Shelter (2010)

Ψυχίατρος που πιστεύει στο Θεό, αλλά όχι στις πολλαπλές προσωπικότητες, μπλέκει με περίπτωση που δοκιμάζει τις πεποιθήσεις της.Γνωστός για το πλούσιο stock του σε ραγισμένους ψυχισμούς απ’ τη δουλειά του στο σενάριο του Identity (2003), ο Michael Cooney επιστρέφει με παρόμοιο θέμα σε ρεταλιασμένη εκδοχή, ξεκινώντας να σου ξεδιπλώσει κάτι που παρουσιάζεται ως ψυχολογικό θρίλερ, πριν σου την κάνει στριφογυριστή για να βουτήξει σε επικίνδυνα μεταφυσικά και θρησκευτικά νερά. Φτιάχνει έναν κλισεδιασμένο χυλό κι ανακατεύει μέσα από μετενσαρκώσεις και δοκιμασίες πίστης μέχρι μαύρη μαγεία, σατανιστικές βεντέτες και δαιμονισμούς απέθαντων σαρκίων, και σερβίρει σούπα με προβλήματα ταυτότητας, που προσπαθεί να διαχειριστεί με αμήχανη ερασιτεχνικότητα το σκηνοθετικό δίδυμο, επιβάλλοντάς σου ατμοσφαιρικότητα με σκοτεινή φωτογραφία, και ψάχνοντας εύκολες τρομάρες σε στραβωμένα απειλητικά βλέμματα που κρύβονται πίσω από ανυποψίαστους ώμους. Τελματωμένος στην φορμουλαϊκή ανεπεισοδιακότητα της πλοκής, ο Jonathan Rhys Meyers παλεύει να πείσει για το πρωταγωνιστικό του δυναμικό απ’ την άβολη θέση του να πρέπει να αποδείξει το ερμηνευτικό του εύρος ενσαρκώνοντας με αποκαρδιωτική καλοπιστία χοντροκομμένα προσχέδια μιας χούφτας διαφορετικών χαρακτήρων, κι η Julianne Moore εξαργυρώνει επιταγή γεμίζοντας την οθόνη με γκοτέσκους μανιερισμούς και λανθάνουσες υστερίες, σ’ ένα εκκωφαντικό κονσέρτο αποπροσανατολισμένων στόχων και κλιμακούμενων αστοχιών στις προσπάθειες προσομοίωσης j-horror αποτελέσματος, που σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να ψάχνεις κατευθείαν στα ράφια του DVDάδικου της γειτονιάς όπως έδειχνε και η δυσκολία της ταινίας να βρει διανομή εδώ και καμιά διετία, αντί να το βλέπεις να πιάνει αίθουσες.