Τα fake trailers που σαρώνουν στο δίκτυο τους τελευταίους μήνες, έγιναν και επίσημα "αποδεκτά" από τη κινηματογραφική κοινότητα. Το TBS, που γιορτάζει το Πάσχα (των καθολικών) προβάλλοντας τη μια τριλογία που ηγεμόνευσε όλων, αποφάσισε να προωθήσει το γεγονός με έξι (6) τέτοια σποτάκια.

Πιο χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα της δημιουργικής έκφρασης που συγχωνεύει τα (μουσικά) mashups και τους Photoshop διαγωνισμούς είναι το Titanic Two The Surface, το οποίο είναι μάλλον και το πιο πολυσύνθετο και καλοδουλεμένο mashup που έχουμε δει να κυκλοφορεί, από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε το trailer του The Shinning σε εκδοχή οικογενειακής dramedy. Και δικαίως έχει κάνει πολλούς να μιλούν για τα mashups σαν να είναι η επόμενη μορφή video art.

Φυσικά, τα μεγάλα στούντιο δεν έχουν ενθουσιαστεί καθόλου με την προοπτική να βλέπουν τις ταινίες που με τόσο κόπο προωθούν, να γελοιοποιούνται, απλά γιατί μερικοί computer geeks είναι πολύ καλοί στο Photoshop και το Final Cut Pro. Έτσι, προπαθούν να βγάλουν τον μεγάλο μπαμπούλα απ' την ντουλάπα, και επικαλούνται ζητήματα πνευματικών δικαιωμάτων, τα οποία καταχρώνται οι μοντέρ του διαδικτύου. Τα δικαστήρια --όπως συνήθως συμβαίνει με θέματα που προκύπτουν από τις νέες δυνατότητες που παρέχει η τεχνολογική ανάπτυξη-- δεν έχουν ακόμη αποφασίσει για τη νομιμότητα ή μη των οπτικών αυτών remix, και την τελευταία φορά που κοίταξα, ο e-lawyer έλεγε κάτι ακαταλαβίστικα, οπότε δεν είμαι σίγουρος αν έχει θίξει το θέμα.

Ο Jason Schultz πάντως, του Electronic Frontier Foundation, δίνει πράσινο φως στα mashups, ως μη κερδοσκοπικές ασκήσεις ύφους, οι οποίες δεν αποτελούν κίνδυνο για τα πνευματικά έργα που κομματιάζονται.

Περισσότερα στο YouTube και το IFILM.

Nacho Libre ή όπως θα γίνει γνωστό μετά την προβολή του, Πάτσο Libre. Θα γίνουμε φτηνοί αλλά το trailer του νέου φιλμ του Jared Hess τραβάει την προσοχή του κοινού για την ασυγκράτητη ποσότητα λίπους (πάτσο) που ο Jack Blac αφήνει ελεύθερη (Libre) για κωμικούς σκοπούς ή απλά γιατί είναι δύσκολο να ρουφάει την κοιλιά του για 90 λεπτά. Δεν υπερβάλω, τόση πλαδαρότητα Onscreen είχαμε να δούμε από την εποχή του The Blob (1958) .

H υπόθεση είναι λίγο-πολύ γνωστή (ίσως λιγότερο από όσο θέλω να νομίζω): Ένας ιερέας (Jack Black) γίνεται μασκοφόρος wrestler και συμμετέχει σε αγώνες προκειμένου να σώσει ένα ορφανοτροφείο. Η πλάκα είναι ότι το φιλμ προβλέπεται τόσο off beat και αμφιλεγόμενου γούστου που πιθανότατα θα είναι πραγματικά αστείο,αλλά «χαμηλόφωνα», όπως ακριβώς και το Napoleon Dynamite. Λίγο ο χαρακτήρας του Black που μοιάζει με την Gay Version του Zorro που παράτησε την ξιφασκία με τα burritos, λίγο η σοβαροφάνεια της εντελώς φευγάτης πλοκής («..and I used my strength to rip my blouse»), λίγο η ψευτο-Rocky αθλητική προετοιμασία του παπα-παλαιστή που βλέπουμε στο trailer.. τι διάλο, πόσο πιο γελοίος δηλαδή είναι ο Black από τους «ήρωες» του Wrestling που φοράνε κολάν, ανταλλάσσουν χαστούκια («πλαφ!») φέρνοντας ζειμπεκιές και έχουν ονόματα όπως ο Νεκροθάφτης, Τριπλό-X και Ρέη Μυστήριος; Απορώ πως κανείς δεν είχε σκεφτεί αυτό το φιλμ νωρίτερα (όποιος αναφέρει το Ready to Rumble μπορεί να μην ξαναπατήσει στο Μούβις φορ Δε Μάσες)

ΣΥΝ

• H σκηνοθεσία είναι του Jared Hess
  
• Φαντάστηκα τον Χριστόδουλο να δέρνεται με τον Σουγκλάκο για να σώσει κανα μοναστήρι.
  
• Οι όμορφες λατίνες καλόγριες (Ana de la Reguera) είναι φετίχ μας.
  
• Ο Jack Black κάνει και πάλι αυτό που ξέρει: κωμωδία

ΠΛΗΝ

• H σκηνοθεσία είναι του Jared Hess…

Για πρώτη φορά στη κινηματογραφική ιστορία (σύμφωνα με το δελτίο τύπου), οι θεατές έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν τη τιμή του εισιτηρίου τους, και μάλιστα αφού δουν τη ταινία.

Οι δημιουργοί του Revoloution (2006) αποφάσισαν να δώσουν όλες τις εισπράξεις του σε μη κερδοσκοπικές φιλανθρωπικές οργανώσεις. Και σύμφωνα με τους εκπροσώπους τους, το κοινό θα παραλαμβάνει ένα κουπόνι μετά την προβολή που θα επιτρέπει τη "δωρεά της αξίας της ταινίας". Όλο τον Απρίλιο, μήνα ενημέρωσης για τη παιδική κακοποίηση, η ομάδα της ταινίας θα διανείμει 80 χιλιάδες κουπόνια ελεύθερης εισόδου στο Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη.

Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του έργου είναι ο Bret Carr. Παπούς του ήταν ο Victor Posner, μεγαλοεπιχειρηματίας και πρωτοπόρος των επιθετικών εξαγορών στα 60s, που πέθανε το 2002 αφήνοντας όλη του τη περιουσία (πάνω από $200 εκατομμύρια) στη.. πρώην γκόμενά του. Ο ίδιος μεγάλωσε, όπως λέει, "υπερβολικά πλούσιος αλλά συντριμμένος από εγκατάλειψη και κατάθλιψη - συνέπειες του να μεγαλώνεις σε ένα σπίτι αλκοολικών". Και έχοντας βρει ένα τρόπο να το ξεπεράσει μεθοδικά, ήθελε να.. προσφέρει.

Και ο τρόπος που βρήκε ήταν να κάνει μια ταινία (το tv spot της οποίας παίζει με κλικ δίπλα), βασισμένη στη ζωή του, με θέμα "ένα βίαιο, ομοφοβικό, καβγατζή τραυλό που μεταμορφώνεται σε ανθρωπιστή και υπερασπιστή των παιδιών σε κίνδυνο". Και τη γύριζε πεντέξι χρόνια χρηματοδοτώντας τη πουλώντας ζωγραφιές σε.. κόκους ρυζιού. Πριν αρχίσει να την υποβάλλει σε διάφορα φεστιβάλ, αρχικά σαν 2 Birds with 1 Stallone (2002) και αργότερα σαν The Gospel of Lou (2003) που ήταν και υποψήφιο για το βραβείο του Slamdance της ίδιας χρονιάς.

Διάσημος έγινε το 2004, με το δίλεπτο spoof The Passion of the Heist, που χτύπησε εκατομμύρια δικτυακές θεάσεις. Και εκμεταλλεύτηκε την όλη βαβούρα για να προωθήσει τη ταινία της ζωής του. Με ευτυχή κατάληξη να ανοίξει τελικά σε μια αίθουσα στο LA στις 28 του μήνα, και σε άλλη μια στη Νέα Υόρκη στις 12 Μαίου.

Σημειώστε ότι στο σενάριο έχει αναμιχθεί ο Quinn K. Redeker από τους σεναριογράφους του Ελαφοκυνηγού (1978), ένα πέρασμα κάνει, με την ίδια τραγιάσκα, ο Paulie του Rocky (1976) Burt Young, ενώ τo θέμα της έχει γράψει ο Bill Conti (που είχε κάνει το ίδιο και για τον Stallone, φυσικά).

Περισσότερα στο revolutionmovie.com.

Αποφασίσαμε να σας παρουσιάσουμε, όσο είναι φρέσκια, και τη Jennifer Love Hewitt, χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο. Εκτός από το ότι μας αρέσουν ιδιαιτέρως ιδιαίτερα οι γυναίκες (και οι πιτσιρίκες βεβαίως) που φοράνε αεράτες (και κολλητές βεβαίως) κοντές φουστίτσες.

Η.. μικρή JLo για κάποια χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας, πάσαρε μια σέξι εικόνα. Και ακόμα έχω τη φωτογράφιση που 'κανε, όπως όλες όσες επιδιώκουν σχετικές αλλαγές, για το FHM το 2002 (το βρετανικό του Δεκεμβρίου έχω, αλλά πρώτα βγήκε τον Ιούνιο στο αμερικάνικο). Και τη κοιτάω να δω που τα 'κρυβε ολαυτά τα φυσικά (όπως ισχυρίζεται) ταλέντα της.

Όμως γενικά το προφίλ της είναι πιο οικογενειακό (άλλωστε σαν ορφανό έγινε γνωστή στη TV, στο Party of Five). Και εκεί το ξαναγύρισε με τον Garfield (2004) και το Ghost Whisperer φέτος. Που σταμάτησα να το βλέπω κάπου στο 10o επεισόδιο και δε προσφέρεται και για spoilers, anywayz. Και με "θέμα" αυτό, φωτογραφήθηκε και για το Emmy που κυκλοφορεί, όπως βλέπετε δίπλα.

Και όλη αυτή την εικόνα πήγε να της τη χαλάσει ο Wilmer Valderrama, με τα γνωστά παραμύθια που 'λεγε στο (νέο) show του Howard Stern. Οπότε βγήκε κι αυτή, πλάθοντας φιλανθρωπικά κουλουράκια, και τον διέψευσε. Άρα μη περιμένετε καμιά φωτογράφιση για το Playboy σύντομα.

Υπάρχουν κάποιες ταινίες, τον οποίων ο μόνος λόγος ύπαρξης, είναι να έχουν δουλειά να κάνουν οι νεαροί πρωταγωνιστές τους, για να βγαίνουν οι φάτσες τους στις αφίσες και να τους συνηθίζει ο κόσμος. Αυτές, είναι οι λεγόμενες ταινίες-οχήματα, και μια απ’ αυτές είναι το Annapolis.

Ο νεαρός που μεταφέρει, είναι ο James Franco, στο ρόλο επαναστάτη νεαρού, που είναι στο μεταίχμιο του να ξεκινήσει μια ζωή η οποία θα καταλήξει στην αποτυχία. Μόνη σωτήρια λέμβος, η κατάταξή του στο αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό, μέσω της θρυλικής σχολής Annapolis, διαβόητη για το αυστηρό της πρόγραμμα. Ο νεαρός καταφέρνει να μπει, εκεί γνωρίζει τη σημασία της συντροφικότητας, και έρχεται αντιμέτωπος με σκληρό μαύρο αξιωματικό με ξινισμένη φάτσα, με τον οποίο σύντομα λύνει τις διαφορές του στο ρινγκ, αφού είναι και καλός στις γροθιές.

Ο Franco, ο οποίος σ’ αυτό το κακέκτυπο του Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν (1982) προφανώς είδε την ευκαιρία να βγει από τη σκιά του άσπονδου εχθρού-αδερφικού φίλου του, Spider Man (2002, 2004), κάνει φιλότιμες προσπάθειες να κρατήσει το Annapolis σε αξιοπρεπή επίπεδα. Έχει όμως απέναντί του έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο: τον σαδισμό του Justin Lin.

Ο Lin, που φέτος παρουσιάζει και το τρίτο μέρος του saga του Fast and Furious (και βρίσκεται πίσω κι απ’ την αμερικάνικη εκδοχή του Oldboy… χμ…), φαίνεται πως εδώ κάνει πείραμα να δει πόσα κλισέ χωράνε σε μια και μόνο ταινία. Και η απάντηση που του προκύπτει, είναι: πολλά. Πάρα πολλά. Περισσότερα απ’ όσα μπορεί να αντέξει ανθρώπινος εγκέφαλος σε μια δόση.

Το Annapolis, στην προσπάθειά του να παρουσιάσει τη ζωή ενός απείθαρχου πλην αποφασισμένου νεοσύλλεκτου σε απαιτητική στρατιωτική σχολή, περνά από τη μια χιλλιοειδωμένη σκηνή στην άλλη, αναποφάσιστο αν τελικά το θέμα του είναι ο στρατός, ή το μποξ, και ανίκανο να γίνει ένας ομαλός συνδυασμός και των δύο. Η διεκπαιρεωτική σκηνοθεσία ενός σεναρίου που βρωμάει επαναλήψεις, δεν βοηθιέται από ένα cast που είναι μάλλον αδιάφορο, αφού ούτε η Jordana Brewster έχει κανένα φοβερό σεξαπίλ, ούτε ο Franco έχει κανένα ιδιαίτερο fan base ακόμη. Κι αν συνεχίσει με τέτοιες επιλογές, πολύ αμφιβάλλω αν θα θέλει κανείς ποτέ να τον θυμάται ως κάτι άλλο απ’ τον καλό κακό του Spider Man (2002, 2004).

Δε χρειάζεται να ξέρεις και πολλά περισσότερα για τη ταινία πέρα από ότι τη γράφει και τη σκηνοθετεί ο σεναριογράφος των Υδάτινων Ιστοριών (The Life Aquatic with Steve Zissou (2004)) και είναι και αυτοβιογραφική, της εφηβικής του ηλικίας, από πάνω. Για τέτοια.. διαταραγμένη φάση μιλάμε δηλαδή.


Τώρα ξέρουμε λοιπόν ποιος είναι ο κύριος υπεύθυνος για τη κουφαμάρα του δεύτερου.. μεγάλου παιδιού του Wes Anderson, δημιουργού των εξαιρετικών Royal Tenenbaums (2001). Και μπορούμε να υποθέσουμε ότι με τη φούρια και των δυο πονημάτων, ο Noah Baumbach κατάφερε και σάρωσε τις υποψηφιότητες και τα βραβεία των αμερικάνικων φεστιβάλ και συντεχνιών.


Από τα οποία, όμως, απουσιάζει, και δικαιολογημένα, η σκηνοθεσία. Ε και το ισχυρό ατού, το υποψήφιο για όσκαρ σενάριο, καταφέρνει να δημιουργήσει μόνο αντιπαθείς χαρακτήρες μιας οικογένειας που μοιάζει να διαλύεται.. φυσιολογικά στα τέσσερα άκρα ενός ψυχιατρικού χάρτη. Και η αντιπάθεια μεγαλώνει λόγω της προσωποποίησης όλων των ηρώων από αχώνευτους πρωταγωνιστές, με προεξάρχουσα τη Laura Linney.

Έτσι το μόνο που μένει είναι η μαύρη χαρά να τους βλέπεις όλους να.. ζουν τη ζωή τους, χωρίς προφανή λόγο. Και η εμφάνιση της Anna Paquin, που ξεχωρίζει σα τη μύγα στο γάλα, σε ένα ακόμα καβλιάρικο ρόλο (όχι βέβαια επιπέδου Rogue ή Polexia Aphrodisia).

Βασισμένη χαλαρά σε μια σειρά παιδικών βιβλίων των 60s με ηρωίδα τη Νταντά Ματίλντα σύμφωνα με τα επίσημα credits, και εμφανώς σε μια σειρά άλλων παιδικών (και όχι μόνο) μύθων, όπως η Μαίρη Πόπινς (1964) και η Μελωδία της Ευτυχίας (1965), η Μαγική Νταντά (2005) αποτελεί μια πετυχημένη προσπάθεια μεταφοράς του "πνεύματος" του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στον 21ο αιώνα.


Η ταινία άνοιξε στη Βρετανία το φθινόπωρο με μεγάλη επιτυχία και τα πήγε πολύ καλά (μη αναμενόμενα ίσως, μετά τον Όλιβερ Τουίστ (2005) που πέρασε και δεν ακούμπησε) και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όπου άνοιξε τον Ιανουάριο και παίζεται ακόμα, κοντεύοντας τα $50 εκατομμύρια σε εισπράξεις. Και είναι ελαφρώς ειρωνικό να ανοίγει εδώ, σήμερα, μαζί με τον Κωδικό Προστασίας (2005). Αφού η μεν αποτελεί παράδειγμα ενός κύκλου που (ξαν)άρχισε με τον Χάρι Πότερ και τη Φιλοσοφική Λίθο (2001) και έχει.. κατακτήσει τον κόσμο, με τον Χάρι και τη Νάρνια (2005) να φιγουράρουν στη κορυφή του παγκόσμιου μποξόφις. Και ο δε, φαίνεται να κλείνει σε βαθιά γεράματα (κυριολεκτικά) τον αντίστοιχο κύκλο του Πολύ Σκληρού για να Πεθάνει (1988) - αν και ο Μπρους Γουίλις δε ξεφτιλίζεται τόσο ακόμα.

Και είναι ξαφνικά(?) πιο ασφαλές να ακολουθείς τα ανήλικα παρά τους κοιλαράδες αν δε βρίσκεις το δρόμο σου στις σκοτεινές αίθουσες.


Όχι βέβαια ότι μπορείς να είσαι και 100% ήσυχος. Να βρεθείς τώρα με ήρωα αντί τον αστυνόμο Μακλέιν κάτι μπασμένα που τα τρομάζει π.χ. η Τίλντα Σουίντον είναι λίγο δύσκολο. Βάλε τώρα ότι η Έμα Τόμπσον (που τα τρομάζει σε αυτή τη περίπτωση), δε μπορούσε να αντισταθεί στο πειρασμό να βάλει και λίγη.. Λογική και Ευαιθησία (για την οποία πήρε και όσκαρ σεναρίου το '96), και ο σκηνοθέτης ήθελε να κουβαλήσει μέχρι και την Άντζελα Λάνσμπουρι, για να πιάσει και τις γιαγιάδες που θα πήγαιναν αλλιώς στον Χάρισον Φορντ. Ε και απο κει που χαίρεσαι να βλέπεις μωράκια στη χύτρα ταχύτητας, βρίσκεσαι σε.. άλλο παραμύθι.