Mr. Popper's Penguins (2011)

Χωρισμένος χοντρόπετσος μεσίτης ακινήτων, παραλαμβάνει δώρο από τον αποξενωμένο, και πεθαμένο κι από πάνω πατέρα του, έξι ζεστούς ζεστούς παγωμένους πιγκουίνους. Περίεργα για τα συνήθεια της, η Fox φαίνονταν κατά την ανάπτυξη του Mr. Popper's Penguins (2011) να είχε σε αρκετή εκτίμηση το όλο project, αν και αυτό βασίζονταν σε όχι και ιδιαίτερων αξιώσεων αμερικάνικο προπολεμικό βιβλίο για παιδιά, με ήρωες κάτι οικόσιτους πιγκουίνους που συμπεριλαμβάνονται και στον τίτλο. Εκ των υστέρων, η κινηματογραφική μεταφορά δεν έχει τσεκαρισμένα (απ' όσους το είχαν ύλη στο δημοτικό) σχέση με το βιβλίο, πέρα από το pitch (αναίσθητος ανακαλύπτει την οικογενειακή ζεστασιά στήνοντας παγωμένες τσουλήθρες για ζωάκια), και έτσι μπορείς να υποθέσεις πως το στούντιο είχε ποντάρει σε ακόμα λιγότερα, στην επιτυχία της εμφάνισης καλοντυμένων σφηνισκόμορφων μες στο κατακαλόκαιρο, όπως τη γνώρισαν τα Marche de l'Empereur (2005) και Surf's Up (2007). Με αυτόν τον τρόπο, εξηγείς το πώς έγινε να συνδεθούν κατά καιρούς με το έργο αξιόλογα αλλά αντιφατικά ονόματα --πιο χαρακτηριστικά η σκηνοθεσία πέρασε από τον Noah Baumbach στον Mark Waters--, και καταλαβαίνεις τελικά πως δε θα πρέπει να περιμένεις και πολλά από την ταινία, πέρα από το "εκεί κάτι καλό με πιγκουίνους" πάνω στο οποίο στήθηκε. Αυτό το κάτι καλό, καλούτσικο είναι πάντως, ο Jim Carrey σε απειλεί στην αρχή να σε θάψει στη γκριμάτσα αλλά το κάνει μόνο για να καταλάβεις πόση αυτοσυγκράτηση δείχνει στη συνέχεια, από τους υπεύθυνους για το Hot Tub Time Machine (2010) το σενάριο ακολουθεί το παράδειγμα του πρωταγωνιστή και δε ξεσαλώνει (κακώς αυτό βέβαια, αλλά σκέψου και τα αθώα παιδάκια στο ακροατήριο ρε), και ο Waters κρατάει τις ισορροπίες, αφήνει τις φυσικές ξεσκισιμότητες της Carla Gugino και της Ophelia Lovibond να.. λάμψουν μέσα από ρόλους συνειδητοποιημένης μάνας και φευγάτης γραμματέως αντίστοιχα. Ο σκηνοθέτης σερβίρει σε καταπόσιμες μερίδες και όλα τα αστεία που έχουν να κάνουν με το πεπτικό σύστημα των πτηνών, η παραγωγή πρόσθεσε και Angela Lansbury για να πιάνει και τα αναμενόμενα πολλά παππούδια δίπλα στα εγγονάκια, η ιστορία έχει σε κάτι σημεία επίγνωστα (σε βαθμό να αστειεύεται με αυτόν) έναν αέρα κλασικής (σύγχρονης του από το 1938 βιβλίου) οικογενειακής ταινίας, αλλά έχει και κάτι απότομα γυρίσματα στη μέση, του είδους που άμα κοιτάς να τα μάθεις από νωρίτερα θα σου φανούν ακόμα, και πιο απλωμένα, χειρότερα.