4 Μαύρα Κοστούμια (2010)

Τέσσερις νεκροκομιστές, αναλαμβάνουν να κουβαλήσουν κάσα απ’ την Αθήνα στη Βοιωτία, έναντι αμοιβής που θα τους βοηθήσει να ξελασπώσουν.Το ότι σ’ όλη σου τη ζωή, κουβαλάς το θάνατό σου κι όταν έρχεται η ώρα να τον αντιμετωπίσεις, είναι κι η καταλληλότερη στιγμή να τα βρεις με τον εαυτό σου, είναι η άμεση αναλογία που σου έρχεται στο μυαλό όταν βλέπεις τα τέσσερα κοράκια του Χαραλαμπίδη να διασχίζουν την Πανεπιστημίου με μια κάσα στον ώμο και μια χαμένη νιότη πίσω τους να τους κυνηγάει και να προσπαθούν να την εξιλεώσουν, όμως ο ίδιος ο Χαραλαμπίδης δηλώνει ότι δεν έχει ιδέα γιατί επέλεξε κοράκια για το πεζό road movie του, μέσα στο οποίο ψάχνει την αυτογνωσία που ψάχνουν όλοι οι ταξιδιώτες του συγκεκριμένου genre. Και μιας και τον Χαραλαμπίδη αφελή δεν μπορείς να τον πεις, αυτή του την άγνοια μπορείς να την υπογραμμίσεις ως δείγμα της ενστικτώδους του προσέγγισης στη δημιουργική διαδικασία και στην ανάγκη του να μιλάει κινηματογραφικά. Ένστικτο που τον οδήγησε να φτιάξει δυο απ’ τις πιο αξέχαστες κι αξιομνημόνευτες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, όταν έκανε ενέσεις πάθους τόσο στο No Budget Story (1997) του όσο και στα Φτηνά Τσιγάρα (2000), αλλά και πάθος κι ένστικτο που δεν μπόρεσε να τον καλύψει, όταν ανέλαβε να μεταφέρει στην οθόνη τη νουβέλα του Τατσόπουλου, Η Καρδιά του Κτήνους (2005), ταινία που απέδειξε ότι η αναλυτική του ικανότητα είναι προβληματική κι ότι η στρωτή αφήγηση δεν του πηγαίνει καθόλου.

Σ’ αυτήν εδώ την τέταρτη ταινία του, ο Χαραλαμπίδης φτάνει στο ναδίρ μιας συνεπούς πτωτικής πορείας, σ’ ένα φιλμικό συνονθύλευμα που πάσχει σε όλα του τα κομμάτια, απ’ το σενάριο που μοιάζει να του λείπουν κομμάτια των πορειών ωρίμανσης των χαρακτήρων, στη φωτογραφία που ξεθωριάζει όλα τα χρώματα σε μια άχρωμη στραβοχυμένη εικόνα, στον ήχο που έχει τις ελλείψεις του να εντείνονται απ’ το κακό ντουμπλάζ, στη σκηνοθέσια που στερείται έμπνευσης, νεύρου και συγχρονισμού και στο μοντάζ που πέρα απ’ τις ερασιτεχνικού επιπέδου ενθέσεις των solo καδραρισμάτων των χαρακτήρων, κάνει την ταινία να μένει από καύσιμα στο εξαντλητικό των καλών σου προθέσεων δεύτερο μέρος και δεν έχει ιδέα πώς να διαχειριστεί τις πιο ποιητικές στιγμές του τρίτου για να τις παντρέψει με το υπόλοιπο, άνισο σύνολο της ταινίας. Ο Χαραλαμπίδης έχει μερικές καλές ιδέες ριγμένες στο μείγμα του κι αυτές του φτιάχνουν στιγμές αξιέπαινες στην ταινία, όμως τα προβλήματα που είχε όταν έγραφε το σενάριό του, δεν φαίνεται να τα ξεπέρασε ποτέ, και οι δυσκολίες που συνάντησε, όπως κι ο ίδιος έλεγε στη συνέντευξη τις προάλλες, μπορεί να μην ήταν αρκετές για να καταδικάσουν το project του, όμως τα σκαμπανεβάσματα της ταινίας είναι αρκετά για να σου δείξουν ότι την είχε εγκαταλείψει πολύ πριν οι φίλοι κι οι συνεργάτες του χρειαστεί να τον πείσουν να την ολοκληρώσει, με μια λανθασμένη αντίληψη ότι το οφείλει στον εαυτό του και στην ιδέα, διαχειριζόμενός την σα να’ταν κάτι σαν έργο ζωής, χωρίς στ’ αλήθεια να το πιστεύει κι ο ίδιος.