Υπό τη προεδρία του Ken Lay (παπαδοπαιδιού και αγαπημένου "Kenny Boy" της αγίας οικογένειας Bush) και τη καθοδήγηση του Jeff Skilling (macho-nerd απόφοιτου του Harvard και θιασώτη της απεριόριστης απληστίας) η Enron έγινε η 7η μεγαλύτερη αμερικάνικη εταιρία (και πιο καινοτομική στο κόσμο κατά το Fortune) στα τέλη των 90s. Για να καταλήξει, απότομα, στη μεγαλύτερη (τότε) χρεωκοπία στα χρονικά, το Δεκέμβριο του 2001...


Το ντοκιμοντέρ ήταν υποψήφιο για όσκαρ φέτος, και θα το 'παιρνε αν δεν έπεφτε πάνω σε κάτι περίεργους κυρίους που είχαν προετοιμάσει το σμόκιν τους για τη βραδιά της απονομής πολλούς.. αιώνες πριν. Οι δε "πρωταγωνιστές" του άξιζαν ασυζητητί αυτό του Α' ανδρικού, και ο Skilling εμφανίζεται εκτάκτως ζωντανά σήμερα σε μια παράσταση που αναμένεται να σαρώσει όλα τα βραβεία υποκριτικής. Και τα χνάρια του τελευταίου ακολουθεί και ο παραγωγός της ταινίας (μέσω HDNet) Mark Cuban.


Και στα χνάρια αντίστοιχα του Fahrenheit 9/11 (2004), ο Gibney έκανε μια ταινία που θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις αριστερής σκοπιάς αλλά είναι, όπως παρατηρεί ο Roger Ebert, μια ιστορία εγκλήματος. Μια ιστορία απίστευτης ανηθικότητας, και συνωμοσίας σιωπής και εκμετάλλευσης όλων ανεξαιρέτως των εμπλεκόμενων μηχανισμών του "ελεύθερου" εμπορίου. Που αφού αισχροκέρδησαν πουλώντας αέρα κοπανιστό (όπως τα μελλοντικά κέρδη από την εμποριοποίηση του.. bandwidth που σου περισσεύει το βράδυ) και στέρεψαν το ρεύμα και τα λεφτά της Καλιφόρνιας, έφαγαν και όλες τις συντάξεις των εργαζομένων (τους) απλά για να 'χουν περιθώρια μερικών μηνών να ξεπουλήσουν και να φύγουν.

Έξοχα τεκμηριωμένη (με βάση το αντίστοιχο βιβλίο), απλή, περιγραφική, και επίμονη στα βασικά σημεία ώστε να καταλάβει και ο πιο ανυποψίαστος, η ταινία είναι ικανή να κάνει και τον Μητσοτάκη αριστερίζοντα στα βαθιά γεράματα.

Ο ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι 30άρης από σπίτι. Για να μη τρομάξει το αντρικό κοινό υποθέτω, αφού κανονικά θα 'πρεπε να είναι 30άρης στο σπίτι. Των γονιών του.


Να και κάτι στο οποίο ο νεοέλληνας είναι χρόοονια μπροστά από τον αμερικανό. Η Generation Yo-Yo (μετά τη X και τη Y) είναι η γενιά που προτιμάει περισσότερο να μένει με τους γονείς της αφού κλείσει τα δεκαοχτώ(!), στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ε και όχι τίποτα ανησυχητικό δηλαδή, σε ποσοστό 2,2% στους άντρες και 15,2% στις γυναίκες περισσότερο απ' ότι στα 70s. Ε και βέβαια όσοι μένουν και μετά τα 30 είναι τόσο σπάνιοι, ακόμα, όσο και οι 40χρονοι Παρθένοι (2005). Στην Αμερική πάντα, γιατί στην Ελλάδα είναι τόσο σπάνιοι όσο οι πιτσιρίκες (και όχι μόνο) φαν του Ρουβά και του Νίνο.


Έτσι κι αλλιώς πάντως, το υποψήφιο κοινό της ταινίας, και δη το αντρικό καλύτερα να τρομάξει. Γιατί έχει φάση μόνο στα 5-10 πρώτα λεπτά, κι απο κει και πέρα δε βλέπεται, παρά το φιλότιμα γρήγορο ρυθμό του σκηνοθέτη. Και ο ήρωάς της έχει τόση σχέση με τυπικό 35άρη που μένει με τους δικούς του, όση και ο Matthew McConaughey στη προσωπική του ζωή. Χμμμ... τώρα που το σκέφτομαι... γράψε λάθος...

Άμα ακόμα μένεις με τους δικούς σου να πας να τη δεις. Για να φαντασιώνεσαι ότι είσαι ο Μακόναχι, οδηγάς Πόρσε και πουλάς καράβια (μια δυο ώρες τη βδομάδα) για να ζήσεις. Τις υπόλοιπες ώρες κάνεις extreme sports με τους κολλητούς σου και τα βράδια ψαρεύεις γκόμενες. Και όταν τις βαρεθείς τις πας σπίτι σου (για να δουν που μένεις) για να τις ξεφορτωθείς.

Το άσχημο είναι ότι θα πρέπει να αντέξεις να βλέπεις και την, κάπως, Σάρα Τζέσικα παράλληλα. Που βέβαια άμα είσαι (ή πας να τη δεις με) γυναίκα, κι αυτό στα θετικά προσμετράται.

Η Jessica Simpson είναι η νέα Pamela Anderson. Τουλάχιστο όσο αφορά το Baywatch (2006?), αφού συμφώνησε να πρωταγωνιστήσει στη κινηματογραφική μεταφορά της σειράς. Σύμφωνα με τη χτεσινή Sun.

Η Τζέσικα, 4η πιο σέξι στο κόσμο πρόσφατα, δεν είχε και ποτέ πρόβλημα να παίζει τη ξανθιά είτε στη ζωή της, είτε στο τραγούδι (όπου και ξεκίνησε, κι αυτή, ως νυμφίδιο), είτε στη μικρή οθόνη (με τους ριάλιτι Newlyweds του MTV), είτε στη μεγάλη (κάνοντας πέρσι τη Ντέζι στους Ντιούκς (2005)). Αλλά αφού έχασε (δια διαζυγίου), παίζοντας τη χαζή νοικοκυρά, τον Nick Lachey και τη μισή της περιουσία, τελευταία το 'χει γυρίσει στο πολύ πιο άνετο. Και ανακάλυψε πόσο της αρέσουν τα φυσικά της χαρίσματα και ειδικά τα στήθια της. Και πόσο αρέσουν και στον υπόλοιπο κόσμο. Όπως έλεγε πάντα ο πατέρας της.

Έτσι, αφού πρόβαρε ήδη τα ροζ μπικίνι, έγινε και η ομόφωνη επιλογή των παραγωγών της ταινίας, σύμφωνα πάντα με τη σοβαρή εφημερίδα. Που προσθέτει και εντός εισαγωγικών, από τη πηγή της, το αποκλειστικό ότι η Τζέσικα "έχει όλα τα προσόντα να κάνει το ρόλο δικό της".

Όσο περνάει ο καιρός πληθαίνουν οι φωνές για τη νέα ταινία του Paul Greengrass με θέμα τη πτήση της United Airlines (που δυστυχώς ή ευτυχώς) δεν έσκασε στον Λευκό Οίκο, στις 9 Σεπτεμβρίου του 2001.

Πληθαίνουν οι φωνές για τις φωνές δηλαδή. Και εννοώ ότι, δεν είμαι και στη Νέα Υόρκη βέβαια, αλλά όλα τα δημοσιεύματα μου φαίνεται να αναφέρουν τις ίδιες, μεμονωμένες, αντιδράσεις. Αυτές που είχε διαρρεύσει από τη προηγούμενη βδομάδα (και ανακοινώθηκε επίσημα το σαββατοκύριακο) ότι θα εμφανιστούν στο χτεσινό Newsweek. Και τελικά το περιοδικό φαίνεται να προτίμησε να υποβαθμίσει την ιστορία στο δημοσίευμα. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους υπόλοιπους να την αναπαράγουν. Και να τη διογκώνουν.

Τώρα γιατί βάλαν κάποιοι τα κλάματα και κάποια θέατρα το απέσυραν το τρέιλερ ούτε το βλέπω ούτε μπορώ να το πω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ταινία θα ανοίξει το φετινό Tribeca, αλλά σε ήδη προσχεδιασμένα ήπιους τόνους - κάτι σα μνημόσυνο παρά πρεμιέρα. Και ο Greengrass έχει παρελθόν στις πραγματικές ιστορίες, αφού έκανε και το εξαιρετικό Bloody Sunday (2002).

Ένα μεγάλο βήμα προς την ψηφιακή εποχή, ετοιμάζεται να κάνει το Hollywood. Αργότερα σήμερα, αναμένεται να ανακοινωθεί από όλα σχεδόν τα μεγάλα studio, η έναρξη μιας νέας μεθόδου διανομής ταινιών: η διαδικτυακή.

Οι Αναμνήσεις μιας Γκέισας, το Brokeback Mountain, και το Saw II, θα είναι μερικές απ’ τις πρώτες ταινίες που θα διατεθούν προς online πώληση, την ίδια μέρα που θα κυκλοφορήσει και το DVD στα (αμερικάνικα) ράφια. Οι ταινίες θα είναι διαθέσιμες για download, σε ένα νέο φορμά, που θα επιτρέπει μόνο την αναπαραγωγή τους στον υπολογιστή που τους κατέβασε –άντε και σε κάναν δυο ακόμη. Παράλληλα, ειδικό λογισμικό θα φροντίζει ώστε η ταινία να μπορεί να αποθηκευτεί σε DVD για backup, αλλά όχι με τρόπο τέτοιο ώστε το δισκάκι να μπορεί να λειτουργήσει και σε απλό DVD player –ή τουλάχιστον, έτσι ελπίζουν.

Τα δύο sites που θα κονταροχτυπηθούν για την πρώτη θέση, είναι το Movielink.com και το CinemaNow, με τις εταιρείες να μοιράζονται κάπως έτσι: Metro-Goldwyn-Mayer Paramount Pictures, Universal Pictures, Sony Pictures Entertainment, Warner Bros και 20th Century Fox προτιμούν το Movielink --το οποίο για την ώρα έχει στα αρνητικά του ότι απευθύνεται μόνο στο αμερικάνικο κοινό-- και Sony και Lionsgate έχουν υπογράψει με το CinemaNow. Αναποφάσιστο παραμένει ακόμη το studio με τα ποντικίσια αυτιά, αν και ήδη γίνονται διαπραγματεύσεις ώστε και οι ταινίες της Disney να βρουν το δρόμο προς τον ιστό.

Μέχρι τώρα, τα δύο sites πρόσφεραν με αντίστοιχη μέθοδο μόνο την δυνατότητα ενοικίασης ταινιών, τις οποίες ο χρήστης κατέβαζε στον υπολογιστή του και μπορούσε να τις δει (μόνο εκεί) εντός μερικών ημερών. Φυσικά, υπήρχαν και κάποιοι τίτλοι προς πώληση, περιορίζονταν όμως σε ταινίες β’ διαλογής. Με αυτό τους το άνοιγμα, τα μεγάλα χολυγουντιανά στούντιο, ελπίζουν πως, όταν έρθει η ώρα, θα έχουν ήδη στα χέρια τους τον αντικαταστάτη του DVD, με τη δυνατότητα πρόσβασης του νέο μέσου στο μέσο αμερικάνικο νοικοκυριό, να δείχνει σημαντικά υψηλή, χάρη στην δημοτικότητα του video on demand μέσω διαδικτύου. Ελπίδες που μάλλον θα επιβεβαιωθούν, με την επέλαση μέχρι το τέλος του έτους, καινούριων τηλεοπτικών συσκευών, που θα συνδέονται απευθείας με το internet.

Και όλα αυτά, μόλις λίγους μήνες μετά την έξοδο του Bubble, του Stephen Soderbergh, που βγήκε ταυτόχρονα (ή σχεδόν) σε αίθουσες και DVD club. Ένα πείραμα με σκοπό να δοκιμάσει ποιο απ’ τα δύο μέσα είναι πιο ισχυρό, που απέτυχε προφανώς γιατί η ταινία ήταν… φούσκα.

Αυτά βέβαια, για την Αμερική. Γιατί εδώ στην Ευρώπη, η αλήθεια είναι πως είμαστε λίγο κολλημένοι στις παραδόσεις ακόμη. Για την Ελλάδα βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται.

Με spicy φιστίκια, πολλές κοκακόλες, καυτά ερωτήματα απ’ το κοινό («Είναι πιο εύκολο να παίζει σε ταινίες σαν το Οι Μαχητές του Ουρανού, ή σαν την Τροία και τον Μπεν Χούρ;»), και αφοπλιστικές απαντήσεις απ’ τους δημιουργούς («Αγάπησα όσες ταινίες έχω κάνει, και πίστεψα σ’ αυτές, κι όταν πάψω να πιστεύω, θα πάψω να κάνω ταινίες»), κύλησαν οι τρεις πρώτες μέρες του 7ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.

Το κοινό έσπευσε να γεμίσει τις αίθουσες, σχεδόν αποκλειστικά όμως, στις ταινίες που συνόδευσαν στην Ελλάδα οι δημιουργοί τους. Το Αττικόν ήταν κατάμεστο στις προβολές των Μαχητών του Ουρανού, του Les Bronze 3, και του Sheitan, πράγμα που δείχνει πως η εμφάνιση ενός συντελεστή κάτω από την οθόνη, μετά την προβολή, αποτελεί τον πιο σίγουρο κράχτη για μια ταινία –όποια κι αν είναι αυτή. Αυτό, φυσικά, έχει και τα αρνητικά του, όπως αποδείχθηκε με την προβολή του Sheitan, μιας trashy κωμωδίας, γεμάτη ενέργεια, νεανικότητα, αίμα, παράνοια και πολλές αναφορές σε σπλάτερ ανοσιουργήματα, την οποία φρόντισαν να τιμήσουν με την παρουσία τους, όλες οι κατηγορίες θεατών. Μετά το πέρας της προβολής, και αμα τη εμφανίση του Vincent Cassel –πρωταγωνιστή και παραγωγού της ταινίας--, οι… Casselίτσες έλιωσαν στους εξώστες και στα καθίσματα, τα αγοράκια διπλασίασαν τα Watt τις αίθουσας με τα φλας τους, και οι πιο συντηρητικοί των θεατών, προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να προγκίξουν τον ηθοποιό και τον σκηνοθέτη του (Kim Chapiron, Γαλλοβιετναμέζος στα 24 του μόλις χρόνια - στη φωτό αριστερά), με τη διακριτικότητα που απαιτεί το σαβουάρ φερ των Γάλλων. Συγκεκριμένα, μια γηραιά κυρία με σκαλιστό μαλλί, εξανέστη που οι νεαροί Γάλλοι δημιουργοί, αντί να προσπαθούν να ξετινάξουν την αμερικανίλα απ’ το γαλλικό σινεμά, την αναπαράγουν δημιουργώντας ανεγκέφαλες φρικαλεότητες, ενώ ένας 26χρονος (όπως μας ενημέρωσε) νεαρός, αμφισβήτησε το γούστο του Cassel, και προκάλεσε τον σκηνοθέτη να τον βρει έξω από την αίθουσα για να του εξηγήσει αυτός τι είναι το LSD και να του προκαλέσει πιο σοβαρές παραισθήσεις δια ροπάλου. Στη συνέχεια, αποχώρησε επιδεικτικά από την αίθουσα, σέρνοντας το δύσμοιρο κοριτσάκι του απ’ το χέρι, ενώ αυτό προσπαθούσε να ρίξει μια τελευταία κλεφτή ματιά στον Βενσάν.

Μαζί με το Sheitan, αυτή ήταν so far η μόνη συναρπαστική στιγμή της διοργάνωσης, με τις ταινίες να προσφέρουν κυρίως φτηνό και απαίδευτο θέαμα. Το Les Chevaliers du Ciel του άκρως εμπορικού Gerard Pires (δημιουργού του πρώτου Taxi -ο δεξιά στη φωτό), επιβεβαίωσε την κακογουστιά του γαλλικού blockbuster, βυθίζοντάς μας σε μια κακοστημένη, «κατά της τρομοκρατίας» προπαγάνδα της γαλλικής αεροπορίας, που έχει να επιδείξει στα θετικά της, μόνο την ενδιαφέρουσα φιγούρα του πρωταγωνιστή, Benoit Magimel (ο αριστερά στη φωτό). Ο δε Patrice Leconte (του Το Κορίτσι στη γέφυρα (1999)), με το Les Bronzes 3, δεύτερο sequel της μεγάλης εμπορικής επιτυχίας του ’78, έδειξε πως, τρεις δεκαετίες μετά, οι τρελές περιπέτειες έξι φίλων, μπορούν ακόμη να προσφέρουν άπειρο γέλιο, αρκεί να ερμηνεύονται από 6 εκπληκτικούς ηθοποιούς. Και το κοινό να έχει την ανάλογη διάθεση βέβαια.

Το Le Petit Lieutenant του Xavier Beauvois, παρουσιάζει ενδιαφέρον σαν μια οπτική του film noir μέσα από το φακό του κινηματογραφικού ρεαλισμού, όμως σύντομα χάνεται στους εξαντλητικούς ρυθμούς και την περιορισμένη εμβάθυνση στους (πολλούς) χαρακτήρες. Ωστόσο, η εκπληκτική ερμηνεία της Nathalie Baye σε έναν ασυνεπή σεναριακά χαρακτήρα, θα αποζημιώσει τους πιο υπομονετικούς.

Σήμερα είπα να κάνω μια μικρή αγρανάπαυση, γιατί το θέαμα –παραδόξως—μου έπεσε πολύ πιο… ελαφρύ απ’ ό,τι περίμενα. Δεν ξέρω τι γινόταν στις διπλανές αίθουσες, κι αν αποκαλύφθηκε το βαθύτερο νόημα της ζωής σε κάποια άλλη, πιο φλουταρισμένη και καπνισμένη ταινία, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι ώρας, η φετινή γαλλική παραγωγή μάλλον είναι (πάλι) ψόφια.

Η Lindsay Lohan παρέλαβε με εντυπωσιακό τρόπο, όπως βλέπουν και τυφλοί φάτσα κάρτα στη φωτό, το βραβείο της Πιο Αγαπημένης Ηθοποιού, στα χτεσινοβραδινά 19α (πότε μεγάλωσαν τα σκασμένα) Nickelodeon Kids' Choice Awards.

Στη σχετική ψηφοφορία φέτος έλαβαν μέρος 25 εκατομμύρια παιδιά (και όσοι.. αγαπάνε τις αγαπημένες τους προφανώς), περισσότερα από κάθε προηγούμενη. Αγαπημένος ηθοποιός ψηφίστηκε ο Will Smith για το Hitch (2005) και αγαπημένη ταινία ο τέταρτος Χάρι Πότερ (2005). Ο Chris Rock (που δημιούργησε και την εξαιρετική σειρά Everybody Hates Chris το χειμώνα) ψηφίστηκε πιο αγαπημένη φωνή στα κινούμενα σχέδια, για το Madagascar (2005). Και ο Μπομπ Σφουγγαράκης, φυσικά, είναι το πιο αγαπημένο καρτούν, για τέταρτη συνεχή χρονιά. Τη τελετή απονομής παρουσίασε ο Jack Black.

Η Λίντσεϊ, πιο αγαπημένο νυμφίδιο όλων (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) για εναδυοτρία (και τέσσερα) φεγγάρια, επανήρθε σε φόρμα πρόσφατα, μετά τη γνωστή περιπέτεια με οξυζενέ μαλλιά, κοκαϊνομανικό αδυνάτισμα, κλινικές, κτλ. Και γίνεται το πρόσωπο του Louis Vuitton, και θέλει να γίνει το πρόσωπο της Wonder Woman (2007) (αλλά όμως η επίσης φιλόδοξη Charisma Carpenter έχει πια εμφανώς περισσότερα προσόντα και.. ξέρει και τον Joss Whedon από τη Buffy). Και βέβαια (ξανα)φωτογραφίζεται έτσι ώστε να ξεσηκώνει τις.. καρδιές μας.

Και θα τα διαβάσετε όλα και αλλού. Από αύριο.