Σκλάβοι στα Δεσμά τους (2008)

Το τέλος των κόντηδων κι η αρχή των οπορτουνιστών, στην Κέρκυρα των αρχών του προηγούμενου αιώνα.Είναι πάρα πολλά αυτά που θα μπορούσε να πει κανείς γι’ αυτήν την ταινία, ούτε ξεκινώντας, ούτε τελειώνοντας με το ότι "δεν πρέπει να έχουν ξαναϋπάρξει τόσοι πολλοί ηθοποιοί να παίζουν όλοι τόσο υπερβολικά, σε τόσο διαφορετικές ταινίες και σε τόσο διαφορετικές εποχές ο ένας απ’ τον άλλο, όσο στους Σκλάβους στα Δεσμά τους", ή ότι ο Γιάννης Φέρτης "δίνει τον ορισμό της εκτός τόπου και χρόνου ερμηνείας, ηγούμενος του εξωφρενικού ερμηνευτικού συνόλου", τα οποία έγραφα πριν μερικούς μήνες.

Θα μπορούσε να πει ότι η ταινία πατάει πάνω σ’ ένα σενάριο που, με την παντελή του κενότητα σε διαλόγους που θα μπορούσαν να εκφέρουν έλλογα όντα, υπογραμμίζει την ανικανότητά του να αναδείξει τη λεπτοδουλεμένη δαντέλα του κοινωνικού ιστού που μελετούσε όλη του τη ζωή ο Θεοτόκης, για να τον φιτιλιάσει στο κύκνειο άσμα του. Αλλά ακόμα κι ότι, αυτή η σαπουνοπερατική του ακράτεια, γιγαντώνεται χάρη στη φτηνιάρικα ερασιτεχνική εκτέλεση απ’ την παραγωγή (που στήνει διαδηλώσεις εξοργισμένων μαζών με πέντε-δέκα κομπάρσους όλους κι όλους να κάνουν γύρους για να φανούν πολλοί), και την απαρχαιωμένα, αφόρητα μελοδραματική σκηνοθεσία του, εγκληματικά ανίκανου να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς του, Τώνη Λυκουρέση (που, αν δεν κάνω λάθος, έχει να κάνει μυθοπλασία από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεκινούσε τη δεύτερη πρωθυπουργική του θητεία), φτιάχνοντας ένα σύνολο που, χωρίς να λογαριάζει ούτε την κοινή λογική, ούτε την αισθητική σου, σου τρίβει αλύπητα στη μούρη το βάρος και τη σημαντικότητα της κούφιας δηθενιάς τους.Θα μπορούσε κανείς ακόμα, να σημειώσει ότι οι Σκλάβοι στα Δεσμά τους είναι η τελευταία εμφάνιση του τόσο άδικα χαμένου Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, προσπαθώντας, λόγω του μακάβριου της περίστασης, να αποφύγει να αναφέρει ότι η συγκεκριμένη μπορεί να ήταν κι η πιο αχρείαστη επιλογή της σύντομης, αλλά πλούσιας καριέρας του. Θα όφειλε σίγουρα να πει, ότι ανάμεσα σε ηθοποιούς όπως τον Γιάννη Φέρτη, την Ειρήνη Ιγγλέση, ακόμα και τον Άκη Σακελαρίου και τη Λένα Παπαληγούρα (και τα βυζάκια της), η Δήμητρα Ματσούκα είναι το καλύτερο πράγμα που συμβαίνει στην ταινία, κι ότι σ’ αυτήν την ταινία, η Δήμητρα Ματσούκα δίνει το καλύτερο πράγμα που έχει κάνει στην καριέρα της. Ίσως να έλεγε και για τα σύνθια του Μίνου Μάτσα και τα αποκριάτικα κοστούμια και τα μουστάκια που ξεκολλάνε και τα σκηνικά που στάζουν μπογιές... Είναι πάρα πολλά αυτά που θα μπορούσε κανείς να πει.

Αλλά αυτό που μετράει, τελικά, είναι ότι η ταινία, η ψηφισμένη ως δεύτερη καλύτερη ελληνική της χρονιάς (με μία ψήφο διαφορά από την πρώτη, το Without, που δεν πρόκειται να φανεί στις αίθουσες, απ’ ότι φαίνεται), σε όλες αυτές τις αφόρητες αδυναμίες της, αρίστευσε. Και ότι τα 10 κρατικά βραβεία που πήρε στη σαρωτική της βραδιά τον περασμένο Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη, είναι περισσότερα απ’ τα 8 Όσκαρ που πήρε το Slumdog Millionaire τον περασμένο Φλεβάρη στο Los Angeles. Οι δυο ταινίες, βγαίνουν στις αίθουσες την ίδια μέρα: τιτανομαχία;