The Lucky One (2012)

Πεζοναύτης βρίσκει φωτογραφία κορασίδας στο πεδίο της μάχης, τη βάζει στην καρδιά του να τον φυλάει, κι όταν επιστρέφει στην πατρίδα, αρχίζει τον ποδαρόδρομο μέχρι να την βρει να της εκφράσει την ευγνωμοσύνη του και κάτι ακόμα. Αν είχες την δυστυχή ευτυχία να έχεις δει αρκετές ταινίες απ’ αυτές που ξεπετάγονται απ’ τα βιβλία του Nicolas Sparks, θα ‘χεις μέχρι τώρα καταλάβει πως, όπως και οι ήρωες στις σελίδες του καταχεσμένου στο τάλιρο συγγραφέα, έτσι κι οι άνθρωποι πίσω απ’ τις κινηματογραφικές τους μεταφορές, δεν είναι τίποτε άλλο παρά δέσμιοι μιας προαποφασισμένης μοίρας, που τους πιάνει απ’ το χέρι για να τους πάει στα χωράφια με τα ατελείωτα χρυσά ηλιοβασιλέματα στις όχθες κελαριστών ποταμιών, που φιλοξενούν ειδυλλιακές πλατφόρμες για να δένουν οι γραφικές βαρκούλες των ιδιοκτητών παρακείμενων αρχοντικών, που στέκουν σε μια αιώνια κατάσταση γλυκιάς ημιπαρακμής, τυλιγμένα σε ευωδιαστά και πολύχρωμα τριαντάφυλλα, να ευφραίνεται η καρδιά τους πριν ξεσπάσει η καταιγίδα των δυσκολιών και των δοκιμασιών, μέσα απ’ τις οποίες, η ίδια μοίρα θα τους καθοδηγήσει, χτυπώντας τους στον ώμο για να τους δώσει κουράγιο και σηκώνοντάς τους το πηγούνι για να δουν ότι στην άκρη της θύελλας τούς περιμένει το πιο όμορφο ουράνιο τόξο της ζωής τους, αυτό που σχηματίζεται απ’ τις αντανακλάσεις του ήλιου πάνω στα χρυσά φλουριά που θα μαζέψουν οι ιστορίες τους στα κινηματογραφικά ταμεία. Λογικό να περιμένεις λοιπόν, πως κι ετούτη εδώ η εκδοχή δεν παρεκκλίνει απ’ τη φόρμουλα, με ένα τυχαίο γεγονός να μετατρέπεται σε σημάδι πεπρωμένου και πρόκληση ζωής, για να αποδειχθεί οιωνός για την ανακάλυψη του σκοπού της ύπαρξης ταλαιπωρημένου βετεράνου που ψάχνει μια ήσυχη γωνιά γης να γνωρίσει την ειρήνη και την αγάπη, μετά από τρεις τουρνέ στον όλεθρο του πολέμου, χαρίζοντας, για αλλαγή, χαρά και ευτυχία, μετά από τόσους και τόσους γεμιστήρες πόνου και θανάτου. Τόνοι συναισθηματικούρας και μελιστάλαχτου ρομάντζου εναλλάσσονται με ηλίθιες παρεξηγήσεις και διάφανες μικροπρέπειες που κάνουν τα μεγάλα και τα όμορφα να φαίνονται τεράστια σε σύγκριση, ενώ στην πορεία αναρωτιέσαι πώς θα μπορούσε να μεταφερθεί στην από ‘δώ μεριά της κοινωνίας η ιστορία, αν στη θέση του τσακισμένου βετεράνου απ’ το Κολοράντο, έβλεπες φιλότιμο εργάτη απ’ τη Βόρεια Ήπειρο, να’ρχεται να κλέψει την καρδιά φαρμιέρισας στα Φιλιατρά, υποθέτοντας ότι δεν σου’χει κοπεί το οξυγόνο απ’ αυτό το καθησυχαστικό πάπλωμα αμερικανίλας που ‘χει πέσει να σε πλακώσει όλο και πιο βαριά στο μεταξύ.