Batalla en el Cielo (2005)

Από τη πρώτη του ταινία, το πρωτόγονο αυθόρμητο Japón (2002), ο Carlos Reygadas είχε κάνει εμφανείς τις προθέσεις του. Ρεαλισμός, αναφορές στον Ταρκόφσκι και τη παρέα του, εικονικοί συμβολισμοί με σαφή προδιάθεση εικονοκλασίας, ελάχιστοι διάλογοι. Την ίδια τάση συνεχίζει κι εδώ, με ακόμα μια συμμετοχή στις Κάνες (πρόπερσι), με ερασιτέχνες ηθοποιούς και φτύσιμο σε οποιαδήποτε μορφή υποκρισίας ή προκατασκευασμένης πλοκής. Και είναι θεμιτή βέβαια η αδιαφορία για συμβάσεις που περιορίζουν τη τέχνη στα μέτρα του κοινού που πάει στην αίθουσα να ξεχαστεί και η αναζήτηση της ελευθερίας σε μια έκφραση που να φτάνει, σα μουσική, μέσα από διαφορετικά κανάλια στον ίδιο στόχο. Στόχο που κι αυτόν τον έχει ο δημιουργός, να μιλήσει για τη πατρίδα του, το Μεξικό, και ότι ανεξήγητα τον έλκει και τον απωθεί σε αυτή. Συμβολικά πάντα, χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους, τις εικόνες και τους ήχους της. Το πρόβλημα είναι ότι το έργο απλά δε λειτουργεί. Τα κάδρα που σε προκαλούν να δεις αν μπορείς να μη τα δεις καταλήγουν να παίζουν με τα νεύρα σου και οι υπερενισχυμένοι φυσικοί.. θόρυβοι (άλλη μια "αναφορά" στους Ρώσους) δε σε αφήνουν ακόμα κι αν το πάρεις απόφαση (να μη τα δεις). Και η όποια διάθεση για χιούμορ σου βγάζει τελικά μια σιχαμάρα για τις εικόνες, τους ήχους, τα σύμβολα, τους ανθρώπους, τη πατρίδα και τον πατριδογνώστη. Αν αυτός ήταν ο σκοπός του, δώστου και τα υπόλοιπα αστεράκια που του χρωστάω.

Τη πίπα της πιτσιρίκας στο χοντρό στην αρχή την έχουν περιγράψει όλοι και είναι όπως στη περιγραφή και χειρότερη χωρίς να δείχνει τίποτα. Η φευγαλέα αλλά ολοκληρωμένη άποψη του τέλους δεν αξίζει τον κόπο όσων προηγούνται. Εκτός κι αν είσαι πωρωμένος αδηφάγος κινηματογραφόφιλος (με τη καλή έννοια).