Les Petits Mouchoirs (2010)

Παρέα σκέφεται να ακυρώσει τις παραδοσιακές διακοπές της όταν μέλος της χαροπαλεύει μετά από τροχαίο, αποφασίζει όμως να συνεχίσει κανονικά, σε μια χρονιά που θα αλλάξει τις μεταξύ τους ισορροπίες.Σαν άλλη μια περιπέτεια των Les Bronzes (1978), αλλά με λίγο περισσότερο δράμα απ’ ότι κωμωδία αυτή τη φορά, το follow-up του Guillaume Canet στο θριλερικό Ne le Dis à Personne (2006) κουβαλά μερικά απ’ τα γνωρίσματα της πρώτης σου γνωριμίας με τις δημιουργικές ικανότητες του ηθοποιού (η προσεγμένη φινέτσα της σκηνοθεσίας και η πληθώρα ερμηνευτικών παρουσιών είναι δυο απ’ αυτά, όπως και οι μελό νότες, η εξαντλητική διάρκεια, αλλά και οι προσεγμένες δαγκωνιές στην μπουρζουαζία και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει), όμως αν δεν το θυμόσουν από πριν, ετούτη εδώ δε θα σου θύμιζε σε τίποτα την προηγούμενη δουλειά του σκηνοθέτη. Προσπαθώντας να εντοπίσει τις μεταφυσικού τύπου αγωνίες που ξυπνάνε στον άνθρωπο και τον αγριεύουν όταν ετοιμάζεται να υποδεχτεί το φεύγα των τριάντα, η ταινία του Canet μαζεύει πλειάδα γνωστών και λιγότερο γνωστών γαλλόμουτρων και τους κλείνει σε ειδυλλιακό εξοχικό με αρκετή άπλα για να προλάβουν να σου αποκαλύψουν τα μικρά τους μυστικά, αλλά κι αρκετή στενωσιά για να τριφτούν και να πεταχτούν οι σπίθες που θα ανάψουν τις φωτιές στα μπουρζουά προσωπεία τους. Άνισο και μακροσκελές, το φλερτ της κωμωδίας με το δράμα δεν είναι πάντα τόσο ζουμερό όσο θα χρειαζόταν η διάρκειά του, και μολονότι ο Canet συλλαμβάνει στο φακό του την ειλικρίνεια των προθέσεων της ιστορίας του και σε οδηγεί στις κορυφώσεις της με άνεση τέτοια στο τιμόνι, που κάνει τη διαδρομή να φαντάζει εύκολη, η πορεία του δεν παύει να είναι προβλέψιμη. Κάποιες αχρείαστες παρακάμψεις θα μπορούσαν να αποφευχθούν για να σφίξει το σύνολο, το ξεχείλωμα άλλων υποπλοκών υπονομεύει την δραματουργική τους αιχμή, το soundtrack απ’ τα αζήτητα του Παπακαλιάτη δίνει μια τηλεοπτική υφή που αδικεί την ταινία και η έντονη αβάντα στις δραματικές ικανότητες της Cotillard καρφώνει λίγο την προτίμηση του σκηνοθέτη για την καλή του. Εν τέλει όμως, αν η διάρκεια δε σε τρομάξει, η παρέα του Canet προσφέρει ένα χορταστικό συνολάκι χαβαλέ και συγκίνησης, που θα σε βγάλει απ’ την αίθουσα βουρκωμένο, έστω κι αν η ωρίμανση των χαρακτήρων σου φανεί λίγο στημένη και το φινάλε της εκβιαστικό.