Piranha 3DD (2012)

Ένα χρόνο μετά τον κατασπαραγμό στη Λίμνη Βικτόρια, τα προιστορικά ψαρουκλάκια με τα κοφτερά δονταράκια μετακομίζουν σε υδροπάρκο του οποίου το κύριο θέλγητρο είναι γυμνές Ανατολικοευρωπαίες. Οι Weinsteins είχανε ανακοινώσει από τον προπέρσινο Αύγουστο τη συνέχεια του Piranha 3D (2010), ποντάροντας σωστά στις διεθνείς εισπράξεις και στο DVD, παρόλο που η ταινία άνοιξε τότε απογοητευτικά στα αμερικάνικα ταμεία, και δεν έμοιαζε ακριβώς για καλό στοίχημα. Οι κάποτε και νυν βασιλιάδες των Όσκαρ, δικαιώθηκαν πριν καν αρχίσουνε τα καθυστερημένα λόγω καιρού γυρίσματα του Piranha 3DD (2012), οι εισπράξεις της πρώτης παραγωγής φτάσανε στα $83 εκατομμύρια παγκόσμια, αλλά η συνέχεια δικαίωσε τελικά τη.. τσιγκουνιά των αδερφών, από τα sets ακόμα, τα οποία περιορίστηκαν ουσιαστικά σε χωριάτικο water park (από τη λίμνη Havasu του πρώτου μέρους). Κυριότερα, δραστικά περιορίστηκε το τρομοχιούμορ του Alexandre Aja που έκανε τη διαφορά στο πρωτότυπο, παίζοντας αυθάδικα με τις συμβάσεις και τις απαιτήσεις του (υπο)είδους. Ο John Gulager, που είχε κάνει το Feast (2005) για τη Miramax, μαζί με τους σεναριογράφους του, τυπικά μπορεί να ακολουθούνε τη συνταγή --υπάρχει και μια σκηνή σε μπανιέρα αντίστοιχης του Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες (2010), για παράδειγμα-- αλλά ουσιαστικά ενδιαφέρονται για χιούμορ αντίστοιχο των σκηνικών τους, για πιράνχα σε κώλους φρικαρισμένων παρακμιακών. Η ομάδα δεν ασχολήθηκε καν να ολοκληρώσει τις όποιες over the top ιδέες είχε, και στο μοντάζ έμεινε η προσπάθεια να συντεθούν σκηνές με τον τόνο στον τρόμο αντί στην ιλαρότητα, με το εργασιακό ήθος του Ed Wood ας πούμε, έτσι το προβαλλόμενο αποτέλεσμα είναι μια ώρα από ασυναρτησία μέσα σε σκηνικά που καταρρέουν και εμετούς σε τρεις διαστάσεις, που δεν έχει έχει καν το θάρρος να αυτοπαρωδηθεί, και ούτε κατά διάνοια αρκετά βυζιά για να γεμίσει τα κενά.