες στα κουτσομπολιά της Νέας Υόρκης στα τέλη του '50, επειδή ο πετυχημένος δικηγόρος είχε πληρώσει να τυφλώσουν τη πιτσιρίκα με αλισίβα. Και αρκετά χρόνια αργότερα όταν, ασυγκράτητος από φίλους συγγενείς σίδερα φυλακής και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου, τη παντρεύτηκε τελικά.
Η Magnolia Pictures είναι μια από τις εταιρείες του Mark Cuban και η γενικότερη πολιτική διανομής όλων μαζί (των εταιρειών του) δεν είναι πάντα για το συμφέρον των ανεξάρτητων, όπως είχα γράψει πιο αναλυτικά παλιότερα. Η εναλλακτική επιλογή βέβαια είναι το Χόλιγουντ και ο γιγαντισμός του που συντρίβει τη μεγάλη πλειοψηφία των δημιουργιών για όφελος καναδυό που θα κάνουν τις μεγάλες μπάζες τύπου Little Miss Sunshine (2006), όπως εξηγεί η Manohla Dargis στους New York Times. Και το αποτέλεσμα είναι το Sundance να έχει γίνει.. είδος ταινίας, αφού όλοι φτιάχνουν κάτι για σχέσεις, δυσλειτουργίες, αγωνίες και συμφιλιώσεις, όπως συνοψίζει ο Richard Corliss για το TIME σε ένα άρθρο που μοιάζει με τα γνωστά για τον ξεπεσμό του φεστιβάλ που σερβίρονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, αλλά δεν είναι και τόσο.
Η δηλωμένη πρόθεση των υπευθύνων να επανακαθορίσουν φέτος το indie film, εκφράστηκε ήδη με την, εντελώς ασυνήθιστη για τα τελευταία χρόνια, πολιτική ομιλία του Robert Redford στην έναρξη. Και την έμφαση στα ντοκιμαντέρ από τη πρεμιέρα ακόμα. Έμφαση σοφή αλλά και αναμενόμενη θα 'λεγες, αφού από το Park City ξεκίνησε και πέρσι η επέλαση του είδους που έδωσε τελικά τις πιο προχωρημένες στιγμές της χρονιάς (και ειδικά αν συμπεριλάβεις και τα ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας), για να το καταγράψει στον απολογισμό του και το AFI. Και μπορεί το πρώτο δείγμα να λέει ότι οι διανομείς προτιμάνε ντοκιμαντέρ τύπου.. Sundance αλλά η καλύτερη επένδυση της Paramount ήταν, τη χρονιά που πέρασε, το An Inconvenient Truth (2006).
Previously on Movies for the Masses: 1. PORNfilmfestivalATHENS 2007