Poker Face (2012)

Γκαντέμω αντιχαρτοπαίκτρια αποφασίζει να βγάλει απ’ το ντουλάπι τις ικανότητες που κληρονόμησε στο πόκερ απ’ τον φανατικό τζογαδόρο πατέρα της, για να πάρει πίσω τον τυχερό παπαγάλο που της είχε αρπάξει πριν χρόνια με ζαβολιά, ο μεγαλύτερος παίκτης πόκερ του πλανήτη. Βασισμένο σε σενάριο που θα μπορούσε να είναι μια τάξη μεγέθους ανώτερο, αν δεν έμοιαζε ξεμωραμένο από επεμβάσεις και διορθώσεις επιτροπής στουντιακού τύπου, το καινούριο κωμικό εγχείρημα του Χρήστου Δήμα (που έψαχνε το θησαυρό στη Νήsos (2009), αν θυμάσαι) είναι χαρακτηριστική περίπτωση κινηματογράφου του ελάχιστου κοινού παρανομαστή. Αδυνατώντας να σταθεί στο ύψος όχι μονάχα των λιγότερο απαιτητικών απ’ τις προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη, αλλά και σε αυτό των δυνατοτήτων της σεναριακής του ιδέας, το Poker Face ξεδιπλώνεται σαν βαρετή παρέλαση μονοδιάστατων χαρακτήρων, με κρεμασμένες στο μανίκι τους τις προβλέψιμες πινελιές γκροτέσκου που τους φοράει η σεναριογράφος για να καλύψει την παντελή τους έλλειψη προσωπικότητας. Κι όταν Πιατάς, Μποσταντζόγλου και Καφετζόπουλος δεν μασουλάνε σκηνικά επιδεικνύοντας τους χαρακτηριστικότερους απ’ τους μανιερισμούς τους, έχοντας το κουταβίσιο βλέμμα του Πυρπασόπουλου να κρατάει τα μπόσικα, η Εύη Σαουλίδου παλεύει να βάλει πόδια στο χαρακτήρα της μπας και τον γειώσει, για να ‘χεις τουλάχιστον κάτι να σε επαναφέρει πιο ομαλά στην πραγματικότητα, απ’ την βαριά μαγκιά που φοράει μάσκα στην ασφυξία της βαρεμάρας του ο Άλκις Κούρκουλος. Το θέμα του πόκερ είναι προφανώς το τυράκι στη φάκα της διαφορετικότητας που προσπαθεί να πουλήσει η παραγωγή, αλλά ο Δήμας δεν προλαβαίνει ν’ ασχοληθεί ιδιαίτερα να σου το παρουσιάσει, ψάχνοντας δεξιά κι αριστερά πλοκή να πατήσει, για να μην τον καταπιούν οι ξαφνικές επιθέσεις καφρίλας της χοντροκομμένης κωμωδίας, ή τα κύματα γλυκάδας της άψητης ρομαντζάδας. Μια κάποια νοσταλγική ευαισθησία μπορείς να την εντοπίσεις στα παρελθοντικά flashback της ιστορίας, βλέποντας όμως τον πλήρη εκτροχιασμό της βεβιασμένης χαρτοπαιξίας του δεύτερου κομματιού της ταινίας, μπορείς σχεδόν να ακούσεις τα δόντια του να τρίζουν, όταν η κάμερά του είναι πιο απασχολημένη να προβάλει όσο πιο πολύ μπορεί τους χορηγούς και τα cameo, παρά να φροντίσει να μην βιάζεται παρά φύση η κοινή λογική απ' τα πλάνα που σερβίρει.