Written by
cheaptalk
in
no category
Garoojigi (2008): A Tale of Legendary Libido trailer
Δες/Κρύψε το teaser
Ο νέος μονόλιθος είναι σύμφωνα με τον φίλο μας τον Todd Brown του Twitch ένα πλαστικό παπάρι σε ένα χωράφι η νέα ταινία του Shin Han-sol με τίτλο Μια Ιστορία Θρυλικής Λίμπιντο (2008) και θέμα έναν ανίκανο πιτσιρικά σε ένα κορεάτικο χωριό, τα χρόνια τα παλιά.
Η Νότια Κορέα έχει κάνει επιστήμη στον νέο αιώνα το να εξάγει ποπ κουλτούρα σε όλη την Ασία (και παραπέρα, τα τεραστιότερα προϊόντα της σα τον Bi/Rain) και το πακέτο περιλαμβάνει φυσικά και ταινίες για τινέιτζερ. Από τον σωρό φαίνεται να ξεχώρισε κάπως η πρώτη ταινία του Shin, Art of Fighting (2006), με τη ρεαλιστική συγκράτηση και την πιο βρώμικη προσέγγιση μιας κατά τα άλλα τυπικής ιστορίας καρπαζοεισπράχτορα που μεταμορφώνεται σε καράτε κιντ όταν βρει τον μέντορά του. Και από τη θεματολογία και μόνο της συνέχειας καταλαβαίνεις ότι ο σκηνοθέτης δεν έχει καμιά τάση να προσεγγίσει το νεανικό κοινό σε σοβαρά μοτίβα (επεκτείνοντας, για παράδειγμα, στο υπαρκτό στη χώρα πρόβλημα της σχολικής βίας) αλλά αφού το έμαθε πρώτα πολεμικές τέχνες πιάνει τώρα και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Ή διαφορετικά, παρά τη φάση και τις τεχνικές αρετές του teaser που λίγο πολύ ξεγυμνώνονται στο trailer, η παραγωγή για χρυσά μέτρια μοιάζει από μακριά, για geeks που ονειρεύονται να γαμάνε και να δέρνουν κυρίως, και αυτό δείχνει η διανομή από τη Showbox και το πλασάρισμα στη Hong Kong Filmart (όπου τη πέτυχε και ο Todd) από τη μια, και η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε άλλης πληροφορίας (και ενδιαφέροντος), ακόμα και στη σελίδα της εταιρείας ή την ανύπαρκτη του φιλμ, λιγότερο από δυο μήνες πριν βγει στις αίθουσες, από την άλλη.
Το υπόλοιπο pitch, αν δε το κατάλαβες, μιλάει για εμφάνιση Μιγιάγκη της πούτσας (κυριολεκτικά) και βολική εξαφάνιση όλων των υπόλοιπων αρσενικών του χωριού. Το ότι και μόνο το δεύτερο (η εξαφάνιση των υπολοίπων) είναι ικανό να σε κάνει να φαντάζεις, σε γυναικεία μάτια, επιβήτορας που δε χωράει σε αγκαλιές και ξεκινάει χειμάρρους, δε χρειάζεται να είσαι ο Κορτώ (βλ. Τεστοστερόνη (2005)) για να το καταλάβεις. Το ότι, για τις γυναίκες, φυσικά και μετράει (σα τρελό) το μέγεθος, όπως και όλα (σα τρελά) τα υπόλοιπα (ειδικά αυτά που δεν έχεις από κάποιο σημείο και μετά), το περιέγραψε πολύ ανώτερα, χωρίς να το κάνει και θέμα, η Diablo Cody στην, αποχαυνωμένη με παπάρια εκτός των άλλων, Juno (2007).
Η Νότια Κορέα έχει κάνει επιστήμη στον νέο αιώνα το να εξάγει ποπ κουλτούρα σε όλη την Ασία (και παραπέρα, τα τεραστιότερα προϊόντα της σα τον Bi/Rain) και το πακέτο περιλαμβάνει φυσικά και ταινίες για τινέιτζερ. Από τον σωρό φαίνεται να ξεχώρισε κάπως η πρώτη ταινία του Shin, Art of Fighting (2006), με τη ρεαλιστική συγκράτηση και την πιο βρώμικη προσέγγιση μιας κατά τα άλλα τυπικής ιστορίας καρπαζοεισπράχτορα που μεταμορφώνεται σε καράτε κιντ όταν βρει τον μέντορά του. Και από τη θεματολογία και μόνο της συνέχειας καταλαβαίνεις ότι ο σκηνοθέτης δεν έχει καμιά τάση να προσεγγίσει το νεανικό κοινό σε σοβαρά μοτίβα (επεκτείνοντας, για παράδειγμα, στο υπαρκτό στη χώρα πρόβλημα της σχολικής βίας) αλλά αφού το έμαθε πρώτα πολεμικές τέχνες πιάνει τώρα και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Ή διαφορετικά, παρά τη φάση και τις τεχνικές αρετές του teaser που λίγο πολύ ξεγυμνώνονται στο trailer, η παραγωγή για χρυσά μέτρια μοιάζει από μακριά, για geeks που ονειρεύονται να γαμάνε και να δέρνουν κυρίως, και αυτό δείχνει η διανομή από τη Showbox και το πλασάρισμα στη Hong Kong Filmart (όπου τη πέτυχε και ο Todd) από τη μια, και η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε άλλης πληροφορίας (και ενδιαφέροντος), ακόμα και στη σελίδα της εταιρείας ή την ανύπαρκτη του φιλμ, λιγότερο από δυο μήνες πριν βγει στις αίθουσες, από την άλλη.
Το υπόλοιπο pitch, αν δε το κατάλαβες, μιλάει για εμφάνιση Μιγιάγκη της πούτσας (κυριολεκτικά) και βολική εξαφάνιση όλων των υπόλοιπων αρσενικών του χωριού. Το ότι και μόνο το δεύτερο (η εξαφάνιση των υπολοίπων) είναι ικανό να σε κάνει να φαντάζεις, σε γυναικεία μάτια, επιβήτορας που δε χωράει σε αγκαλιές και ξεκινάει χειμάρρους, δε χρειάζεται να είσαι ο Κορτώ (βλ. Τεστοστερόνη (2005)) για να το καταλάβεις. Το ότι, για τις γυναίκες, φυσικά και μετράει (σα τρελό) το μέγεθος, όπως και όλα (σα τρελά) τα υπόλοιπα (ειδικά αυτά που δεν έχεις από κάποιο σημείο και μετά), το περιέγραψε πολύ ανώτερα, χωρίς να το κάνει και θέμα, η Diablo Cody στην, αποχαυνωμένη με παπάρια εκτός των άλλων, Juno (2007).
Previously on Movies for the Masses: Blindness (2008): Διάφανο teaser