Crime d’Amour (2010)

Ιδιοφυής κι ελαφρά ψυχωτική υπάλληλος αποφασίζει ότι δεν θέλει να ‘ναι πια το κοροϊδάκι της διευθυντού, ανοίγοντας κύκλο ενδοεργασιακών εχθροπραξιών με ολέθριες καταλήξεις.Τελευταία ταινία του Alain Corneau, που έφυγε για καλύτερα μέρη μια βδομάδα μετά την πρεμιέρα, ξεκινά σαν δραμεντί καταστάσεων με μπόλικο μαύρο χιούμορ και αρώματα σεξουλιάρικου ψυχοδράματος για τα παιχνίδια εξουσίας και τις εργασιακές ανισορροπίες στους διαδρόμους αποστειρωμένου κι αυστηρά γεωμετρικά χωροταξημένου ζεν γραφειακού περιβάλλοντος ανώνυμης πολυεθνικής, κι ύστερα παίρνει στροφή προς το σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ, για να καταλήξει στο τέλος διαδικαστικό τηλεδράμα φυλακής με ευθείες αναφορές στο εικονικό νουάρ του Fritz Lang, Beyond a Reasonable Doubt (1956), περνώντας με γοητευτική άνεση απ’ το ένα στο επόμενο τερέν, για να συνθέσει ένα εθιστικό κινηματογραφικό ψηφιδωτό που δεν στερείται των ανισοτήτων στο σύνολό του, αλλά σε κρατά μαγνητισμένο χάρη στον ιδανικό ρυθμό του, τις παιχνιδιάρικες, αν κι όχι απρόβλεπτες στροφές της πλοκής, και βέβαια την εξαιρετική ερμηνευτική κομψότητα της Loudivine Sagnier. Με σχεδόν βουβή ερμηνεία και χρήση του προσώπου ως εκφραστικό καμβά που αναδεικνύει την εναλλαγή απόγνωσης κι αποφασιστικότητας στο διαπεραστικό της βλέμμα, ανακαλώντας εποχές ασπρόμαυρης νουάρ κρυπτικότητας, η Sagnier σηκώνει όλη την ταινία στους λεπτεπίλεπτους ώμους της, προσφέροντάς σου το αποκλειστικό σχεδόν δέλεαρ, μιας ταινίας που όσο βυθίζεται στα αστυνομικά και δικαστικά της μονοπάτια, χάνει το δραματικό της βάρος, ανταλλάσσοντας τις υπονοούμενες εντάσεις για την δίψα της επαγγελματικής καταξίωσης και της συναισθηματικής αναγνώρισης, με μια κούφια επιβεβαίωση της εφευρετικότητας της απατημένης γκόμενας, αδικώντας εν τέλει τις δυνατότητες της δραματικής επίδρασης μιας θαρραλέας, μα κομματάκι υπερφιλόδοξης απόπειρας συγκερασμού των ποικιλιών της κινηματογραφικής φόρμας.