The Good Shepherd (2006)

Είκοσι χρόνια ιστορίας της CIA από τη γέννηση μέχρι την εγκαθίδρυσή της στην αμερικάνικη πολιτική πραγματικότητα, προβάλλονται παράλληλα με τη ζωή και τις επιλογές ενός απ' τους ανθρώπους που βοήθησαν στη γιγάντωσή της.Ο Eric Roth υπογράφει την κορωνίδα των ιστοριών κλιμακούμενης παράνοιας που έσφιγγαν το The Insider (1999) και το Munich (2005) του, και πατινάρει ανάμεσα στο κινηματογραφικό παρόν και παρελθόν με υπνωτιστική χάρη, ανοίγοντας με χειρουργική ακρίβεια λεπτές τομές για να μπεις σ' έναν κόσμο αποπνικτικών μυστικών, συνωμοσιών, διπλών και τριπλών πρακτόρων, σ' έναν κόσμο όπου η παραμικρή κίνηση του φρυδιού μπορεί να σε προδώσει και μαζί με σένα μια χώρα ολόκληρη. Σ' αυτόν τον κόσμο περιφέρεται σα ζωντανός θρύλος, ένας απ' τους ιδρυτές της πιο δαιδαλώδους και διαβόητης υπηρεσίας πληροφοριών του πλανήτη, όπως τον υποδύεται ο Matt Damon με ένα μόνιμο poker face στην σπουδαιότερη ίσως στιγμή της καριέρας του. Στιγμή όπου ο Tom Ripley συναντά τον Gene Hackman του The Conversation (1974) και τον Corleone του Pacino. Βαθιά πιστός στο καθήκον και εξαιρετικά ταλαντούχος στη διαχείριση της αλήθειας, κυκλοφορεί στη ζωή με τέτοια απόσταση απ' τα τεκταινόμενα της, που αγνοεί συστηματικά ακόμα και την Angelina Jolie, την τέλεια γυναίκα του, κόρη γερουσιαστή, όπως αρμόζει σε ένα απ' τα υποσχόμενα μέλη της αδελφότητας των Scull and Bones --στα σπλάχνα της οποίας θεωρείται ότι ανδρώθηκε κι ο George Bush ο γηραιότερος. Ωστόσο, μαζί με την δυσπιστία και την επιφυλακτικότητά του, που μπορεί να παρερμηνευθεί για αδιαφορία και απάθεια, η απαρέγγλιτη προσήλωσή του στην ιδέα της οικογένειας και τη διαφύλαξή της ως δεύτερης μετά την πατρίδα μόνο, ενδυναμώνει το χαρακτήρα του και όσα ενσαρκώνει ως εκπρόσωπος της διαφύλαξης των αμερικάνικων ηθικών άξιων με κάθε κόστος.

Ηγούμενος ενός εξαιρετικού απ' τον πρώτο ως τον τελευταίο cast, ο Damon προσφέρει στον De Niro το ιδανικό έμψυχο δυναμικό, γύρω απ' το οποίο στήνει με ατμόσφαιρα που θα ζήλευαν όλοι οι δάσκαλοί του, στη δεύτερη κιόλας προσπάθειά του, ένα μάθημα σκηνοθετικής υπομονής, αποφασιστικότητας, σαφήνειας κι ακρίβειας, που θα μπορούσε να είναι λίγο πιο γρήγορο, λίγο πιο σύντομο, ή λίγο πιο ζωντανό για να είναι και λίγο πιο εμπορικό, αλλά τότε θα μιλούσαμε και για μια εντελώς διαφορετική ταινία, έτσι δεν είναι; Για το Bourne Ultimatum (2007) ίσως. Το συγκεκριμένο κατασκοπικό θρίλερ, αργό, σίγουρο, αλλά ρυθμικό και στοχευμένο, με τον επίκαιρο πολιτικό απόηχό του, θα μπορούσε τουλάχιστον να προσφέρει σοβαρό συναγωνισμό στον άνθρωπο που δημιούργησε τον δημιουργό της, και να κάνει τόσο τον ίδιο τον Scorsese όσο και τον σεναριογράφο του να ιδρώσουν. Και είναι έγκλημα που δεν της δόθηκε η ευκαιρία, επειδή κάτι παραφουσκωμένες, καρασπιναρισμένες μπούρδες σαν το Babel (2006) και το Little Miss Sunshine (2006) την έκρυψαν με τη σκόνη του καλπασμού τους, κι άφησαν στους Ευρωπαίους να τιμήσουν την εξαιρετική χορωδία αυτής της σκοτεινής, σφιχτοδεμένης, συναρπαστικής οπερέτας του DeNiro για ένα απ' τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της πολιτικής ιστορίας της Αμερικής.