Conan the Barbarian (2012)

Σουμέριος βάρβαρος δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει ψάχνοντας τον ημίτρελο ημίθεο που είχε μακελέψει τη φυλή του πριν ο πατέρας του προλάβει να τον μάθει να κρατάει σπαθί.Θα μπορούσε να είναι η ενήλικη διασκέδαση του καλοκαιριού. Τουλάχιστον για όσους βαφτίστηκαν κινηματογραφικά, πριν από 30 περίπου χρόνια στο αιματοβαμμένο βαρβαρικό σύμπαν που δημιούργησαν ο John Milius, ο Oliver Stone και ο Arnold Schwarzegger, πάνω στον cult χαρακτήρα του Robert E Howard, σε μία ταινία που για τους πιουρίστες κονοσέρ, δεν απέδωσε πιστά τον ήρωά τους, αλλά οι υπόλοιποι πολλοί άλλοι πιτσιρικάδες εκείνης της γενιάς, είχαμε πάθει πλάκα. Ο καινούργιος Κόναν, πραγματικά υπερβίαιος όπως το είχε υποσχεθεί, και αρκούντως σπιντάτος, έχει καλή για ταινία του είδους καλλιτεχνική διεύθυνση στην οποία συμβάλλουν τα μέγιστα τα γυρίσματα στα στούντιο Μπογιάνα και τα δάση της Βουλγαρίας, όμως τα σκηνικά μοιάζουν με χαρτόνια της Τσινετσιτά κι όσο για την πλουσιοπάροχη δράση, αισθάνεσαι ότι ο Nispel προσπαθεί να εστιάσει πάνω της κι αυτή όλο του ξεφεύγει, λίγο πιο έξω από το κάδρο, χωρίς καμία αίσθηση χορογραφίας και ρυθμού. Το σενάριο έχει γραφτεί στο καμαρίνι της μοδίστρας με ράβε ξήλωνε και στο τέλος μηδέν, κανένα κίνητρο, καμία αίσθηση του έπους να προκύπτει μέσα από τους ήρωες που είναι απλά προσχήματα (όπως και οι χώροι) για να γίνει άλλη μια σκηνή τσαμπουκά με διαφορετικό φόντο, τα ψηφιακά τμήματα των σκηνικών, που αποτίουν φόρο τιμής στην αισθητική του κόμικ, μοιάζουν με αχνές ζωγραφιές στον ορίζοντα με τη μαγεία απούσα, ενώ το μουσικό σκορ της τελευταίας στιγμής, σε κάνει να θες να βάλεις στα ακουστικά σου την εξαίσια μουσική του Βασίλη Πολυδούρη από την πρώτη ταινία, μπας και νοιώσεις το δέος της σκοτεινής, μαγικής και βάρβαρης εποχής της ταινίας. Το σύνολο των ερμηνειών πάσχει από κλασική περίπτωση υστερικής υπερβολής (με εξαίρεση τα πανέμορφα πισινά του Momoa, ενώ η κορύφωση του φινάλε είναι και η κορύφωση της ξεπέτας που είναι ολόκληρη ετούτη η ταινία, με όλα σχεδόν στην εκτέλεση τους να είναι τόσο λάθος και τόσο χωρίς προσανατολισμό και αίσθηση δημιουργίας ατμόσφαιρας, που καταλήγουν, παρά τα φράγκα που έχουν ξοδευτεί και το γλάσο της παραγωγής, να σου φαίνεται εκείνος ο πρώτος Conan, ο προ 30 ετών, πολύ πιο σύγχρονος, εννοείται πιο ψυχαγωγικός και αμέτρητα περισσότερο επικός. Με πιο απλά λόγια, πολύ πιο Conan.