Love in the Time of Cholera (2007)

Νεαρός ερωτεύεται νεαρά, τη ζητάει σε γάμο, ο πατέρας της δεν εγκρίνει, τη μετακομίζει και την δίνει σε γιατρό, αλλά ο νεαρός συνεχίζει να την αγαπά και να την ποθεί, μερικές δεκαετίες και κάποια εκατοντάδες πηδήματα μετά.Περισσότερο σαν Forest Gump στα Χρόνια της Γεροντολαγνείας και λιγότερο σα μεταφορά του μυθιστορήματος του Márquez, η κινηματογραφική εκδοχή του Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας είναι μια απελπιστικά απογοητευτική πλουσιοπάροχη παραγωγή, που αποτυγχάνει σε πολλά επίπεδα, απ' τις εικόνες, στη διαχείρισή τους, στην τοποθέτησή τους στη σειρά, και στο ζωντάνεμά τους με κάτι που να θυμίζει συναίσθημα χωρίς να βρωμάει χολεριασμένα βεβιασμένο κι εύκολο, με τον Bardem να δίνει μια απ' τις πιο ενοχλητικές ερμηνείες του, μετριασμένη μονάχα απ' τις αλλού 'ντ' αλλού παρουσίες του John Leguiziamo και του Benjamin Bratt. Χοροπηδώντας άτσαλα από σκηνή σε σκηνή κι από πράξη σε πράξη, ο Mike Newell, δίχως καμιά υποστήριξη απ' τον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο του Πιανίστα (2002), ζωντανεύει στην οθόνη ένα αθεράπευτα μη ρομαντικό ταξίδι, άλλοτε βιαστικό να καλύψει τις δεκαετίες της ζωής δυο χαρακτήρων που συνήθως μετατρέπει (άθελά του, ελπίζω) σε καρικατούρες, κι άλλοτε αργό κι ανιαρό όσο σε προδιαθέτει ο όγκος της πηγής της έμπνευσής του, σημειώνοντας τελικά ως μόνο του κατόρθωμα, να σε κάνει να μη βιάζεσαι ιδιαίτερα να διαβάσεις το βιβλίο στο οποίο βασίζεται.