Rock of Ages (2012)

Κοριτσάκι με όνειρα έρχεται στο Los Angeles ψάχνοντας τη φήμη, πιάνει δουλειά στη θρυλικότερη ροκ σκηνή της πόλης κι ανακαλύπτει ότι αυτό που της έλειπε δεν ήταν η δόξα, αλλά η αγάπη. Βαθιά ριζωμένο στην παράδοση του jukebox musical και με φιλοδοξίες να γίνει το νέο Mamma Mia! (2008) στα διεθνή ταμεία, το Rock of Ages είναι εκείνο το σουρεαλιστικό όνειρο που είχες δει όταν είχες πάθει ηλίαση και σ’ είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ μεσημεριάτικα, βλέποντας αφιέρωμα του VH1 στη ροκ των ‘80s, εκείνη τη ροκ που ήρθε «η αδερφή ο Cobain και τη διάλυσε», όπως έλεγε πικραμένος κι ο The Wrestler (2008), άμα θυμάσαι. Μια ροκ που, ελέω των νοσταλγών της, έχει εμποτιστεί με μια δόση αναρχίας κι ανατρεπτικότητας παραπάνω απ’ όση κουβαλούσε τότε η ηδονιστική της μελούρα, και την οποία έρχεται να ξεδοντιάσει ατσούμπαλα ο πρώτα-χορογράφος-τώρα-και-σκηνοθέτης Adam Shankman, ο οποίος έχει αναλάβει να μεταφέρει στην οθόνη το musical που είδε να γίνεται επιδημία ο Chris D’ Arenzio, ξεκινώντας το απ’ το LA, για να το καμαρώσει να μεταδημοτεύει στο Broadway κι ύστερα στο West End κι από κεί στον πλανήτη ολόκληρο. Κοντράροντας λοιπόν στα ίσια το Burlesque (2010) σε αφέλεια και κάνοντας το Coyote Ugly (2000) να μοιάζει Ίψεν στη δραματουργία του, το Rock of Ages ποντάρει στην φρανκενσταϊνική συρραφή καραόκε μαϊμουδισμών τύπου Glee, για να στήσει μια ατμόσφαιρα ροκ πάρτυ, πάνω στον ελάχιστο κοινό παρανομαστή ρομαντζοδραματικών κοινοτοπιών, όπως μπορούν να ξεδιπλωθούν για να γεμίσουν τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια, και να σου πουν την ιστορία για το κοριτσάκι που έρχεται απ’ το χωριό να φτιάξει όνομα στη μεγάλη πόλη, τα βρίσκει σκούρα με το καλησπέρα σας, αλλά πιάνει λαχείο στα ερωτικά, στη μορφή μπουκλομάλλη τυπά που είναι τόσο άχρωμος και άτονος όσο κι η ίδια, κι ύστερα όλα πάνε στραβά από παρεξήγηση κύριε πόλιτσμαν, για να έρθουν να διορθωθούν σε μια κολυμπήθρα από σιρόπια στο τέλος, όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Στα τριγύρω παίζουν και κάτι ιστορίες για αγρίους στη μοναξιά της κορυφής κι αγίους στα μανίκια του ιδεαλισμού, όλα περασμένα απ’ το μύλο του ανάλαφρου χαριεντισμού, για να γίνουν αρκετά νιανιά ώστε να μπορείς να τα περάσεις για προεφηβικά παραμυθάκια καληνυχτίσματος, χωρίς τίποτ' άλλο να σε ανησυχεί για αϋπνίες, παρά ένας κάποιος τουμπανισμός απ' τον κοπανιστό αέρα. Ο Tom Cruise σε μια φουλ ροκ εκδοχή του εαυτού του, ανεβάζει κατά πεντέξι κλάσεις την ερμηνευτική βαρύτητα του όλου εγχειρήματος, απλά και μόνο με το να εμφανίζεται, ο Alec Baldwin παίζει την ρατσιστική στερεοτυποποιήση του χαρακτήρα του με αρκετή αδιαφορία για να μπορείς να μαντέψεις το μέγεθος της επιταγής που περιμένει να εξαργυρώσει, ο Rusell Brand κρατάει εαυτόν όσο μπορεί στο περιθώριο με μια εντελώς άχρωμη εμφάνιση, κι ο φουκαράς ο Paul Giamatti στο ρόλο του κακού δαιμονίου του καπιταλισμού, κάνει ολομέτωπη βουτιά στη γελοιότητα, για να βγει, ως συνήθως, ο μεγαλύτερος χαμένος απ’ αυτό το πανηγύρι ψυχοπλακωτικής αλαφρότητας και ξεδιάντρωπης νομισματοποίησης αναμνήσεων.