Ne le Dis à Personne (2006)

Πάντοτε ύποπτος για τις Αρχές σε σχέση με τη μυστηριώδη δολοφονία της γυναίκας του, ο Alexandre βλέπει τον εφιάλτη να ζωντανεύει ξανά, οκτώ χρόνια μετά, καθώς τα πτώματα πληθαίνουν ξαφνικά στο φάκελό του. Περισσότερο οδυνηρά, όμως, θα είναι τα e-mails που λαμβάνει στον υπολογιστή του από... εκείνη! Είναι δυνατόν να ζει; Γιατί κρύβεται; Ποιους φοβάται ακόμη περισσότερο κι από τον... θάνατό της;Προφανέστατα, δεν πρόκειται να πω τίποτε παραπάνω σε κανέναν, παρά να δώσω κι εγώ τις ευλογίες μου για αυτό το αρκούντως μεστό σε πλοκή και twists θρίλερ του ηθοποιού Guillaume Canet, που κάπου καταφέρνει ν’ ασκήσει και κριτική στην υποκρισία της γαλλικής μπουρζουαζίας, ενώ παράλληλα τρέχει με χίλια για ν’ αποδείξει την αθωότητά του. Μεγάλη γκάμα υποστηρικτικών β’ ρόλων, ένας σεναριακός σκελετός που δεν δύναται να καταρρεύσει (κι ας υπερ-φορτώνεται από λεπτομέρειες όταν πρέπει να πει όλη την αλήθεια), φινέτσα και επαγγελματισμός στη σκηνοθεσία που ξεπερνούν τα όρια της όχι και τόσο ανταγωνιστικής στο είδος Ευρώπης, προσεγμένη ηχητική μπάντα κι ένας François Cluzet ως ηγετική φιγούρα που μεταπηδά με απίστευτη ευκολία από την τραγωδία της ερωτικής απουσίας σε μαραθώνιους ζωής και θανάτου, είναι μερικά από τα ατού που θα σε κάνουν να θέλεις να μοιραστείς το Ne le Dis à Personne με το μαζικό, mainstream κοινό. Η αμηχανία του Canet στο πως πρέπει να κλείσει το φιλμ, με αλληλοσυγκρουόμενα flashback και μελό νότες που σέρνουν τη συνολική του διάρκεια στο πλήρες δίωρο, είναι το μπούμερανγκ. Όπως και να’ χει, απόλαυσέ το τώρα και... φοβού το αμερικανικό remake!