Goethe! (2010)

Στο Strasbourg, ο νεαρός Johann Wolfgang Goethe φιλοδοξεί να γίνει Till Lindemann όταν μεγαλώσει. Αλλά πρέπει πρώτα να σπείρει ποπ αυτοκτονικές τάσεις στη μισή Ευρώπη, περιγράφοντας τα ερωτικά βάσανα που θα ζήσει, κοινωνικά εξόριστος στο Wetzlar. Τα Πάθη του Νεαρού Βέρθερου συνεχίζουν να κατατρέχουνε το φάντασμα του Goethe περισσότερα από διακόσια χρόνια αφότου αυτός απαρνήθηκε τον προ-ρομαντισμό τους, και δε χρειάζεται να πας πέρα από το θαυμαστικό του πρωτότυπου τίτλου, ή την αγγλική του απόδοση που παραπέμπει στον Ερωτευμένο Σέξπιρ (1998) με επιπλέον δόση αφέλειας, για να καταλάβεις ότι η μεταφορά τους (των παθών) στο Goethe! (2010), είναι και έκδοση με λίγες θερμίδες κι από πάνω, γεμάτη παιχνιδιάρικο στόμφο και κουφιοκέφαλη υπερβολή, όπως θα περίμενες από την εμπειρία του Philipp Stölzl σε βιντεοκλίπ των Evanescence και της Madonna. Από τη θέση του (συν)σεναριογράφου και του σκηνοθέτη, ο Stölzl δεν αρκείται στον υποφέροντα Βέρθερο και στον ερωτευμένο Σέξπιρ για την έμπνευσή του, φτιάχνει ένα ποπ συνονθύλευμα που πιάνει από τον Cyrano de Bergerac, μιας και κάθε δραματουργός χρειάζεται και τις μονομαχίες του, μέχρι το Woodstock, αφού το ροκ σταριλίκι απαιτεί σεξ στη λάσπη (Goethe Rockt ήτανε και ο αρχικός τίτλος), αλλά τελικά χάνει το πνεύμα της σημερινής εποχής, που θα 'τανε υποθέτεις κάτι σε Θύελλα κι Ορμή και Ευαισθησία και Ζόμπι -- η παραγωγή έχει.. production values, φανερά και από την κάπως αλά Barry Lyndon (1975) βουκολική φωτογραφία, όμως αυτά δεν ήρθανε φτηνά, οι απαιτήσεις των παραγωγών για δημοφιλή (κατά τη δικιά τους αντίληψη) μοτίβα, καταδικάζουνε τον Νεαρό Κύριο Γκαίτε σε αναμάσημα των τελευταίων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα. Η καθυστέρηση της παραγωγής λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο.. αναζωογονητικά, σαν ανάσα στο κυρίαρχο καθυστερημένο angst της Stephenie Meyer, και η ταινία έχει προσωπικότητα χάρη στη Lotte της Miriam Stein, έναν χαρακτήρα ζωντανό και χαριτωμένο, μακριά από τις ξεπερασμένες ως εκνευριστικές μυθιστορηματικές ηρωίδες.