Route Irish (2010)

Ιρλανδός βετεράνος μισθοφόρος του Ιράκ, προσπαθεί να βρει τι πήγε στραβά και χάθηκε ο κολλητός του σε συμπλοκή με αντάρτες στην οδό που συνδέει την Πράσινη Ζώνη με το αεροδρόμιο της Βαγδάτης.Την ίδια εβδομάδα που ο ελληνικός Τύπος σύσσωμος σχεδόν γιορτάζει με τυμπανοκρουσίες την ανικανότητα του ελληνικού κινηματογράφου να σηκώσει στις οθόνες του την εκτός των αιθουσών πραγματικότητα, ο Ken Loach έρχεται να μας θυμίσει τι σημαίνει σινεμά με κότσια, με ορμή και με την αμεσότητα της αφηγηματικής απλότητας, απαντώντας στα περί «βασισμένης σε αληθινά περιστατικά» και «εμπνευσμένης από αληθινή ιστορία» με το αποστομωτικό «αναρωτηθήκαμε όχι αν, αλλά πώς θα κάναμε μια ταινία γι’ αυτό το τεράστιο έγκλημα εις βάρους του λαού του Ιράκ», όπως έλεγε στις Κάνες αν θυμάσαι. Έχοντας κάνει εξαντλητική έρευνα και συζητήσεις με Ιρλανδούς βετεράνους του Ιράκ που αν δεν γύρισαν πίσω στη χώρα τους με μερικά κομμάτια του κορμιού τους λιγότερα, σίγουρα έχασαν κομμάτια του μυαλού τους, ο σταθερός σεναριογράφος του Loach, Paul Laverty, ξεκινά με την ίντριγκα ενός πολεμικού πολιτικού θρίλερ, και πριν το καταλάβεις, οι διαδρομές του μυστηρίου διασταυρώνονται κι ενώνονται με το κοινωνικό, το ερωτικό και το προσωπικό δράμα, για να καταλήξουν σε μια ορμητική πολιτική καταγγελία όχι του πολέμου ως απρόσωπο κι αναπόφευκτο κακό, αλλά ως συνειδητή πολιτική απόφαση και τακτική μιας οικονομιστικής πραγματικότητας που στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, έχει ιδιωτικοποιήσει τη βία, τιμολογώντας σε μερικές χιλιάδες δολαρίων την ανθρώπινη ζωή και το κενό της απώλειάς της. Κρατώντας τις εκρήξεις του σε επίπεδο ψυχολογικό και προτιμώντας τους πυροβολισμούς συναισθημάτων που εκτοξεύονται από οργισμένα χείλη, μυρίζοντας περισσότερο μπαρούτι κι απ’ τις σφαίρες που σφυρίζουν στα ιρακινά flashback του, ο Loach παρακολουθεί με επίμονη προσήλωση κι ακρίβεια την κάθοδο του κεντρικού του ήρωα στην κόλαση των ενοχών για το χαμό του πιο δικού του ανθρώπου. Αφήνει τις αντιθέσεις της προσωπικής αγωνίας με την πολιτική αδιαφορία να αποκαλύπτουν μόνες τους την αποκρουστική τους όψη και φέρει την πολεμική του, ακονισμένη κι αλύγιστη όπως πάντα, σαν σημαία αυτής της επίδειξης φόρμας του Ιρλανδού σκηνοθέτη.