Jaffa (2009)

Στη γειτονιά του τίτλου, όπου Εβραίοι και Άραβες καλούνται να συνυπάρξουν ειρηνικά, μικρή Εβραιοπούλα μένει έγκυος απ’ τον Άραβα υπάλληλο του πατέρα της, σε μια παραλλαγή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.Παραλλαγή που, απ’ τη δραματική μουσική των τίτλων έναρξης, καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται να είναι πιο εύκολη για τους δυο φυλετικούς εχθρούς, απ’ ότι ήταν για τους οικογενειακούς αντιπάλους του Shakespeare και όχι πολύ αργότερα απ’ το πρώτο δεκάλεπτο, αρχίζεις να υποψιάζεσαι το πώς τα πράγματα θα πάνε στραβά. Αλλά ακόμη κι έτσι, το ψύχραιμο κι επίμονο δράμα με το συγκρατημένο μελό της Keren Yedaya, που είχε μαζέψει πέντε βραβεία στις Κάνες το 2004 με το Or (συμπεριλαμβανομένης της Χρυσής Κάμερας), κρύβει αρκετές ανατροπές για να κρατήσει το ενδιαφέρον σου, έστω κι αν αυτές δεν βρίσκονται τόσο στην πορεία της πλοκής, όσο στο συγχρονισμό των εξάρσεών της και ακόμα περισσότερο στο βάθος των ερμηνειών της. Ερμηνείες απ’ τις δυο γυναίκες της ιστορίας κυρίως, που κουβαλάνε σχεδόν όλη τη δύναμη της δραματικής γροθιάς, μιας ταινίας που σε τυλίγει στην αποπνικτική της ατμόσφαιρα για να σου απλώσει με τρόπο νηφάλιο, μια ιστορία όχι τόσο πολιτισμικών διαφορών --αν κι αυτές είναι ο δραματικός καταλύτης της--, αλλά περισσότερο μια ιστορία για το πόσο δύσκολο είναι για την αγάπη να υπερκεράσει τις αντιξοότητες, ειδικά όταν πρέπει να βασιστεί σ’ ερωτευμένους, που έχουν προγραμματιστεί να κυκλοφορούν σαν άδεια κελύφη ανθρώπων, απ’ τις καταπιεστικές κοινωνίες τους, όπως αντιπροσωπεύονται κι απ’ τους απαιτητικούς γονείς τους.