Man Jeuk (2008)

Στα Καντονέζικα λέει, σπουργίτι σημαίνει και επιδέξιος πορτοφολάς.Ο Johnnie To γυρνάει 2-3 ταινίες το χρόνο και παρολαυτά βρίσκει χρόνο ανάμεσα να.. γυρνάει και καμιά ταινία ακόμα. Κάπως έτσι, με αποσπασματικά γυρίσματα, είχε προκύψει και το πολυαναγνωρισμένο PTU (2003) και στη συνέχεια δημιουργήθηκε και το Sparrow (2008). Το τελευταίο, και εν λόγω, όμως είναι μάλλον το πρώτο που συστήνει (ή το προσπάθησε έστω) το σκηνοθέτη στα δυτικά ακροατήρια σα κάτι πέρα από δημιουργό γκανγκστεριών, συνδυάζοντας εμπορικά (στην Ασία) στοιχεία με μια πολύ προσωπική, ατμοσφαιρική, προσπάθεια καταγραφής του παλιότερου Χονγκ Κονγκ πριν το σαρώσουν οι μπουλντόζες. Όπως λέει ο To, γι' αυτόν η πόλη του ανακατεύει άκοπα ανατολικά και δυτικά στοιχεία και αυτό προσπάθησε να περάσει επιπλέον και στη ταινία, πράγμα που βλέπεις στις δηλωμένες αναφορές στις Ομπρέλες του Χερβούργου (1964) αλλά και στον παιχνιδιάρικο αναίμακτο τόνο, δανεισμένο τόσο από τη Nouvelle Vague όσο και από το αθώο χολιγουντιανό φιλμ νουάρ. Σε αυτό το μοτίβο, ο δημιουργός δίνει σε όσους τον ακολουθούν χρόνια, ανοιχτοχέρικα δείγματα της έξοχης συνθετικής του ικανότητας που εμφανίζεται συχνά πυκνά (και περιπαιχτικά σύντομα) σε χωρίς διαλόγους σκηνές σε όλο το έργο του. Και ταυτόχρονα, το ίδιο ανοιχτοχέρικα μοιράζει και πέτρες για να τον λιθοβολήσει το συνηθισμένο σε αφηγητές και παντομίμες κοινό που δε μπορεί να εκτιμήσει κομμάτια όπως τις βόλτες των τεσσάρων πρωταγωνιστών πάνω σε παλιό ποδήλατο, κομμάτια που αν το σκεφτείς χρειάστηκαν χρόνο προετοιμασίας αρκετό για να γυριστεί μισή ταινία, κομμάτια που σαφώς λένε για τους ήρωές τους περισσότερα απ' όσα θα μπορούσε να πει μισή ταινία με φλασμπάκ και βοϊσόβερ. Στις θετικές δονήσεις συμβάλλει απίστευτα η υπόκρουση που πιάνει ένα τζαζ τόνο από βωβό μέχρι 60s πάνω σε ασιατικά όργανα, και το ίδιο και η χορογράφηση σε κάτι σε μιούζικαλ της τέχνης των πορτοφολάδων. Στο τέλος, επειδή η παραγωγή έπρεπε κάπου να τελειώσει, και παρά την υποδειγματική δουλειά στο μοντάζ, η χορωδία του To δεν αποφεύγει κάποια φάλτσα, μένει παραπάνω σε κάποια πλάνα προφανώς γιατί.. δεν έχει άλλα, κρατάει κάτι ασιατίλες έστω κι αν δε βγήκαν πολύ φίνες, αλλά σε δεύτερη θέαση και μ' αυτά μαθαίνεις να χορεύεις, όπως με τα σκρατς σε παλιούς αγαπημένους δίσκους.