Bobby (2006)

Τα ξημερώματα της 5ης Ιουνίου του 1968, στο ξενοδοχείο Ambassador του Los Angeles, ο τότε Γερουσιαστής των ΗΠΑ, Robert F. Kennedy, δολοφονήθηκε. Αυτή είναι η ιστορία 22 ανθρώπων που ήταν εκεί, και άλλαξε η ζωή τους.
Υπάρχει ένα αξιόλογο εύρημα σε τούτο το ηρωικό μανιφέστο των Δημοκρατικών, το οποίο σκηνοθέτησε ο Emilio Estevez (της «δηλωμένης» οικογενείας ψηφοφόρων των Penn): ο Robert F. Kennedy απέχει σχεδόν ολοκληρωτικά από το φιλμ, κι ας το έχει βαπτίσει ως το τιμώμενο πρόσωπο! Πέραν της αρχικής σύλληψης, που σε απομακρύνει άμεσα από το να δεις την ταινία ως βιογραφία, ο Estevez καταφέρνει να περάσει υπογείως και εμπνευσμένα το αλληγορικό μήνυμα της μη εξουσίας, της απουσίας ενός καθοδηγητή ο οποίος θα ενώσει την Αμερική σα μια πατρίδα και θα αποβάλλει από τους πολίτες της το αίσθημα του όποιου φόβου. Εννοώντας πως αυτό δεν αφορά μονάχα στα 1968...

Ξεχνώντας τον μυθικό... απόντα, το Bobby μπορεί να ειδωθεί σαν ένα μωσαϊκό εποχής και χαρακτήρων (ούτε λίγο ούτε πολύ, μιλάμε για 22 πρόσωπα!) που αναπολεί τα χρόνια της αμφισβήτησης και μιας Αμερικής περισσότερο ακτιβιστικής, κάνοντας διαρκώς παραλληλισμούς με επίκαιρα προβλήματα (από τους πολέμους της... εξωτερικής πολιτικής μέχρι την οικολογική απειλή και την εκμετάλλευση των παράνομων μεταναστών του Μεξικό) τα οποία δεν έχουν βρει επίλυση σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αργότερα. Ο σκοπός αγιάζει, προφανώς. Αλλά εδώ είναι σινεμά και όχι leaflet γεμάτο με προεκλογικές υποσχέσεις. Μέσα στο δίωρό τους, οι περισσότεροι από αυτό το ναρκισσιστικό ensemble καστ υπολειτουργούν ή ασφυκτιούν στην προσπάθειά τους ν’ αποκτήσουν στοιχειώδη οντότητα αλλά και να σχολιάσουν από τη δική τους ταξική προέλευση τα αίτια του αποπροσανατολισμού μιας ολόκληρης χώρας. Οι ρόλοι μετατρέπονται σε cameo - έρμαια που θυμίζουν τους επιβάτες του οποιουδήποτε Airport (1970) (για πόσους μπορεί να νοιαστεί το πλήρωμα καμπίνας, δηλαδή... εσύ;), αφήνοντας μονάχα το περιθώριο να αναμένουμε την προαναγγελθείσα (από την Ιστορία) καταστροφή του φινάλε δίχως κάποια συγκινησιακή συμμετοχή.

Οι φίλοι του ρετρό θα βιώσουν τη σχετική ανάταση, νύχια, μαλλιά και make-up φλερτάρουν ακόλαστα με το διαχρονικό camp και, αν το Bobby μιλούσε για το σήμερα, πιθανότατα να έκλεινε με κονσέρτο της Barbra Streisand υπέρ του προεκλογικού οβολού της κυρίας Hillary. Σε περίπτωση απόπειρας δολοφονίας της, δηλαδή, σας έχω έτοιμο το σενάριο!

Το κείμενο είναι του cinemad αλλά δεν το υπογράφει γιατί του κάνει πόλεμο η ΔΕΗ.