Written by cheaptalk in no category

La Môme (2007): Βερολινέζικο trailer

Από αύριο και για δέκα μέρες (όπως είπαμε) το πέρα-δώθε και το πάρε-δώσε του πιο πολύβουου ευρωπαϊκού κινηματογραφικού φεστιβάλ κυριαρχεί στο ενδιαφέρον της βιομηχανίας, τουλάχιστο στην εδώ πλευρά του Ατλαντικού (και παραπέρα). Τρακόσιες εβδομήντα τρεις (373) ταινίες πήραν σειρά για προβολές σε καμιά πενηνταριά αίθουσες, και καμιά εφτακοσαριά (από τις οποίες πολλές ήδη φεστιβαλο-γυρισμένες) θα παζαρευτούν. Ανάμεσά τους πρώτη και καλύτερη η La Môme (2007), τιτλοφορεμένη και ως La Vie en Rose στο Βερολίνο (και παραπέρα) για προφανείς λόγους. Που ανοίγει το φεστιβάλ και φιλοδοξεί να επιστρέψει το γαλλικό τουλάχιστο κοινό στις ποιοτικές παραγωγές που δείχνει να περιφρονεί τελευταία.

Για να επιτευχθεί η ολική επαναφορά στη χώρα της ψηλομύτικης κουλτούρας, η Édith Piaf αναπαριστάνεται στο πανί ως καλλονή, από την Marion Cotillard, ενώ για τη φωνή της χρησιμοποιήθηκαν οι αυθεντικές ηχογραφήσεις του '50 και του '60 και μίμος (βλ. κάτι σαν Μητσικώστας) για τις παλιότερες. H Bunny Dee ανέλαβε να ψάξει το θέμα, ρωτώντας όλες τις φίλες της που σκέφτονταν να αφήσουν προσωρινά το NFT για να πάνε στο Βερολίνο, και έχει τα περισσότερα:

Padam padam padam... Η φετινή Berlinale ανοίγει με το La Vie En Rose (2007), κι εγώ δε θα είμαι εκεί... Η ζωή της Édith Piaf, της περιστέρας του τραγουδιού στα 40s, θα αποδοθεί στη μεγάλη οθόνη, όχι όπως στο ομώνυμο ντοκυμανταίρ του 1998, αλλά με κάθε έμφαση στο δράμα που πέρασε για να φέρει τα τραγούδια της στα αυτιά της κάθε θείας για να την πάει απ' τη Μπελβίλ στη Νέα Υόρκη.

Η Marillon Cotillard, που θα γνωρίζεις ως "αυτή που κέρδισε César 2ου γυναικείου για το Un long dimanche de fiançailles (2004) του Jean-Pierre Jeunet", ή ως "η Sophie Kowalsky του Jeux d' enfants (2003)", ενσαρκώνει μια Piaf "πιο όμορφη από την αληθινή" στην ταινία, εφόσον άλλωστε δεν πέρασε τα πάθη της. Δεν μεγάλωσε σε πορνείο ούτε την είχε χτυπήσει αντίστοιχη βροχή ασθενειών στα νεαρά της. Τύφλωση, κώφωση, αλωπεκία, δε σε κάνουν συνήθως "μικρό περιστέρι", και ευτυχώς για τη πρωταγωνίστρια της αληθινής ζωής που την ανάγκασε ο πατέρας της να μάθει να τραγουδάει. Για να γίνει και ταινία που την έχει δίπλα σε προσωπικότητες που άφησαν αντίστοιχη εποχή, όπως τη Marlene Dietrich ή τον Jean Cocteau.

Δυνατή επιλογή για να ανοίξει το φεστιβάλ, θεωρητικά. Και συναίσθημα και ονόματα και "γαλλική ποιότητα". Και με τον Olivier Dahan που γράφει και σκηνοθετεί, να έχει κάνει το ντεμπούτο του επίσης στο Βερολίνο, με το Brothers: Red Roulette (1995). Και θα είναι η δεύτερη φορά, μετά το Les temps qui changent πρόπερσι, που το φεστιβάλ θα ανοίξει με τον Gérard Depardieu, να παίζει εδώ τον Louis Leplée, τον διαχειριστή καμπαρέ που ανακάλυψε την Piaf.

Previously on Movies for the Masses: Shrek the Third (2007): Πράσινο μεγάλο trailer