Les Neiges du Kilimandjaro (2011)

Κι αν η εργατική τάξη του χτες έβγαινε σε πρόωρη σύνταξη σήμερα με την εντύπωση πως όχι μόνο διατήρησε ακέραια την ιδεολογία της αλλά και την αποτελεσματικότητα αυτής? Με αφορμή ποίημα του Victor Hugo, και λάβαρα τις αφίσες του Jean Jaurès και του Peter Parker, o Robert Guédiguian επέστρεψε με τα Neiges du Kilimandjaro (2011) στο χωριό του στη Μασαλία και στο πνεύμα της πιο κλασικής δουλειάς του, στον ταξικό ρομαντισμό πλέον, στη συνυφασμένη με την εργατική συνείδηση ηθική γενναιοδωρία και αλληλεγγύη. Το πρίσμα του σκηνοθέτη ενσωματώνει και το πέρασμα του χρόνου, οι αγαπημένοι του πρωταγωνιστές απολαμβάνουν τη θέα στον αγαπημένο του όρμο με κρασάκι στη μικροαστική ταράτσα τους, και από εκεί δε βλέπουν πια τη.. ριζοσπαστική --κατακερματισμένη, διαμελισμένη και ανοιχτά ειρωνική προς τις συνδικαλιστικές υποχρεώσεις-- νέα φτώχεια, μέχρι που αυτή δε τους χτυπάει απλά τη πόρτα αλλά την παραβιάζει. Ο Guédiguian καταπιάνεται στη συνέχεια με αυτή τη παραβίαση απειρότεχνα, σε αντίθεση με τη νατουραλιστική Renoir-ική άνεση με την οποία μύριζε τη θάλασσα και τη ψητή σαρδέλα στο πρώτο τόξο, μάλλον ομολογεί έτσι με ειλικρίνεια πως ψάχνει ιδεολογική συνέπεια και συνέχεια.. στο ποδάρι γιατί δεν έχει ούτε ευρύτερη ούτε λεπτομερέστερη από τους πρωταγωνιστές του οπτική, ο συνδικαλιστής Jean-Pierre Darroussin κουτσαίνει από τη μια ελαφρά αψυχολόγητη και σκηνοθετικά άτσαλη σκηνή στην επόμενη, ο Grégoire Leprince-Ringuet που τον λήστεψε αυτόν (τον Darroussin) και την οικογένειά του δε διαφέρει από καρικατούρα, και συνολικά το Κιλιμάντζαρο αρκείται όλο και περισσότερο στο να δίνει την εντύπωση φυσικότητας για να καταπιείς πιο εύκολα τη θεατρικότητα στην οποία βουτάει το τελευταίο τόξο, στη διδαχή περί θάρρους στη καλοσύνη η οποία είχε εμπνεύσει και τον Hugo. Τα.. χιόνια το σκεπάζουν τελικά το Κιλιμάντζαρο λοιπόν, η ταινία στοχεύει στη συντήρηση ενός κάποιου φρονήματος ανάμεσα στους συνταξιούχους, δεν στέκεται καν στο πώς απέτυχαν αυτοί να μεταβιβάσουν τις σημαντικές κατακτήσεις τους στους νεότερους, και θα ήτανε χρησιμότερο να επέκτεινε κι άλλο τη τριβή του με τη κρατική μηχανή ο Guédiguian (να έβαζε τους μεσήλικές του να απευθύνονται και στη προστασία ανηλίκων εκτός από την αστυνομία, για παράδειγμα) αντί να επιμείνει στην κιχωτική αισιοδοξία.