Haywire (2011)

Πρώην πεζοναύτρια και νυν εργαζόμενη σε φίρμα σκοτεινών υποθέσεων συναντιέται σε επαρχιακό ντάινερ με αινιγματικό χτισμένο από το πρόσφατο παρελθόν της. Αυτός που έχει λόγους να ανησυχεί είναι ο χτισμένος. Με βάση το ότι ο Steven Soderbergh ξεκινάει από τη μέση της ιστορίας του μόνο και μόνο για να τη κάνει να φαίνεται απαιτητικότερη απ' ότι αυτή είναι στη πραγματικότητα, μπορείς να πεις πως το Haywire (2012) είναι ακόμα μια άσκηση στη ματαιοδοξία του σκηνοθέτη. Και με αφορμή το ότι το φιλμ τοποθετείται σαφώς κατά του αποσπασματικού Bourne-ικού μοντάζ, μπορείς να του καταλογίσεις έτσι και υποκρισία από πάνω, που ούτε κι αυτή του είναι ασυνήθιστη κατηγορία. Αλλά το γεγονός παραμένει πως η ιδέα για ταινία δομημένη γύρω από τα MMA μπούτια της Gina Carano καλή ήτανε, και η εκτέλεση είναι τεχνικά μια κλάση ανώτερη από ότι κατάφερε ποτέ η WWE γύρω από τα δικά της προϊόντα. Η Carano βέβαια μάλλον ήτανε πολύ εκτός περιόδου φόρμας στα γυρίσματα, σπάνια εμφανίζεται καν με τίποτα να τα διαγράφει, τα μπούτια, και κόντρα σε ότι επιβάλλει η παράδοση του σπορ τουλάχιστο, συνθλίβει ανάμεσά τους μόνο έναν τυχερό --τον Michael Fassbender-- σε όλη τη διάρκεια. Το τελευταίο εντάσσεται στο γενικότερα χαμηλόφωνο της δράσης που σκηνοθετεί ο Soderbergh --τόσο χαμηλόφωνο που έκανε μπάσα μέχρι και την εκφορά της πρωταγωνίστριάς του δηλαδή-- συνήθως με συνοδεία jazzy 70s υπόκρουσης (του David Holmes των Ocean's) και πάντα με υπόκωφες, ηχητικά και οπτικά, εκρήξεις βίας. Καί σε αυτές τις σκηνές πρόβλημα υπάρχει όμως, και εντοπίζεται στο ότι μπροστά στην ετοιμότητα της πρωταγωνίστριας οι συμπρωταγωνιστές της μοιάζουνε κομπάρσοι-φτερούδες, πάντα καθυστερημένοι στη χορογραφία των κινήσεων και πάντα φανερά χορογραφημένοι σα συνέπεια, συνεχώς φαίνεται να έχουν απομνημονεύσει τις ενέργειές τους αντί να.. ενεργούν. Τουλάχιστο, μιας και η πλοκή είναι τύπου εισαγωγή στο θρίλερ για αρχάριους σεναριογράφους, γλιτώνεις το ατελείωτο exposition, την έκθεση κάθε τρεις και λίγο σε ανούσιο μπλαμπλά, ενώ το flashback στα δυο πρώτα τρίτα του αφηγηματικού τόξου γλιτώνει και τη παραγωγή από τα πολλά έξοδα στις μετακινήσεις από Βαρκελώνες σε Δουβλίνα και πίσω στις Αμερικές (i.e. δε χρειάστηκε να γυριστούν όλες αυτές οι σκηνές που να συνδέουνε τα set pieces) ώστε να μη τα λυπάται όταν χρειάζεται να επιδειχθεί και καμιά.. κυβερνητική απλοχεριά στα σκηνικά.

Ο Soderbergh έχει δημοσιοποιήσει τη πρόθεσή του να βγει σε σύνταξη, προσωρινή τουλάχιστο, και το Haywire του σίγουρα δε θα λείψει σε κανέναν, τέτοιες ταινίες μπορεί να κάνει και ο David Fincher για παράδειγμα εκεί που κάθεται για κολατσό, χωρίς επιπλέον να φαίνεται πως αναπαράγει είτε τον εαυτό του είτε κανέναν άλλον. Σε σύνταξη ήδη ήτανε μάλλον ο Lem Dobbs που έβαλε το χεράκι του στο σενάριο, αλλά οι δυο τους φαίνεται να χρωστάνε ακόμα ένα "σκηνοθετικό" κόψιμο του Kafka (1991) και αυτό είναι actually το πιο ενδιαφέρον που μπορείς να βρεις στη τωρινή τους συνεργασία.