Δε νομίζω να χρειάζεται να εξηγήσω σε κανέναν τι σημαίνει libertine μετά τον Pete Doherty. Πολύ πριν από αυτόν πάντως, τον 17ο αιώνα, ο John Wilmot, 2ος κόμης (ή earl για τους βρετανούς) του Rochester σόκαρε την Αγγλία με τα ποιήματα, τα έργα του, την Εύθυμη Συμμορία του και κυρίως με τον θρασύ κυνισμό και τη ροπή του προς παντός είδους ακολασία...



Όσοι θυμάστε πως ξεκίνησε ο Johnny Depp, στη τερατουργηματική 21 Jump Street (ή Ομάδα Δράσης 21 αν δε πηγαίνατε ακόμα αγγλικά), ξέρετε ότι δεν είχε και κάνα έμφυτο ταλέντο. Και εγώ πάντως ακόμα αναρωτιέμαι πως έμαθε να υποκρίνεται τόσο αριστοτεχνικά, αφού ήταν και είναι προφανές ότι ποτέ δε θα του χρειάζονταν (αν και κάποιες διαφωνούν). Πάντως από τότε λατρεύτηκε σε ότι και να 'κανε (εκτός από τον σκηνοθέτη στις Κάνες). Και στις χρυσές μετριότητες (στη καλύτερη) των τελευταίων 3-4 χρόνων.

Και, αν μη τι άλλο, είναι ευχάριστο να τον βλέπεις να.. ξύνεται, επιστρέφοντας σε φόρμα.



Παρότι συναγωνίζεται σε γηρατειά τον John Malkovich (ενώ υποδύεται κάποιον που πέθανε στα 33 του), παρά το θεατρικό και πουριτανικό του σεναρίου (όπου για ακολασίες συνήθως μόνο.. ακούμε) και τους ατέλειωτους μονολόγους και τη μεγάλη διάρκεια, παρά ότι άλλο θα βρείτε να του σούρετε. Και ο ήρωας και ο πρωταγωνιστής είναι αποστομωτικά, και το κυριότερο αμετανόητα, έκλυτοι και η ταινία έχει τα @@ εκεί που θα 'πρεπε.

Μπορείς να τη κατηγορήσεις για πολλά αλλά, βέβαια, το ίδιο και τον Wilmot.

Εξαιρετικό χωνευτήρι επιρροών από Spielberg και Kubrick, Ritchie και Rodriguez, Max Payne και Fahrenheit (Indigo Prophecy), το Running Scared (2006) δε πιάνεται πουθενά για να το περιγράψεις. Αν και το βασικό στόρι είναι αναμενόμενα γλυκά σύντομο: Ο Joey Gazelle, χαμηλόβαθμος μαφιόζος, ψάχνει να βρει, πριν τη συμμορία του και την αστυνομία, το φίλο του γιου του Oleg και το "καυτό" όπλο που του βούτηξε για να πυροβολήσει τον πατέρα του.


Στο.. δρόμο και οι δυο θα μπλεχτούν σε ένα σωρό μελετημένα over the top γραφικές ιστορίες βίας, αίματος και, κατά τα αμερικάνικα πρότυπα δυστυχώς, πολύ περιορισμένου σεξ. Που είναι όλες αξιομνημόνευτες και δίνουν την ευκαιρία στους χαρακτήρες τους να λάμψουν. Λίγοι το κάνουν βέβαια, και δε θα περίμενε κανείς π.χ. από τον Paul Walker που 'κανε καριέρα το να μη υποκρίνεται να το κάνει εδώ - τουλάχιστο, πάντως, προσπαθεί. Οπότε και ξεχωρίζει άνετα ο πιτσιρικάς του Birth (2004) έχοντας τελειοποιήσει το αδίστακτο ψυχωτικό του βλέμμα.


Λίγη σημασία έχουν ολαυτά όμως αφού ο Wayne Kramer (που δε κώλωσε να γυρίσει σκηνή σεξ με πρωταγωνιστή τον William H. Macy, όπως υπενθυμίζει ο Ebert), όπως είπα, δε σε αφηνει να σταθείς και να τα παρατηρήσεις. Χρησιμοποιώντας κάθε τρικ (ιν δε μπουκ) και ακόμα περισσότερα.

Ε και αν είχε το budget για καστ που να μην είναι τόσο γελοίο και αξιολογότερη μουσική επένδυση, και δεν τη τελείωνε περισσότερες φορές κι από το Lord of the Rings, η δημιουργία του θα ήταν από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Έτσι κι αλλιώς είναι από τις πιο ξεχωριστές, όπως δέχεται ακόμα και ο Guardian.

Αν μπορούσατε να πάρετε ένα άτομο μαζί σας σ' ένα ερημονήσι, και ήσασταν άρρεν fan του Lost, πάω στοίχημα ότι θα διαλέγατε την Evangeline Lilly. Αρκεί αυτή να έπαιρνε μαζί της τα λαγουδίσια αυτιά της, για να τα φορέσει το Πάσχα. Έστω κι αν στις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν είναι ξινισμένη, πράγμα που συμβαίνει μάλλον επειδή αν της έκαναν την ίδια ερώτηση για το ερημονήσι, θα ήταν αναγκασμένη να διαλέξει το ξανθό χόμπιτ με το οποίο αρραβωνιάστηκε πριν μερικούς μήνες.



H star της τηλεοπτικής σειράς, δήλωσε πρόσφατα ότι θαυμάζει την Scarlett Johansson, την ζηλεύει για τους ρόλους που της προτείνονται, και έχει την καριέρα που και η ίδια θα ήθελε να πετύχει αν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο όταν τελειώσει τη σειρά. Τα κυβικά των δύο καυτών νεανίδων δεν ήταν ποτέ τόσο άμεσα συγκρίσιμα όσο σήμερα, και από τις πιο κάτω φωτογραφίες, είναι ξεκάθαρο ότι --αν και έχω τις επιφυλλάξεις μου για τον εμπριμέ χαρακτήρα της Scarlett-- η Lilly είναι ακόμη αρκετές δεκαετίες πίσω από το ίνδαλμά της.

Η Scarlett Johansson εθεάθη πριν λίγες μέρες να απολαμβάνει τον ήλιο και τη θάλασσα στο, απρόσιτο για τους κοινούς θνητούς, Goldeneye Resort στη Jamaica.

Η πολυάσχολη τελευταία (και πιο σέξι γυναίκα στον κόσμο όπως ξαναματάπαμε) Σκάρλετ, πέρασε τις διακοπές του (δυτικού όπως ξαναματάπαμε) Πάσχα, παρέα με τον αγαπημένο της Josh Hartnett, στο υπερπολυτελές (φυσικά) πρώην καταφύγιο του Ian Fleming. Ε και έχω μια υποψία τι κάνανε όλη την ώρα με τον συμπρωταγωνιστή της στο επερχόμενο Black Dahlia (2006).



Κατά τα άλλα, τα τελευταία νέα λένε ότι θα κάνει τη 14χρονη ερωμένη του Ναπολέοντα στο Napoleon and Betsy (2007) και τη νταντά, μαζί με την Alicia Keys, στη μεταφορά του Nanny Diaries (2007). Και φυσικά της άρεσε τόσο να της τη πέφτει ο Woody Allen που 'κανε και το Scoop (2006) μαζί του.

Το τελευταίο ζήλεψε μάλλον και η Evangeline Lilly, που θέλει να ακολουθήσει τα κινηματογραφικά χνάρια της, και θα τη βγάλουμε λαγουδάκι.

Το franchise του Scary Movie, είναι μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία: κάθεσαι σε μια καρέκλα, και επί μιάμιση ώρα δέχεσαι απανωτά χαστούκια ηλιθιότητας. Και η αλήθεια είναι, για έναν άνθρωπο που συνήθως βλέπει τουλάχιστον το 80% των ταινιών που βγαίνουν κάθε βδομάδα, υπάρχουν και πιο βασανιστικές εμπειρίες.

Στο τέταρτο μέρος του saga, η ξανθιά Cindy (Anna Faris), γνωρίζει τον (καινούριο) έρωτα της ζωής της, στο πρόσωπο του Tom (Craig Bierko), ο οποίος είναι γείτονας της κατατονικής γραίας που φροντίζει σε ένα στοιχειωμένο κινέζικο σπίτι, στην Αμερική. Ο έρωτάς τους διακόπτεται άξαφνα από την εισβολή φονικών TRiPods απ΄ το διάστημα, κι ενώ ο Tom προσπαθεί να γυρίσει τα παιδιά του στην πρώην γυναίκα του, η Cindy φεύγει για να βρει τη λύση σε ένα χωριό της Βικτοριανής εποχής. Κι αργότερα, όλοι καταλήγουν αλυσοδεμένοι σε μια βρώμικη τουαλέτα. Όπως θα έχετε –ελπίζω-- καταλάβει, στο φετινό μπλέντερ διακωμώδησής του, ο David Zucker ρίχνει λίγο από The Grudge, The Village και Saw, κι απλώνει το μείγμα σε μια βάση από War of the Worlds.

Δεν έχω ακόμη αποφασίσει αν οι τέσσερις τελευταίες οβίδες που έχει εκτοξεύσει εναντίον μας ο μαιτρ της χοντροκομμένης παρωδίας, είναι καρμικό συνεπακόλουθο, ή λεπτή ειρωνεία της κινηματογραφικής Ιστορίας, για τη σκουπιδοπαραγωγή που γεμίζει ανά ντουζίνες τις ατζέντες των διανομέων κάθε βδομάδα. Για τον πιο χαλαρό θεατή πάντως, τον περιστασιακό που δεν πάει σινεμά πάνω από 2-3 (άντε 6 στο high season) φορές τη βδομάδα, το Scary Movie 4, μου φαίνεται λίγο ριψοκίνδυνη υπόθεση.

Όχι γιατί δεν είναι αστείο –τουναντίον. Δεν πρόκειται βέβαια για κωμωδία επιπέδου Monty Python, αλλά αυτό το ξέρουμε όλοι νομίζω. Όμως αν παραδοθείς στην καλαμπουρδιάρικη διάθεσή του, και τεθείς σε απόλυτη εγκεφαλική αδράνεια κατά τη διάρκεια της προβολής, υπάρχουν σκηνές που προσφέρουν μπόλικη και ειλικρινή εκτόνωση, έστω και μόνο δια του υστερικού χαχανητού --ιδίως τα spoofs των Brokeback Mountain και Million Dollar Baby, των δυο πιο πετυχημένων σκηνών της ταινίας, και μάλλον των μοναδικών που δεν έχουν κυκλοφορήσει στα trailers. Γιατί, πραγματικά, τα trailers της έχουν κάνει πολύ μεγάλη ζημιά.

Εκεί που η ταινία τσακίζει και την πιο χαριστική προδιάθεση, είναι στο ασυγκράτητο κακόγουστο χιούμορ τουαλέτας, για την προέλευση του οποίου όμως, δεν ξέρω αν πρέπει να κατηγορούμε περισσότερο τον Zucker, ή τους αδερφούς Farrelly. Η ασταμάτητη χρήση του όμως, δεν αφήνει χώρο για κανένα ελαφρυντικό στον άνθρωπο που κάποτε μας είχε δώσει το Airplane! (1980) και το Top Secret! (1984). Ε, τώρα, και σαν ταινία, και πέρα από τις κωμικές του επιλογές που στο κάτω-κάτω είναι και θέμα γούστου, το Scary Movie είναι ένα κακό χάλι κακοδεμένων σκηνών με μηδενική συνέχεια και χαραμισμένους δεύτερους χαρακτήρες. Αλλά ok, Scary Movie είναι, οπότε δεν έχει και μεγάλη σημασία. Άλλωστε, παίζει κι η Carmen Electra.

Την ευκαιρία της ανάστασης του Ιησού για να σταυρώσουν τον Κώδικα ΝταΒίντσι (2006) φαίνεται πως βρήκαν οι δυτικές χριστιανικές εκκλησίες. Το Θεολογικό Ιεροδιδασκαλείο του Westminster έβγαλε online το thetruthaboutdavinci.com, ο Πατήρ Raniero Cantalamessa το καταδίκασε τη (μεγάλη καθολική) Παρασκευή παρουσία του Πάπα Βενέδικτου 16ου στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, και ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι και ηγέτης της Αγγλικανικής Εκκλησίας έκανε το ίδιο χτες Κυριακή (του δυτικού Πάσχα) στη Βασιλική του Καντέρμπουρι.

Όλα ξεκίνησαν μια βδομάδα νωρίτερα, όταν το προτεσταντικό Χριστιανικό Συμβούλιο της Κορέας προσέφυγε στα δικαστήρια της Σεούλ ζητώντας να απαγορευτεί η διανομή του φιλμ σαν "προσβλητική προς τη θεία φύση του Ιησού Χριστού" και πιθανή να προκαλέσει "χάος - σε χριστιανούς και μη - καθώς κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν μια μυθιστορηματική ιστορία σαν ιστορικό γεγονός". Η παραγωγή της ταινίας βέβαια, συνηθισμένη να τρέχει στα δικαστήρια του πλανήτη, δε φάνηκε να έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Όμως σειρά είχαν άλλες, πολύ μεγαλύτερες, εκκλησίες.

Τη Πέμπτη, με δελτίο τύπου (που βρίσκεται τώρα και online) τη σκυτάλη παρέλαβε η αμερικάνικη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία. Που αποδείχτηκε φυσικά και η πιο μοντέρνα απ' όλες, δημιουργώντας ιστοσελίδα, και προωθώντας τη, με διαφημιστικές καμπάνιες (που θα κορυφωθούν τη μέρα που θα βγει στις αίθουσες το έργο) και δημοσιογραφικές ενημερώσεις, σε πιστούς και μη. Και φιλοδοξώντας να προσθέσει "ακρίβεια, αξιοπιστία και επιστημονικότητα στη συζήτηση".

Άγνωστο για ποιο λόγο βέβαια, το site δεν είχε "αποκαλυφτεί" μέχρι τις πρωινές ώρες του Σαββάτου (που τσέκαρα) και τη παράσταση τους έκλεψε η Καθολική Εκκλησία και ο προσωπικός ιεροκύρηκας του Πάπα. Που, παρουσία του όπως είπα, μίλησε για "ξεπούλημα" του Ιησού από "ψευτο-ιστορικές τέχνες". Και επέκρινε όσους παρασύρονται από "κάθε νέα θεωρία σύμφωνα με την οποία [ο Ιησούς] δε σταυρώθηκε αλλά.. το 'σκασε με τη Μαρία Μαγδαληνή". Αποφεύγοντας να κατονομάσει τη συγκεκριμένη ταινία.

Τέτοιους ενδοιασμούς δεν είχε ο Αρχιεπίσκοπος της Αγγλικανικής Εκκλησίας Rowan Williams. Που είπε όλα τα πράγματα με το όνομά τους (και πραγματικά είναι χαρακτηριστική της κάθε Εκκλησίας η αντίδρασή της - και αναμένουμε άρα με ιδιαίτερη.. αδιαφορία τις Ορθόδοξες). Και τόνισε ότι η "ψύχωση με τις θεωρίες συνομωσίας και κουκουλώματος" και η "καχυποψία για καθετί που μοιάζει με επίσημη εκδοχή" δε βοηθάνε "στη κατανόηση του τι λένε και γιατί, οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης".

Και άρα αυτό που φοβούνται περισσότερο οι εκκλησίες, προφανώς, είναι ότι το επίπεδο μόρφωσης και η ευπιστία του ποιμνίου τους μπορεί να στραφεί εναντίον τους.

Μετά απ' όλα, μεγαλύτερη προώθηση δε χρειάζεται η Sony, ο Tom Hanks, ο Ron Howard και η παρέα τους. Παρολαυτά, ξεκίνησε σήμερα η διαφημιστική συνεργασία τους με το Google, σε ένα καθημερινό online puzzle που θα ολοκληρωθεί στις 19 Μαίου, ημέρα ανοίγματος της ταινίας. Που θα κάνει επίσημη πρώτη στις Κάνες, δυο μέρες νωρίτερα.

Η ιστορία του είναι η μεγαλύτερη που γράφτηκε ποτέ, όσο αφορά το δυτικό κόσμο. Και δε σταμάτησε να γράφεται και.. να μεγαλώνει εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Για 20 αιώνες φυσικός πρωταγωνιστής στα πιο υπέρλαμπρα θεάματα, και με μια καριέρα ενός αιώνα στη μεγάλη οθόνη, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει τα πρωτεία από ξωτικά και ορκς, στην αυγή του 21ου..

Ο πραγματικός.. βασιλιάς λοιπόν επέστρεψε το 2004 στη κορυφή του box office, και επιστρέφει αυτή που διανύουμε, συνεπής όπως κάθε χρόνο, στο τελετουργικό της σταύρωσης και της ανάστασής του. Πόσα όμως γνωρίζουμε, ιστορικά, γι αυτόν πέρα από το ότι.. μαστιγώθηκε αλύπητα προς τέρψη των Εβραίων?

Η αλήθεια είναι ότι τα στοιχεία είναι ελάχιστα και οι βεβαιότητες ανύπαρκτες. Τα Ευαγγέλια, σύμφωνα ακόμα και με την επίσημη θέση της Καθολικής Εκκλησίας, θα πρέπει να τα αλατίζουμε λίγο πριν τα καταπιούμε. Και πέρα από αυτά, οι ιστορικές μαρτυρίες είναι τουλάχιστο.. αμφισβητήσιμες. Και ακόμα πιο πέρα από αυτές έστω τις δυο-τρεις μαρτυρίες, η λίστα των ιστορικών της εποχής που θα έπρεπε να μας έχουν κατατοπίσει σχετικά είναι.. μακρά.

Από την άλλη, ελάχιστα πειστικός θα μπορούσε να είναι κάποιος που θα ισχυρίζονταν φανατικά ότι ο Ιησούς δε γεννήθηκε ποτέ. Ο Παύλος, που αναμφισβήτητα θεμελίωσε το χριστιανισμό σε πείσμα όλων των αποστόλων (ή "αποστόλων") της εποχής, κάτι σουξουμουξουαναφέρει. Τα Ευαγγέλια, έστω και αν δε γνωρίζουμε καν ποιοι τα έγραψαν, αναφέρουν στοιχεία που δεν εξυπηρετούν το μύθο αλλά (πιθανά) την αλήθεια. Και έτσι κι αλλιώς, η περίοδος έβριθε μεσσιών που σταυρώθηκαν από τους Ρωμαίους και.. γράφτηκαν και στα κατάστιχα - με πιο γνωστούς τον Ιούδα τον Γαλιλαίο (6 μ.Χ.), τον Θεούδα (44 μ. Χ.) και τον Βενιαμίν τον Αιγύπτιο (60 μ.Χ.).

Το πιο πιθανό (και.. μεσοβέζικο είναι η αλήθεια), κατά την άποψή μου, είναι ο Ιησούς να ήταν ο μοναδικός μεσσίας που σταυρώθηκε γιατί.. δεν κήρυττε την επάνασταση ενάντια στους Ρωμαίους. Και να είναι ουσιαστικά ο άνθρωπος που ο Παύλος έκανε θεό (ίσως και.. παρεξηγώντας τον, όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς). Πάντως μετά την ανακάλυψη, το 1945, του ευαγγελίου (των Λόγων) του Θωμά, οι περισσότεροι δυτικοί θεολόγοι συγκλίνουν στη θεωρία του δεύτερου, μαζί με το Κατά Μάρκον, "πηγαίου" (Quelle ή Q) ευαγγελίου. Ίσως η μεθοδική δουλειά τους μας επιτρέψει, κάποτε, να γνωρίσουμε περίπου τα αληθινά (ή.. πηγαία αν θέλετε) λόγια και πράξεις ενός ανθρώπου που ίσως να υπήρξε αλλά σίγουρα επηρρέασε τις ζωές όλων μετά από αυτόν.

Με βάση όλη αυτή τη βέβαιη αβεβαιότητα, πάμε τώρα να δούμε και τις σημαντικότερες πρωταγωνιστικές στιγμές του Ενός, στη κινηματογραφική ιστορία..