Tell-Tale (2009)

Πατέρας μικρής με οστεοποιό ινοδυσπλασία ανακαλύπτει ότι η νέα του καρδιά θυμάται ποιοι δολοφόνησαν τον δωρητή της.Σε παραγωγή της Scott Free των Ridley και Tony Scott, το Tell-Tale (2009) μοιάζει γραμμένο από τον μονταζιέρη όπως θα περίμενες από το σεναριακό credit στον Dave Callaham του Doom (2005) και των Horsemen (2009), όμως κουβαλάει αρκετό ταλέντο και μεράκι για να ξεχωρίζει υποδειγματικά ακόμα και έξω από τα αυστηρά όρια του τρομοχώρου (έκανε άλλωστε πρεμιέρα την άνοιξη στο Tribeca).

Το credit στον Edgar Allan Poe μέχρι και gimmick μπορείς να το πεις για τον Callaham, εφόσον η ιστορία έχει τόση σχέση με το Tell-Tale Heart όση και με οποιαδήποτε αρχετυπική μεταμόσχευσης στο είδος, όμως ο Michael Cuesta που δε τον προσέχουν τυχαία τα Indie Spirits όποτε κάνει ταινία, το έζησε πραγματικά, σε βαθμό να κάνει τα γυρίσματα στο Providence του Rhode Island όπου έμενε για κάποια χρόνια ο Poe. Η προσοχή στο σχεδιασμό της παραγωγής πάει πολύ παραπέρα από τις σύγχρονα γοτθικές τοποθεσίες, η επιλογή των χρωμάτων είναι.. καρδιακή και ο ήχος και ο ρυθμός των σκηνών παίζουν συνέχεια στους χτύπους της (σε βαθμό που να δέχεσαι ότι κάποιοι θεατές δεν αντέχουν), ο Cuesta έχει και συνέχεια τα μάτια του στον πρωταγωνιστή του, κι αυτός, με τη βοήθεια και έξυπνων αλλαγών στο makeup, υποκρίνεται πειστικά τον άνθρωπο που σπάει η καρδιά του. Άγνωστο αν από συνειδητή επιλογή, τεχνική αδυναμία ή βαθύ κόψιμο, η σκηνοθεσία αποφεύγει αρχικά τη γραφική βία με αποτέλεσμα να προσομοιώνει και το χάσιμο του ελέγχου από τον ήρωα και (σε συνδυασμό με το ότι κατά τα άλλα τον παρακολουθείς διαρκώς) να την εμπιστεύεσαι ολοκληρωτικά στο να σε βάζει στη θέση του χωρίς τρικ, πράγμα και εξαιρετικά Poe-ικό και ιδιαίτερα σπάνιο πια στις περισσότερες χοροριές και όχι μόνο. Από τη τυφλή εμπιστοσύνη χάνεις και κάτι τυφλές στροφές που παίρνει η ιστορία γύρω από τον ντεντέκτιβ που ερευνάει την υπόθεση, κρατάς κυρίως το ανακουφιστικό (απλά γιατί έρχεται) και προσγειωτικό (γιατί σαρκάζει τη κουφή κατάσταση) χιούμορ του, και ηρεμείς μαζί με το βηματισμό και τη καρδιά όσο περισσότερο αυτή βουτάει στο αίμα. Στο φόντο παίζει και Lena Headey, και ρομάντζο και δράμα σχεδόν απόλυτα τίμιο, τουλάχιστο στη παρουσίασή του.