Screencap: Η στιγμή της αλήθειας για τον Jacques Mesrine
Με την ίδια σκηνή, τη στιγμή που ο ennemi public numero un αντικρύζει τη γαλλική αστυνομία να τον εκτελεί εν ψυχρώ στις 2 Νοεμβρίου του 1979 και στη μέση του Παρισιού, ξεκινάει και τελειώνει η βιογραφία, σε δυο μέρη, του Jacques René Mesrine (προφέρεται Μερίν, χωρίς σίγμα, μη σου γεμίσει κουμπότρυπες τα γόνατα) από τον Jean-François Richet.
Ο Mesrine, "ο άνθρωπος με τα εκατό πρόσωπα" που φόραγε τρεις τρεις τις περούκες για να αλλάζει εύκολα μεταμφιέσεις και λήστευε δυο δυο τις τράπεζες για να μη τρέχει συνέχεια, υπηρέτησε στο Γαλλικό Στρατό στη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας, και όταν απολύθηκε, το 1959, συνέχισε τη δύσκολη ζωή, ληστεύοντας ηλικιωμένους με πλούσια σπίτια όλη μέρα και πηδώντας κονσοματρίστ με πλούσια προσόντα όλο το βράδυ. Τα πράγματα άλλαξαν, σύμφωνα και με το Instinct de Mort (2008), το πρώτο κομμάτι της διλογίας, και χοντρικά σύμφωνα με την ιστορία, όταν όχι μόνο γνώρισε την Elena Anaya (και τη παντρεύτηκε φυσικά) αλλά έκανε κι ένα 18μηνο στη φυλακή, χωρίς να δραπετεύσει για πρώτη και τελευταία φορά, μετά από αποτυχημένη, για πρώτη και τελευταία φορά, απόπειρα ληστείας μιας Crédit Agricole στη Neubourg. Μπήκε στον ίσιο δρόμο, έγινε διακοσμητής, τον απολύσαν και ξανάρχισε να ληστεύει ότι έβρισκε, η γυναίκα του τον άφησε με τρία παιδιά, συνέχισε ακάθεκτος, και γνώρισε τη Cécile De Fraaaance.
Στην επόμενη σκηνή.. ληστεύουν μαζί πολυτελή ιδιωτική λέσχη ως better than sex, και το σενάριο τους ακολουθεί το 1968 στον Καναδά όπου αποκτά για πρώτη φορά επίσημα τον τίτλο του, L'Ennemi Public N°1 (2008), το δεύτερο μέρος που θ' ακολουθήσει πίσω στη Γαλλία στα 70s, αφού πρώτα ο Mesrine βαφτιστεί για τα καλά στον ίδιο τίτλο, αποδρώντας από τη πιο υψίστης ασφαλείας καναδική φυλακή και επιστρέφοντας κι από πάνω για να τη κάνει σουρωτήρι. Και τα δυο φιλμ, ειδικά το πρώτο, με την ίδια ακεραιότητα (τα credits ξεκαθαρίζουν ότι κάποιες λεπτομέρειες άλλαξαν μόνο για να διευκολύνουν την αφήγηση) και το ίδιο εξαιρετικό στιλ του ήρωά τους (που πήγαινε κουστουμαρισμένος στις τράπεζες για.. αναλήψεις), συνάντησαν δίκαια, και από τον τύπο και από το κοινό, την ίδια θερμή υποδοχή που είχε συναντήσει και στη πραγματικότητα ο μάλλον πιο θρυλικός γαλλόφωνος κακοποιός μετά τον Jean Valjean: κοντά στα τέσσερα εκατομμύρια εισιτήρια και δέκα υποψηφιότητες για César.
Ο Mesrine, "ο άνθρωπος με τα εκατό πρόσωπα" που φόραγε τρεις τρεις τις περούκες για να αλλάζει εύκολα μεταμφιέσεις και λήστευε δυο δυο τις τράπεζες για να μη τρέχει συνέχεια, υπηρέτησε στο Γαλλικό Στρατό στη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας, και όταν απολύθηκε, το 1959, συνέχισε τη δύσκολη ζωή, ληστεύοντας ηλικιωμένους με πλούσια σπίτια όλη μέρα και πηδώντας κονσοματρίστ με πλούσια προσόντα όλο το βράδυ. Τα πράγματα άλλαξαν, σύμφωνα και με το Instinct de Mort (2008), το πρώτο κομμάτι της διλογίας, και χοντρικά σύμφωνα με την ιστορία, όταν όχι μόνο γνώρισε την Elena Anaya (και τη παντρεύτηκε φυσικά) αλλά έκανε κι ένα 18μηνο στη φυλακή, χωρίς να δραπετεύσει για πρώτη και τελευταία φορά, μετά από αποτυχημένη, για πρώτη και τελευταία φορά, απόπειρα ληστείας μιας Crédit Agricole στη Neubourg. Μπήκε στον ίσιο δρόμο, έγινε διακοσμητής, τον απολύσαν και ξανάρχισε να ληστεύει ότι έβρισκε, η γυναίκα του τον άφησε με τρία παιδιά, συνέχισε ακάθεκτος, και γνώρισε τη Cécile De Fraaaance.
Στην επόμενη σκηνή.. ληστεύουν μαζί πολυτελή ιδιωτική λέσχη ως better than sex, και το σενάριο τους ακολουθεί το 1968 στον Καναδά όπου αποκτά για πρώτη φορά επίσημα τον τίτλο του, L'Ennemi Public N°1 (2008), το δεύτερο μέρος που θ' ακολουθήσει πίσω στη Γαλλία στα 70s, αφού πρώτα ο Mesrine βαφτιστεί για τα καλά στον ίδιο τίτλο, αποδρώντας από τη πιο υψίστης ασφαλείας καναδική φυλακή και επιστρέφοντας κι από πάνω για να τη κάνει σουρωτήρι. Και τα δυο φιλμ, ειδικά το πρώτο, με την ίδια ακεραιότητα (τα credits ξεκαθαρίζουν ότι κάποιες λεπτομέρειες άλλαξαν μόνο για να διευκολύνουν την αφήγηση) και το ίδιο εξαιρετικό στιλ του ήρωά τους (που πήγαινε κουστουμαρισμένος στις τράπεζες για.. αναλήψεις), συνάντησαν δίκαια, και από τον τύπο και από το κοινό, την ίδια θερμή υποδοχή που είχε συναντήσει και στη πραγματικότητα ο μάλλον πιο θρυλικός γαλλόφωνος κακοποιός μετά τον Jean Valjean: κοντά στα τέσσερα εκατομμύρια εισιτήρια και δέκα υποψηφιότητες για César.
Previously on Movies for the Masses: Screencap: Η ακύρωση της αφηγηματικότητας
Το δεύτερο μέρος, απόψε στις 20:15 στο ΑΤΤΙΚΟΝ Cinemax Class με το soutien του mftm.gr
