Τάδε έφη Lindsay Lohan στη χτεσινή Mirror. Και δε θα μπορούσα να το πω καλύτερα, φυσικά. Όμως για να το χωνέψει η πρώην, πιο λατρεμένη από τους αμερικάνους (και όχι μόνο) πορνόγερους, ανήλικη ηθοποιός, έπρεπε να ταράξουν στο δούλεμα ως και την 12χρονη αδερφή της, οι συμμαθητές της, στο σχολείο. Γιατί τις λέξεις που της έσουραν όλοι οι υπόλοιποι πρώην (και μη) θαυμαστές της, τα σχολιαρόπαιδα θα κάνουν χρόνια να τις καταλάβουν.

Όπως και να 'χει η Λίντσεϊ, που ελπίζει, στις δηλώσεις της, να τη συγχωρέσουμε αφού ήταν μικρή και δε της έκοβε, έχει δείξει έκτακτα σημάδια συμμόρφωσης, στα.. σωστά σημεία, όπως ήδη είπαμε. Και το ίδιο έκτακτη δουλειά κάνει και ο ατζέντης της τελευταία. Με αποτέλεσμα να εμφανίζεται στα "ρεπορτάζ", ακόμα και των πιο άσχετων, πιο συχνά και από τη Paris Hilton. Η ίδια διαφεύδει ότι υπάρχει οποιοσδήποτε στη ζωή της ("If I dated all the people they say I have I'd be dead by now"). Ενώ μέχρι και τα club στα οποία την "πέφτει" σε διάφορους Νιάρχους, Ratners, κτλ., αναγκάζονται να βγάλουν διαψεύσεις πια. Όποιον θέλεις πιστεύεις.

Στα κινηματογραφικά, η καβλιάρα σταρ εμφανίζεται μαζί με τη (σημαντικότατη φέτος, κατά το Time, θυμίζω) Meryl Streep, όχι μόνο στο εξώφυλλο του W Μαίου αλλά και στο A Prairie Home Companion (2006) του Robert Altman (που, κατά σύμπτωση, έκανε επίσημη πρεμιέρα προχτές, στο ίδιο θέατρο που γυρίστηκε, την ίδια μέρα που άνοιγε και τη Berlinale in Athens 2006). Και στο Just My Luck (2006) του εξειδικευμένου σε ρομαντικές κωμωδίες Donald Petrie (που ανοίγει στις αμερικάνικες πολιτείες την ερχόμενη Παρασκευή). Και σε πολύ περισσότερες ταινίες, το επόμενο χρονικό διάστημα, απ' όσες άλλες κάνουν συνολικά στη καριέρα τους. Ήταν να μην αρχίσει να (ξανα)βάζει κανά κιλό.

Έσβησε χτες στο σπίτι του στην Εκάλη, στις 1:20 το μεσημέρι ο Αλέξης Δαμιανός, δημιουργός των δυο σημαντικότερων, κατά την άποψή μου και όχι μόνο, ταινιών στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Του Μέχρι το Πλοίο (1966) και της Ευδοκίας (1970). Ίσως σημαδιακά, εν μέσω καραμανλοτατουλοβουλγαράκηδων από τη μια και Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ από τη άλλη.

Κηδεύεται αύριο, μέρα πορείας, στις 11 το πρωί, στο Β' Νεκροταφείο. Δημοσία δαπάνη.

Ο Αλέξης Δαμιανός γεννήθηκε το 1921 στην Αθήνα. Μετράει χρόνια και σημαντικά γεγονότα: έζησε όλη την ιστορία που εμείς απλώς διαβάζουμε, την ιστορία που αυτόν τον ώθησε στη δημιουργία. Το λέω αυτό, γιατί συμφωνώ με τη γνώμη εκείνων που θέλουν το ρεύμα των κινηματογραφιστών της γενιάς του ΄60 να μάχεται με τις ταινίες του εναντίον της Χούντας των Συνταγματαρχών(1967-1974) και να προσπαθεί να αποδώσει την "ελληνικότητα" ενάντια στις έντονες αμερικάνικες επιρροές της εποχής. Η Ευδοκία (1971), καθώς και η πρώτη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Αναπαράσταση (1970) είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του κινηματογράφου που ο κριτικός Φώτης Αλεξίου ονόμασε "Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος". Είναι το νέο αυτό ρεύμα που θέλησε να εναντιωθεί στον εμπορικό κινηματογράφο της εποχής, τα ηνία του οποίου κρατούσε η Φίνος Φιλμς και να ασχοληθεί με έναν τύπο ανεξάρτητου κινηματογράφου - που έχει ίσως ομοιότητες με τη γαλλική Nouvelle Vague.

Ο Δαμιανός σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Η πολιτική κατάσταση της εποχής δεν τον άφησε αδιάφορο εξαρχής. Μέσα από τη δουλειά του –ξεκίνησε ως ηθοποιός- έκανε τη δική του αντίσταση στην Εποχή της Κατοχής. Μαζί με ηθοποιούς όπως η Αλέκα Παϊζη και με επικεφαλής το Γιώργο Σεβαστίκογλου έγινε το Λαϊκό Θέατρο με σκοπό να αναπτερώσει το ηθικό του κόσμου. Αυτή την πρώτη φορά όπως και πολλές φορές αργότερα, οι αρχές κατάφερναν να τα χαλάνε όλα.

Ίδρυσε το "Πειραματικό Θέατρο" και το θέατρο "Πορεία". Σκηνοθέτησε και έπαιξε σε θεατρικές παραστάσεις, έπαιξε σε ταινίες όπως ο Κλέφτης του Παντελή Βούλγαρη ή ο Καιρός των Ελλήνων του Λάκη Παπαστάθη. Έγραψε δύο θεατρικά έργα "Το καλοκαίρι θα θερίσουμε" και "Ένα αγκάθι στο σπιτικό μας", έκανε τρεις από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών και...συνεχίζει. Δε σνόμπαρε ούτε την τηλεόραση (Παράξενος Ταξιδιώτης, Πατούχας). Το 45ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έκανε αφιέρωμα στη δουλειά του με τον τίτλο "Αλέξης Δαμιανός: Ο Λυρισμός της Βίας". Και δε θα μπορούσε να του δώσει πιο αντιπροσωπευτικό τίτλο.

Το Μέχρι το Πλοίο κατέδειξε τον ποιητικό οίστρο του. Ήρθε η Ευδοκία, μια ιστορία μεστή και συγχρόνως απέριττη να τον φτάσει στο απόγειό του. Το comeback του ήταν πολυαναμενόμενο. Ο Ηνίοχος ήρθε λίγο αργά και ίσως μάλιστα να άφησε κάποιους απογοητευμένους. Ολοκλήρωσε πάντως μια πορεία –μια χαλαρή τριλογία την έχουν χαρακτηρίσει άλλοι- στον ελληνικό χωροχρόνο που κάλυψε το διάστημα από το 1966 μέχρι και το 1995.

Στη μεγάλη παράδοση του Leone και, κυρίως, του Peckinpah, κυρίες και κύριοι, το Movies for the Masses υπερήφανα σας παρουσιάζει ένα από τα καλύτερα western όλων των εποχών.


Από την Αυστραλία. Και δε κάνω καθόλου πλάκα. Βλέπετε το πρόσφατο Candy (2006) είναι μόνο ο πάτος του παγόβουνου της κινηματογραφικής παραγωγής μιας ηπείρου που αγνοούμε παντελώς. Αλλά χώνεψε τα άπειρα μύρια της παραγωγής της Τριλογίας του Δαχτυλιδιού και έβγαλε μερικές από τις καλύτερες ταινίες του 2005. Με χαρακτηριστικότερα (και όχι μόνα) παραδείγματα τα Little Fish, Look Both Ways, The World's Fastest Indian.

Και πρώτο και καλύτερο το The Proposition. Που θα αφήσει και την ισχυρότερη εντύπωση απ' όλα. Και σε μια περίοδο που πολλές δημιουργίες, όπως ήδη είπαμε, φρουρούν σα χρηματαποστολή τις κόπιες μη και τις δει κανένας πριν τη πρώτη μέρα προβολής, τα πρώτα οχτώ (8) λεπτά της ταινίας προβάλλονται ελεύθερα στο IFILM. Που παρεμπιπτόντως, γράφει τη δική του ιστορία, αλλάζοντας τις μορφές προώθησης, κόντρα στο ρεύμα, με τα 8λεπτα previews του.


Το άλλο ρεύμα πάντως, αυτό που ξεκινάει από την ανάποδη πλευρά του πλανήτη, αφουγκράζονται σιγά σιγά και στην.. ορθή. Και στην Ελλάδα, έστω και μέσω Γερμανίας και Berlinale in Athens.

Γι αυτό μη χάσετε την ευκαιρία. Να παρακολουθήσετε μια μπερδεμένα και θανάσιμα απλή ιστορία. Αυτή του Charlie Burns αμοραλιστή με.. συνείδηση που θα πρέπει να σκοτώσει το μεγαλύτερο αδερφό του, Arthur, αμοραλιστή χωρίς συνείδηση που κακοποιεί κυριολεκτικά μια ολόκληρη περιοχή στη μεθόριο του πολιτισμού. Για να σώσει από τη κρεμάλα το μικρότερο αδερφό του που απλά δεν έχει καμία συνείδηση.

Μια ιστορία που συνέθεσε σαν άγρια όπερα ο Nick Cave στο γνωστό του ασυμβίβαστο ύφος. Και σκηνοθέτησε στυγνά σαν Άγρια Συμμορία (1969) ο John Hillcoat χωρίς να κάνει κι αυτός υποχωρήσεις πουθενά. Ε και άμα βάλεις ότι όλο το καστ, πρώτο και δεύτερο, τραγουδάει με χατζάρια και πιστόλες σα να παίζει σε ταινία των Coen (ή σε κάντρι συναυλία του Altman) έχεις

Μια παραγωγή που δεν είναι ακριβώς για λεπτεπίλεπτα γούστα αλλά unmissable αν τα στερείσαι. Κι επειδή εγώ στερούμαι και εξοικείωσης με τα κλάσματα, αν είσαι ειδικά φαν του Cave ή των western κόλλα πεντέξι αστεράκια ακόμα για να φτάσεις στα 10 (στα 5). Γιατί τόσα και παραπάνω χρόνια έκανες να δεις τέτοια ταινία και μάλλον τόσα θα κάνεις να ξαναδείς.

Και σημείωσε ότι προβάλλεται σήμερα Παρασκευή (5/5) στις 11 στο ΑΣΤΡΟΝ και τη Δευτέρα(8/5) στις 10μισι στον MIKROKOSMO-Prince.

Μετά το πείραμα της περσινής χρονιάς, όπου σε ένα τσούρμο ποικίλων εκδηλώσεων, είχαν ενταχτεί και προβολές ταινιών απ’ το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου, φέτος η διοργάνωση ξαναχτυπά, πληρέστερη, πλουσιότερη, και σαφέστερη, από σήμερα 4, έως και τις 11 Μαΐου.

Τρεις κινηματογράφοι της Αθήνας, το Ιντεάλ, το Άστρον και το Μικρόκοσμος-Prince, θα φιλοξενήσουν τις 50 ταινίες του φεστιβάλ, που προέρχονται απ’ όλα τα τμήματα της Berlinale. Απ’ το πλούσιο πρόγραμμα, εύκολα ξεχωρίζουμε το A Prairie Home Companion του Robert Altman, το αυστραλέζικο western The Proposition του John Hillcoat με τον Guy Pearce, την Emily Watson, και σενάριο (και μουσική) του Nick Cave, το Offside του Jaffar Panahi που κέρδισε την Αργυρή Άρκτο στην τελευταία διοργάνωση, την πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Franka Potente με τίτλο Digging for Belladonna, το μουσικό Leonard Cohen: I’m your Man με τον Bono, τον Cave, και πολλούς άλλους σε σπάνιες εκτελέσεις, τη μεταφορά της ιστορίας των Hansel and Gretel από την Anne Wild, τον ακραίο πειραματισμό του Γιώργου Λάνθιμου με την Κινέττα του, και το πολυβραβευμένο πολεμικό δράμα Sophie Scholl: The Last Days, που ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Ξενόγλωσσης, το 2005.

Εκτός απ’ αυτές όμως, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει τα ένστικτα και τις αντοχές του σε πολλές άλλες ταινίες, οι οποίες χωρίζονται στις τέσσερις βασικές κατηγορίες του φεστιβάλ --το Διαγωνιστικό, το Πανόραμα, το Φόρουμ και το Παιδικό Τμήμα-- ενώ παράλληλα θα τρέχουν και τα αφιερώματα στον Σύγχρονο Γερμανικό Κινηματογράφο, το Dream-girls: Οι stars του ’50 και τα Teddy Awards, που είναι το gay and lesbian κομμάτι του φεστιβάλ Βερολίνου.

Και για να αποκτήσει τον απαραίτητο κοσμοπολίτικο αέρα του, το φεστιβάλ έχει ετοιμάσει διάφορα party και events στον πολυχώρο Bacaro (απέναντι απ’ το Χρηματιστήριο), ο οποίος έχει επιλεγεί ως το κεντρικό σημείο συνάντησης της διοργάνωσης. Εκεί, το κοινό θα μπορεί να βρει τις ντάνες με τα έντυπα υλικά, να αγοράσει τα διαρκείας του, και να παρακολουθήσει και την ειδική θεατρική παράσταση Marlene της Pam Gems για τη ζωή της Marlene Dietrich, που θα ανέβει ειδικά για την διοργάνωση και θα πρωταγωνιστεί η Δήμητρα Χατούπη. Θα γίνουν τρεις παραστάσεις (7,8 και 9 Μαΐου) και το εισιτήριο είναι στα 20 ευρώ.

Το πρόγραμμα προβολών εδώ

Περισσότερα, στο επίσημο site

Δε ξέρω σε ποιανού έσκασε το κεφάλι αυτό το βαρύ σεντούκι αλλά η θυσία του (σίγουρα νεκρού) δε πήγε χαμένη. Ο θησαυρός που ξεχύθηκε λέγεται τρέιλερ των δεύτερων Πειρατών της Καραϊβικής και κυκλοφορεί στο δίκτυο σαν ιός εδώ και λίγες ώρες. Χωρίς η Disney να έχει ανακοινώσει καν την ύπαρξή του!

Όσοι γενναίοι τόλμησαν να προωθήσουν το υψηλής ανάλυσης βίντεο, είδαν τους server τους να τσαλακώνονται πιο γρήγορα κι από αεροπλάνο στα χέρια του Superman. Ένας πάντως, αυτή τη στιγμή, φωνάζει ακόμα "χτύπα κι άλλο".

Update: Το επίσημο status του τρέιλερ είναι ακόμα στον αέρα. Και δεν πρόκαμε να προβληθεί στις αίθουσες τη Παρασκευή, πριν από το άνοιγμα του Mission Impossible III (2006), σύμφωνα με τις πρώτες αναφορές. Και ίσως γι' αυτό να "διέρρευσε" στο δίκτυο. Αλλά όπως και να 'χει, ενίσχυσε το status της ταινίας ως το αδιαμφισβήτητο blockbuster του καλοκαιριού, τουλάχιστο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και ολοκλήρωσε το καλοκαιρινό sweep της Disney που, με την ολοκλήρωση της (μαμούθ) εξαγοράς της Pixar και το Cars (2006) στις αίθουσες στις 9 Ιουνίου, προβλέπεται να μη προλαβαίνει να μετράει δολλαρομύρια όλο το καλοκαίρι.

Ο Captain Jack επιστρέφει στις 7 Ιουλίου και όλα τα spoilers του γυρισμού του θα τα βρεις μαζεμένα στο wherestherum.com. Κι αν ακόμα δεν είδες τη high resolution προαναγγελία, της οποίας αγαπημένα μέρη όλων είναι.. όλα, ρίξε μια ματιά στη Yahoo! playlist με id: 142731.

Μόλις, μόλις βγήκε online το trailer της επιστροφής του ατσαλένιου, υπερανθρώπου, κτλ. Πριν καν τα πρώτα δορυφορικά feeds, που θα ξεκινήσουν σε καμιά ώρα, σύμφωνα με το χτεσινό δελτίο τύπου. Και βέβαια πριν την επίσημη πρώτη του στις αίθουσες, τη Παρασκευή, στις προβολές του Mission Impossible III (2006)!

Η περίοδος των μπλοκμπάστερ προσγειώνεται στα κεφάλια μας λοιπόν. Αν και το συγκεκριμένο δε μπορώ να πω ότι το περιμένω με κομμένη την ανάσα, παρά τη Kate Bosworth και τον Bryan Singer. Σταμάτησα να διαβάζω τα κόμικς του "ήρωα" πριν κλείσω τα 10 και έκανα εξαίρεση μόνο για να τον δω να τον κάνει λιώμα ο Doomsday - η Supergirl (v5), ειδικά στα πρώτα τεύχη με τα βυζάκια, σχεδιασμένα από τον Ian Churchill, να βγάζουν μάτι, είναι.. άλλη ιστορία βέβαια. Ε και ο Kevin Spacy μου φαίνεται πιο gay κι απ' τον Capote - όπως θα ταίριαζε στον Lex Luthor, μάλλον.

Όχι ότι το trailer δεν έχει και τις καλές του στιγμές.

Καλως ήλθατε. Η κριτική αυτή, αν επιλέξετε να τη διαβάσετε, θα κάνει την τοστιέρα σας να αυτοκαταστραφεί σε 5''. Σε περίπτωση που επιλέξετε να χρησιμοποιήσετε την εγγύηση, η εταιρεία κατασκευής της, θα αρνηθεί κάθε σχέση μαζί σας. Όπως καταλάβατε, ήρθε επιτέλους η ώρα να δείτε στην οθόνη εκείνη την ταινία που σας κάνει να ξύνετε ακόμη και τον κώλο σας στο ρυθμό του theme της.


Είναι ανησυχητικό να βλέπεις αγαπημένους υπερπράκτορες, με τους οποίους έχεις περάσει τα μικράτα σου, να αποτραβιούνται από την ενεργό δράση. Σημαίνει ότι μεγάλωσαν και θέλουν να κάνουν οικογένεια. Όμως τόσα χρόνια στην υπηρεσία της παγκόσμιας ασφάλειας, ο Ethan Hunt αξίζει να βάλει επιτέλους και λίγη ευτυχία στη ζωή του, κι ένα σπίτι στο οποίο να μπορεί να επιστρέφει και να βρίσκει ένα πιάτο ζεστό φαί. Βέβαια, η παγκόσμια τρομοκρατία έχει αντίθετη άποψη.Ο Hunt ξαναβγαίνει στο πεδίο, όταν ένας διαβόητος λαθρέμπορος απαγάγει τη γυναίκα του, και απειλεί να την σκοτώσει αν ο καλύτερος πράκτορας της Impossible Mission Force δεν του επιστρέψει το επικίνδυνο χημικό όπλο την αγοραπωλησία του οποίου κατάφερε να αποτρέψει.


Ο J.J. Abrams, το μυαλό πίσω από τις τηλεοπτικές επιτυχίες Alias και Lost, στήνει ένα δίωρο τιγκαρισμένο στην καταιγιστική δράση, με τον Tom σε κορυφαία φόρμα να αναμετριέται με τον πιο διεστραμμένο και επικίνδυνο αντίπαλό του yet, αλλά και με τα σκοτεινά κυκλώματα της ίδιας του της υπηρεσίας. Σε αντίθεση με τις δύο πρώτες ταινίες, που έμοιαζαν σαν επιμηκυμένα επεισόδια της γνωστής τηλεοπτικής σειράς, η τρίτη, με τα αλεπάλληλα set pieces να διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς διακοπή, φέρνει περισσότερο σε ένα μάτσο επεισόδια στη σειρά, από τα οποία έχουν αφαιρεθεί τα δραματικά διαλείμματα και οι διακοπές για διαλόγους. Αυτό ίσως αποτελέσει το μόνο αρνητικό της ταινίας, κυρίως για όσους δεν είχαν αφιερώσει το χρόνο να γνωριστούν με τον ήρωα και τις βασικές αρχές του franchise. Ο Abrams, θεωρεί τις λεπτομέρειες περιττές, και δε διστάζει να το ξεκαθαρίσει σε κομβικές στιγμές της εξέλιξης της πλοκής. Όλοι οι φυσικοί χαρακτήρες της ταινίας είναι σχηματικοί, το ίδιο και ο λόγος που τρέχουν πέρα-δώθε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα (μα ποιος σοβαρός πράκτορας θα έβγαινε στο σεργιάνι για ένα βιολογικό όπλο άγνωστων δυνατοτήτων, και με τον κωδικό όνομα Λαγοπόδαρο;) και βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα από τον κεντρικό, που είναι η δράση, δράση, δράση.

Αυτό βέβαια καθόλου δε ενοχλεί, καθώς η ταινία παραδίδει ακριβώς αυτό που υπόσχεται, και σε άπλετη επάρκεια, ενώ επαναφέρει το franchise σε πολύ πιο δυναμικά μονοπάτια μετά τα εξπρεσιονιστικά μπαλέτα και το μαλλί κομμωτηρίου που είχε επιβάλει στον δεύτερο πιο δυναμικό υπερπράκτορα της μεγάλης οθόνης ο John Woo. (Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ο πρώτος είναι για την ώρα ο Jason Bourne, αν και ο καινούριος Bond ενδέχεται να τον ανατρέψει). Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η μονόλεπτη νύξη του Abrams για τις σχέσεις των μυστικών υπηρεσιών με την παγκόσμια τρομοκρατία, σε μια απολαυστική εμπειρία, που συστήνεται ανεπιφύλακτα για τους fans των μπαμ-μπουμ και τον μπιγκ μπανγκ, στο τέλος της οποίας μπορούμε όλοι να τραγουδήσουμε "Hey, hey, I saved the world today..."