The Great Gatsby (2012): Trailer Μιμή Ντενίση
Μοιάζοντας με κανένα από τα σατιρικά εναλλακτικά μονταρισμένα τρέιλερ του στιλ "οι Transformers σαν σινεφίλ δράμα", αυτό του Μεγάλου Γκάτσμπι (2012), από τα ξημερώματα στα διαδίχτυα, προαναγγέλλει μια μεγάλη παραγωγή που θα βγει στις αίθουσες τα Χριστούγεννα, και την αντιπροσωπεύει με ακρίβεια, όση τουλάχιστο μπορεί να έχει ένα διαφημιστικό, παρά τις εντυπώσεις που προκαλεί. Το τρέιλερ πλάκα δεν είναι με άλλα λόγια, και στιλιστικό κοπάνημα με βαριοπούλα του λυρικού μυθιστορήματος του Fitzgerald είναι γιατί τις σκηνές του τις υπογράφει, όπως και ολόκληρη τη ταινία, ο Baz "Moulin Rouge με θαυμαστικό!" Luhrmann από την Αυστραλία.
Πράγμα που κι αυτό δυσκολεύεται κανείς να το πιστέψει βέβαια· από τον σκηνοθέτη που δε γνωρίζει τι θα πει λεπτότητα λογικά προέρχεται και μια υπόκρουση Jay-Z στα jazzy 20s, όμως οι πρώτες σκηνές πάνω από αυτή, την υπόκρουση, μοιάζουν με τρισδιάστατο κινούμενο των Wachowskis, και σε όσο πιο υψηλή ευκρίνεια τις βλέπεις τόσο σιγουρεύεσαι, όπως παρατήρησε μεταξύ άλλων και ο Brendon Connelly στο Bleeding Cool.
Ο Luhrmann γύρισε εξ ολοκλήρου στην χώρα του μια ιστορία κατεξοχή νεο-υορκέζικη, και έτσι εξηγείται μέχρι κάποιο σημείο όλο αυτό το καρτουνικό ψηφιακό των σκηνών του, αλλά υποτίθεται πως είχε και αυτή τη φορά κάπου $130 εκατομμύρια να σκορπίσει, και έτσι προκύπτει η απορία πόσο μεγάλο κομμάτι από αυτά πήγε στον Leonardo DiCaprio για να κατεβάζει από τη στρατόσφαιρα το "μπρίο" των σκηνικών. Απορία μπορεί να υπάρχει και για το πώς κατάφερε ο μεταμοντέρνος δημιουργός να χρηματοδοτήσει ξανά παραγωγή τέτοιων μεγεθών μετά την αποτυχία της Αυστραλίας (2008) του, όμως αυτή λύνεται πιο εύκολα: οι άκρες του για να εξασφαλίζει επιδοτήσεις είναι ακόμα υπαρκτές όσο και να δυσκολεύονται οι άλλοι (καμιά 60αριά από τα εκατομμύρια είναι κυβερνητικά), οι προοπτικές στις διεθνείς (διάβαζε καθυστερημένες) αγορές είναι πάντα καλές, και είναι καλύτερες τώρα και στην Αμερική όπου ο τίτλος είναι σχολικός (άρα μπορεί να σμπρώξει DVD με πολλούς τρόπους). Με αυτή τη λογική μπλέχτηκε και η Warner στη παραγωγή, και το στούντιο μάλλον ήταν αυτό που έγειρε την ίδια εποχή τον αναποφάσιστο τότε σκηνοθέτη προς τη μεριά του S3D, το οποίο φυσικά σου βγάζει τώρα το μάτι ακόμα και σε δύο διαστάσεις με την επιμονή του να ψάχνει τριγωνομετρημένο οπτικό βάθος σε κάθε σκηνή. Οι πιο σύγχρονες αναγνώσεις του πρωτότυπου υλικού διακρίνουν σε αυτό και σατιρική (εκτός από λυρική) διάθεση, και ο Luhrmann υπάρχει ακόμα πιθανότητα να γύρισε τη μπραβούρα μέχρι το 11 μόνο στις σκηνές που την απαιτούσαν, στα επιδεικτικά πάρτι που επικεντρώνεται το τρέιλερ. Όμως αν στοιχηματίσεις πως αυτές ακριβώς διάλεξε συνολικά να αναπαραστήσει, για να φέρει το υλικό στα μέτρα του, θα κινδυνεύεις λιγότερο να χάσεις το σπίτι, άλλωστε έχει διαδοθεί πως με Jay-Z στο τέρμα έβαζε τους πρωταγωνιστές του στον κόσμο της ταινίας στα γυρίσματα.
