La Clef (2007)

Μελλοντικός πατέρας που δεν γνώρισε ποτέ τον πραγματικό δικό του, βρίσκεται αντιμέτωπος με τα πλοκάμια της τοπικής μαφίας και την αρχαία ιστορία τους, όταν ένα παράξενο τηλεφώνημα, του υπόσχεται απαντήσεις για το παρελθόν, σε ερωτήσεις που ποτέ δεν έκανε.Προδομένο από την ίδια του την ίντριγκα, το νέο πόνημα του Guillaume Nicloux --ο οποίος δείχνει να προσπαθεί κι αυτός να μάθει όσο προχωράει στο σινεμά φανταστίκ φρανσέ που οι Γάλλοι, όπως λέει, το 'χουν για φτύσιμο (και προφανώς με το δίκιο τους)-- ψάχνει τον αυτοπροσδιορισμό του ανθρώπου στις στάχτες του άγνωστου παρελθόντος των προγόνων του, αλλά δεν βρίσκει παρά υπερδαιδαλώδεις πλεκτάνες που μπλέκονται ακόμη περισσότερο απ' το παράλληλο ξεδίπλωμα πολλαπλών επιπέδων αφήγησης, κουραστικών για τον θεατή που δεν έχει κάνει μια ώρα διαλογισμό πριν την προβολή, για να καθαρίσει το μυαλό του. Ατμοσφαιρικό όσο δεν πάει, και μπερδευτικό όσο δεν αντέχει, δυσκολεύεται να βρει το ρυθμό, κι ασθμαίνει να τον κρατήσει, χτίζοντας για δυο παρά λίγο ώρες την πορεία του προς μια κούφια κορύφωση, που δεν αποκλείεται να είχες μαντέψει πριν καν ανάψεις το πρώτο τσιγάρο περιμένοντας στο φουαγιέ ν' αρχίσει. Κι όταν τη βρίσκει, σκάει σα φούσκα, που το μόνο που μένει μέσα να κρατήσεις, είναι ότι ο Nicloux έχει προβλήματα με τα sex symbols, και μετά τη Belluci, σου στραπατσάρει και την Paradis, ίσως για να σου δείξει ότι η ομορφιά της μπορεί να κρύβεται και στα τζανκιά της Ομόνοιας.