Juno (2007)

Σε πλήρη αντίθεση με high school musicals, νεανικό άγχος είναι να κυοφορείς παιδί από τον Michael Cera με 80s σορτσάκι που τονίζει το προσόν του (να ανήκει στον αντρικό πληθυσμό).Η Juno (2007) φτάνει στις ελληνικές αίθουσες έχοντας ξεπηδήσει σχεδόν θρυλικά πια από τα ανεξάρτητα και φεστιβαλικά κυκλώματα το Σεπτέμβρη για να γίνει, τον τελευταίο μήνα, αγγίζοντας τα $90 εκατομμύρια σε εισπράξεις, με διαφορά η μεγαλύτερη επιτυχία της Fox Searchlight (με ιστορία και ειδίκευση στο να κάνει ακριβώς αυτό, όπως ξέρεις) και να τσιμπήσει τέσσερις οσκαρικές υποψηφιότητες στις βασικές κατηγορίες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, γυναικείας ερμηνείας) προχτές, για όλους αυτούς τους λόγους που σου 'χαμε πει από το trailer.

Επιπλέον, παρόλο που ξεκινάει σαν ένα ακόμα έξυπνο indie για έξυπνους indieφιλ και η Diablo Cody ποτέ δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να προσθέσει ακόμα μια (και ακόμα μια) ατάκα σε όλη της τη διάρκεια, η ταινία αγκαλιάζει τελικά την εκπεφρασμένη της φιλοδοξία για απλότητα όπως η πρωταγωνίστριά της το αγέννητο μωρό, φοράει την καρδιά της στο μανίκι της όπως όλο το καστ και οι συντελεστές, και σε βρίσκει να γέρνεις ασυναίσθητα προς τα μπρος με αγαλλίαση όπως παρατηρεί ο Roger Ebert που την έβαλε στην κορυφή της λίστας του με τις καλύτερες της χρονιάς. Τα εύσημα πάνε φυσικά σε όλους αλλά μάλλον περισσότερο και μάλλον απρόσμενα στον υπερβουηγμένο για το Thank You for Smoking (2005) Jason Reitman, για την αυτοσυγκράτηση και την τήρηση των ισορροπιών που δεν επιτρέπει σε κανένα, ακόμα και κακοπροαίρετο, να βρει πάτημα για κατηγορίες. Έτσι, όπως θα σου πουν και καναδυό ακόμα, μη περιμένεις τίποτα τόσο έμμονο όσο το Ghost World (2001) αλλά κάπου κάτι θα σου μείνει να πιάνεις και αργότερα εκτός από το sassy χιούμορ. Και το πιο πιθανό είναι, αν ακολούθησες τη συμβουλή μου από το φθινόπωρο και πας στη προβολή με πεντέξι γκομενίτσες που σε θεωρούν πια πολύ υποψιασμένο, να θες να κρατήσεις μετά μόνο την Ellen Page, και ότι άλλο σου γεννοβολήσει, για οικόσιτο ζωάκι.