This Filthy World (2006)

Ογδοντατέσσερα λεπτά με τον John Waters.Σχεδόν από την αρχή της καριέρας του ο δημιουργός των Pink Flamingos (1972) έδινε, λιγότερο αφοσιωμένα, παραστάσεις επί σκηνής κυρίως σε χώρους που.. τις άντεχαν, παρουσιάζοντας τις ταινίες του με τη συνοδεία της Divine. Όπως λέει ο θρύλος (βλ. οι σημειώσεις της παραγωγής), σε μια από αυτές, το 2005 στο Pittsburgh, τον πέτυχε, μόνο του πια, ο Ted Sarandos της Netflix και έπεισε τον σκηνοθέτη να τον κάνει movie star. Οι κάμερες δούλευαν για δυο βράδια του 2006 στο Harry De Jour Playhouse της Νέας Υόρκης, με τον Jeff Garlin (του Curb Your Enthusiasm) να ρίχνει κάνα βλέφαρο αν είναι ανοιχτές.

Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, το This Filthy World (2006) δεν είναι ταινία του John Waters, δεν είναι παράσταση κανενός επαγγελματία κωμικού και δεν ρισκάρει να κάνει ούτε ελαφρό ζουμ παραπέρα από το μέσο πλάνο (αν και καταγράφει μια στο τόσο το τρομοκρατημένο κοινό). Και δεν έχει, φυσιολογικά, τίποτα να το συστήνει για μεγάλη οθόνη πέρα από το πλήθος που θα πιάνει περισσότερα αστεία και ποπ αναφορές από σένα (βλ. θα σε βοηθάει να γελάς σα χαμένος). Αναφορές και ανέκδοτα που είναι εκπληκτικά ζωντανά, ειδικά αν σκεφτείς ότι τα περισσότερα κρατάνε χρόνια, παραγεμισμένα με λεπτομέρειες ενδιαφέρουσες ακόμα κι αν είσαι μεγαφάν, και με απόδοση άμεση που αναγνωρίζει ότι δεν είναι πια εξαιρετικά προκλητική, υιοθετώντας μια πιο διδαχτική στάση. Έτσι ο πατέρας της πολιτισμικής κιτς αναρχίας έχει ακόμα πολλά να σου πει, και σε περιμένει με το χαμόγελο στα χείλη, ειδικά άμα είσαι ανήλικος τον ξέρεις κι εσύ από το Hairspray (1988) που χρησιμοποιεί ακόμα σαν κράχτη στις αφίσες του show για να σου κάνει πλάκα (ειδικότερα άμα μπεις).