Funny People (2009)

Φτασμένος κωμικός με σπάνια μορφή λευχαιμίας, βρίσκει ανερχόμενο πιτσιρικά που προσλαμβάνει για να του μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία και να τον έχει τριγύρω να του εμπιστεύεται σκέψεις μελλοθάνατου, για τη ζωή, τις γυναίκες, τη δουλειά και όλ’ αυτά.Όσο πιο κοντά σε υπαρξιακό δράμα μπορεί να φτάσει μια κατά βάση κωμωδία, ετούτη η αντρομεντί του Judd Apatow, φαίνεται να’ναι κι η πιο κοντινή στην πιο προσωπική του, με τον Adam Sandler να παίζει μεν μια εκδοχή του εαυτού του, ιδωμένη από πρίσμα κυνικά σαρκαστικό, αυτοπαρωδικό και αποδομητικό για την περσόνα που’χουν φτιάξει γι’ αυτόν τα media κι εκείνη που κρατάει ο ίδιος για τους τοίχους του σπιτιού του, όμως η ιστορία του παλιάτσου που δεν ξεμένει από αστεία, αλλά από μέρες να τα πει, πείθει για όλη τη διάρκεια που κρατάει το ξεδίπλωμά της, ότι είναι σπαραξικάρδια ειλικρινής και τσουχτερά ακριβής. Ο Sandler κι ο Rogen φτιάχνουν ένα ντουέτο σπάνιας μελωδικότητας, ζωντανεύοντας το πάντρεμα του βετεράνου που έχει φτάσει αρκετά κοντά στο τέρμα της διαδρομής για να βλέπει ότι το μεγαλύτερο αστείο της ζωής του είναι εις βάρος του, και του ψάρακα που χειρίζεται την κουράδα του ινδάλματός του σα να’ναι φτιαγμένη από περιζήτητα πετράδια, ενώ γύρω τους συμπληρωματικές φιγούρες ρίχνουν γεμάτες δαγκωνιές στην παλαβωμάρα της γεμάτης από επιπλέοντα κούτσουρα θάλασσας που λέγεται show-biz. Κάπου στα μισά βέβαια, το κλίμα ελαφραίνει κι η ιστορία ξεφεύγει ψάχνοντας συμβατικά ρομάντζα σ’ ενα set piece που τραβιέται μέχρι ξεχαρβαλώματος, η κωμωδία αρπάζεται απ’ τις γνωστές καφρίλικες εξάρσεις του Apatow και η διακριτικότητα της συναισθηματικής διαδρομής εκτροχιάζεται, αλλά το ταξίδι ως εκεί, εξακολουθεί ν’ αξίζει τον κόπο και να δικαιολογεί και τις άτσαλες μανούβρες του στο τέλος, για να μπορέσει ο Apatow να το γυρίσει ανεστραμένο, πίσω στην αρχή του κύκλου που ξεκίνησε.