Οι Αθώες Φωνές είναι βασισμένες τόσο στη πραγματική προσωπική ιστορία του (σεναριογράφου) Oscar Torres όσο και στη μεγαλύτερη του παιδομαζώματος 12χρονων παιδιών κατά τη διάρκεια του 12χρονου εμφυλίου στο Ελ Σαλβαδόρ. Τόσο από τη πλευρά των επαναστατημένων αγροτών όσο και από την αμερικανοστηριζόμενη κυβερνητική.


Και έτσι ο Luis Mandoki, μεξικανοθρεμένος σκηνοθέτης αστέρων μεγέθους και.. ποιόντος Meg Ryan και Jennifer Lopez, έχει στα χέρια του ένα υλικό που αναντίρρητα ξεχειλίζει από αυθεντικότητα, ρεαλιστικότητα και δράμα. Την ιστορία του Chava που, 11χρονος, ξοδεύει τον τελευταίο χρόνο ελευθερίας του σαν ο άντρας του σπιτιού του (αφού ο πατέρας του την έχει κοπανήσει προς άλλες Πολιτείες) και ασχολούμενος με ωραίες πιτσιρίκες. Ενώ ταυτόχρονα βλέπει τους φίλους του να στρατολογούνται, τις γνωστές του να βιάζονται και τις σφαίρες να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι του ενώ.. τρώει στο σπίτι του.


Την ιστορία αυτή λοιπόν ο Mandoki καταφέρνει να υπερδραματοποιήσει, σε βαθμό γελοιότητας ορισμένες φορές. Και ο μικρός πρωταγωνιστής του, υπό την ενθάρρυνσή του μπορείς άνετα να υποθέσεις, άλλο που δεν ήθελε. Σα να παρακολουθείς σχολική παράσταση όπου τα πιτσιρίκια ανταγωνίζονται το ένα το άλλο στο παραφούσκωμα των ρόλων τους και στις πόζες για τα οικογενειακά άλμπουμ, πιάνεις συνεχώς τον μικρό Βασιλάκη Padilla να αναζητά με το βλέμμα τις οδηγίες κάποιου μπαμπά πίσω απ' τη κάμερα.

Έτσι παρόλα τα θετικά της και τη σοβαρότητα της παραγωγής, η ταινία είναι μόνο για φεστιβάλ και ευκολοσυγκίνητους κριτικούς. Και παιδιά, ανεπιφύλακτα.

Ανάλογα ποιον ενημερωμένο σινεφίλ θα ρωτήσεις, θα σου πει ότι η Πόλη του Πάθους είναι η νέα Πόλη του Θεού (Cidade de Deus (2002)), η συνέχεια του Θέλω και τη Μαμά σου (Y Tu Mamá También (2001)), και ο επόμενος Κεντρικός Σταθμός (Central do Brasil (1998)) ή Ημερολόγια Μοτοσικλέτας (Diarios de Μotocicleta (2004)). Η αλήθεια είναι ότι αποτελεί απλά ένα ακόμα διαβατήριο από τη Λατινική Αμερική για το Χόλιγουντ.


Και έχει σχέση με τα δυο τελευταία μόνο στο ότι ο (σκηνοθέτης τους) Walter Salles κάνει εδώ τη παραγωγή, ενώ στα Ημερολόγια είχε βοηθό και και τον Machado. Που κατά τα άλλα έχει μείνει στους Ζιλ και Τζιμ (Jules Et Jim (1962)) όσο αφορά την έμπνευσή του και τα πρότυπά του. Ένα ακόμα τρίο, μια γυναίκα, δυο άντρες, κομπολόι δίχως χάντρες.

Διάλειμμα ολίγων λεπτών για χασμουρητό.


Θεματολογικά λοιπόν ο δημιουργός δείχνει δειλία, αφού μόνο υπαινιγμούς αφήνει για οτιδήποτε.. αιχμηρό. Ούτε το άσπρο-μαύρο των δυο αντίζηλων αγγίζει (προφανώς το ότι ο ένας είναι μαύρος και ο άλλος άσπρος είναι ικανοποιητική.. ανάλυση). Ούτε την Κάτω Πόλη του πρωτότυπου τίτλου βλέπουμε και πολύ (προφανώς αρκεί η.. αναφορά). Ούτε και τίποτα τολμηρό έχει να κρύψει το τέλος, τέλος.

Εκεί που δίνει ρέστα είναι στη παρουσίαση της όλης ιστορίας με στιλ, ρυθμό και ωμότητα. Αναμενόμενα σε δόση αρκετή για να σφραγίσει το πολυπόθητο διαβατήριο αλλά όχι τόση ώστε να το κάψει.

Η Jane Birkin, λίγο πριν κλείσει τα 60, αποφάσισε να γυρίσει ταινία τη ζωή της. Και θα γράφει, θα σκηνοθετεί και θα πρωταγωνιστεί, φυσικά. Και πότε θα ήταν καλύτερα να το ανακοινώσει παρά, με την έναρξη του Φεστιβάλ Κανών, τη Τετάρτη?

Βλέπεις, πολύ πριν οι Άγγλοι κάνουν το ίδιο με τους Μπέκαμς, οι Γάλλοι αντιμετώπιζαν με τιμές βασιλικής οικογένειας αυτή της (αγγλικής καταγωγής) Τζέιν με τον Serge Gainsbourg. Και οι δυό τους κάθε άλλο παρά καθαρή, ultra-φιλική προς τους διαφημιστές, εικόνα πασάρανε. Με αποκορύφωμα τη μυθική συνεργασία τους, με βογγητά, στο (τραγούδι) Je T’Aime Moi Non Plus, το '69. Και παρενθέτω τραγούδι, γιατί λίγοι ξέρουν ότι ήταν και η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα, και από τις πιο ενδιαφέρουσες των 70s κατά τη γνώμη μου, του ζευγαριού, το 1976. Με τον Gainsbourg να γράφει και να σκηνοθετεί τη γυναίκα του σαν αγοροκόριτσο με το οποίο ξεθυμαίνει, πάντα με τον.. κλασικό (του) τρόπο, ο (σουπερστάρ του Warhol) Joe Dallesandro, όταν πλακώνεται με τον εραστή του.

Για το σημερινό, γυμνό (μόνο κατ' όνομα βέβαια), αφιέρωμα των Sunday Times, η πιο μνημειώδης απογύμνωση της Τζέιν έγινε στο Blowup (1966) όταν και έγινε η πρώτη που παρουσίασε φάτσα κάρτα, σε μη-πορνό, το.. ευαίσθητο σημείο της (όχι αυτό που χρησιμοποιούσε ο Dallesandro, το άλλο το μπροστινό). Για όλους τους υπόλοιπους η καλύτερη ανάμνηση είναι οι περιπτύξεις της με τη Bardot, στη κατά τ' άλλα άθλια αναζήτηση από τον Roger Vadim του τι θα γινόταν αν ο Δον Ζουάν ήταν γυναίκα (Don Juan ou Si Don Juan était une femme... (1973)).

Στη παραγωγή του Boxes, όπως θα λέγεται η βιογραφία, η παντελώς πρωτάρα σε τέτοιους ρόλους σταρ έχει κουβαλήσει όλους τους συγγενείς και φίλους της, σύμφωνα με το αφιέρωμα. Τα γυρίσματα ξεκινάνε την επόμενη εβδομάδα.

Το υπέρτατο φιλμ δράσης, το πιο τρομαχτικό που θα δεις ποτέ, έχει θέμα, φυσικά, τη διάσωση του πλανήτη από τη καταστροφή. Και είναι παραγωγή από τη μια του Lawrence Bender (υπεύθυνου, μεταξύ άλλων, για όλες τις ταινίες του Tarantino) και από την άλλη του Jeff Skoll (υπεύθυνου, μεταξύ άλλων, για τις πρόσφατες, οσκαρικές, ταινίες του Clooney). Και κατα-χειροκροτήθηκε, περισσότερο ίσως από κάθε άλλo στην ιστορία, στο φετινό Sundance. Και έχει ήρωα τον πιο βαρετό ίσως ομιλητή, στη πρόσφατη πολιτική ιστορία των αμερικάνικων πολιτειών. Και καταγράφει, από την αρχή μέχρι το τέλος, και μόνο, μια ομιλία του.

Κυρίες και κύριοι, ο Captain Planet Επιστρέφει (2006) και τον υποδύεται ο Al Gore.

Και όλοι συμφωνούν ότι η μοναδική φορά που αξίζει να τον ακούσεις, εκτός από όταν εναλλακτική λύση αποτελεί ο George W. Bush, είναι όταν μιλάει για το περιβάλλον. Και μιλάει πολύ. Και γνωρίζει πολλά. Τόσα ώστε οι υπεύθυνοι για τη καμπάνια του (ως επόμενου αμερικανού προέδρου) να τον συμβουλέψουν να αποφύγει εντελώς το θέμα. Γιατί, πιο συμβολικά και σημαντικά, οι μεγαλύτεροι βρωμιάρηδες του κόσμου (όσο αφορά τους περιβαλλοντικούς ρύπους), υπό την ένδοξη ηγεσία του George W., απέσυραν το 2001 την υπογραφή τους από τη Συνθήκη του Κιότο, και φροντίζουν (να καταστρέφουν) το περιβάλλον μόνοι τους.

Περισσότερα δε χρειάζεται να πω. Η κατάπτυστη πολιτική των ίσων αποστάσεων από τα περισσότερα media, με τον κάθε άσχετο υποτακτικό να ισοσταθμίζει με την αδιαφορία του τις τεκμηριωμένες γνώμες μυριάδων επιστημόνων, έχει κάνει ανέκδοτο τη σοβαρότερη απειλή για τον πλανήτη.

Αλλά αρκεί μια φωτογραφία του Κιλιμάντζαρο χωρίς χιόνι για να σου παγώσει το χαμόγελο πιο πολύ κι από τη καρδιά των Rumsfeld και Σία.

Γουστάρουμε να πλέξουμε το εγκώμιο του Michael Mann. Πως το λένε, τον πάμε τον τύπο γιατί είναι σκηνοθέτης με όλη την έννοια της λέξης. Οι ταινίες του έχουν απαράμιλλο στυλ, είτε τις δεις από τεχνικής πλευράς είτε θεματικά- και ο θρύλος λέει ότι μπορείς να αναγνωρίσεις το χέρι του Michael και μόνο από την γκαρνταρόμπα του καστ. Το trailer του Miami Vice, που έστειλε τους φαν σε απόλυτη nirvana, μας κάνει να έχουμε τεράστιες απαιτήσεις από το φιλμ αλλά ταυτόχρονα μου δίνει, προσωπικά, την σιγουριά να πω ότι αν το box office σταθεί φιλικό το Miami Vice έχει όλα τα φόντα να δηλώσει παρόν ΚΑΙ για αγαλματίδιο.

Δεν θα σας ζητήσουμε να εστιάσετε στο…μουστάκι του Colin Farrell, που μοιάζει σαν να έχει βγει από τους τσιγγάνους του Snatch ούτε στην άφθονη δράση των undercover επιχειρήσεων του δίδυμου Tubbs-Crockett.. Όχι, περιμένετε τα τελευταία πλάνα του trailer και δείτε το καταπληκτικό πλάνο του ταχύπλοου με τον πολύχρωμο ουρανό στο φόντο. Αυτός είναι Mann. Και γι αυτό θα πάτε να δείτε και το φιλμ --σκηνές δράσης έχει και το Bad Boys.

Ακόμα και αν δεν ξέρετε κάτι για την υπόθεση οι γραμμές-οδηγοί που παραθέτει το εξαιρετικό trailer είναι oι βασικές: Επιχείρηση της δίωξης ναρκωτικών, μπάτσοι που εισχωρούν επικίνδυνα βαθειά στον υπόκοσμο ( «there's undercover, and then there's, "which way is up?"»), η Li Gong ως το απαραίτητο θηλυκό, δράση, γρήγορα αυτοκίνητα, γρήγορα σκάφη και γρήγορα... εε... αεροπλάνα. Άποψή μας: Δεν θα ξαναδείτε ποτέ με το ίδιο μάτι τα επεισόδια της κλασικής σειράς.

Απονεμήθηκαν χτες βράδυ, 12 Μαίου, στο Palais am Funkturm στο Βερολίνο, τα βραβεία LOLA της γερμανικής ακαδημίας (κινηματογράφου) για το 2005. Με τη Στάζι, σε ένα επικό φλασμπάκ, να είναι πανταχού παρούσα και όλα τα λεφτά.

Καλύτερο θέαμα αποδείχτηκαν, αναμενόμενα, οι Ζωές των Άλλων (Das Leben der Anderen / The Lives of Others), ένα πολιτικό θρίλερ με θέμα το πασίγνωστο δίκτυο σπιούνων που είχε στήσει για τη παρακολούθηση των πολιτών της πρώην Ανατολικής Γερμανίας η κυβέρνησή τους. Του Florian Henckel von Donnersmarck που πήρε σπίτι του και το βραβείο σκηνοθεσίας. Η ταινία, που έχει κόψει πάνω από 800.000 εισιτήρια ήδη στη Γερμανία, τιμήθηκε με πέντε (5) επιπλέον βραβεία, ενώ ήταν υποψήφια για έντεκα (11) συνολικά. Αυτά για καλύτερο πρώτο (για τον ανατολικογερμανό Ulrich Mühe) και δεύτερο αντρικό ρόλο, σενάριο, φωτογραφία και παραγωγή.

Έτερη πολυβραβευμένη (ριαλιτο)ιστορία της βραδιάς αναδείχτηκε αυτή μια γυναίκας που πιστεύει ότι την κατακυρίευσε ο Σατανάς. Το Requiem του Hans-Christian Schmid κέρδισε το αργυρό βραβείο καλύτερης ταινίας, πρώτο (για τη βραβευμένη και με Χρυσή Άρκτο Sandra Hüller) και δεύτερο γυναικείο ρόλο, κουστούμια και ήχο. Είχε ξεκινήσει με ελπίδες για δέκα (10) κατηγορίες.

Τα 56α βραβεία LOLA μοίρασαν συνολικά 2,85 εκατομμύρια ευρώ και, με €500.000 μόνο στη καλύτερη ταινία, παρέμειναν μακράν τα πιο.. επικερδή κινηματογραφικά βραβεία στο κόσμο. Φέτος η τελετή απονομής έγινε δυο μήνες νωρίτερα, αφού από τον Ιούνιο ακόμα και οι κινηματογράφοι θα παίζουν μπάλα στη Γερμανία (και όχι μόνο).

Ο πλήρης κατάλογος των νικητών θα δημοσιοποιηθεί, κάποια στιγμή υποθέτω, στην επίσημη σελίδα των βραβείων. Μέχρι τότε

Μετά από μακρόχρονη απουσία, ο Terry Gilliam επέστρεψε νωρίτερα φέτος στις μεγάλες οθόνες με τους Αδερφούς Grimm, ένα φιλόδοξο blockbuster που έπασχε από τα ίχνη της παρμέμβασης των παραγωγών από το σενάριο και το cast μέχρι και τη σκηνοθεσία. Που ήταν βασικά και ο λόγος που η ταινία ήταν μάπα. Οπότε όλοι περιμέναμε την δεύτερη φετινή δουλειά του, ένα καθαρά προσωπικό project, ανυπομονώντας να δούμε σε τι φάση βρίσκεται πια ο σκηνοθέτης του Brazil (1985), των 12 Πιθήκων (1995) και του Fear and Loathing in Las Vegas (1998). Έφτασε λοιπόν η ώρα, και η φάση του δεν πρέπει να είναι και πολύ καλή.

Το Tideland, η μεταφορά της ομότιτλης νουβέλας με άρωμα ποίησης του Mitch Cullin, είναι το όνειρο όσων ήλπιζαν να δουν κάτι ακόμη πιο αλλόκοτο απ' το Fear and Loathing. Η Jeliza-Rose είναι η κόρη δύο τελειωμένων junkies, που, αφού αποτρέπει τον πατέρα της απ' το να στείλει τη νεκρή μητέρα της στον άλλο κόσμο με τελετή των Βίκινγκς που τόσο αγαπά (καίγοντάς την μέσα στο διαμέρισμά τους), ταξιδεύει μαζί του ως το σπίτι της νεκρής γιαγιάς της, στη μέση του πουθενά. Εκεί, ο πατέρας με την ανεξήγητη εμμονή για το ακρωτήρι της Jutland (προφέρεται Γιούτλαντ), παίρνει την τελευταία του δόση και αφήνει το μικρό κοριτσάκι να ζει μόνο του ανάμεσα στα απέραντα λιβάδια του Wiskonsin και τα απέραντα όρια της φαντασίας της. Η λογοδιαροιακή Jeliza, που είχε πέσει στην κατσαρόλα όταν ήταν μικρή, δεν παίρνει χαμπάρι τον θάνατο του πατέρα της, ο οποίος σαπίζει στην καρέκλα του όσο εκείνη περνά τις μέρες της μιλώντας με σκίουρους, λαγούς, τα κεφάλια απ' τις κούκλες της, και τους καινούριους φίλους της. Δύο χαρακτήρες βγαλμένους απ' την μεγάλη, παρανοϊκή, ενδεχομένως αιμομικτική και σίγουρα τρομακτική με τον τρόπο της, παράδοση του American Gothic.

Ο Gilliam ήθελε να πει κάτι για την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, αλλά όσο περνούσε ο καιρός και πετούσε από το set του Tideland σ' εκείνο των Αδερφών Grimm και πάλι πίσω, μάλλον ξέχασε που ήθελε να το πάει, κι έτσι οι συνεχείς αναφορές του στην γνωστή μυθολογία μένουν στην σύλληψη. Η Jeliza περιφέρεται στις εξοχές και έχει διάφορες φαντασιώσεις, που δεν οδηγούν πουθενά συγκεκριμένα, πέρα απ' το να μπερδεύουν ακόμη περισσότερο το αθώο, μυθομανές μαυλοδάκι της, μπλέκοντας την ίδια και τους γύρω της (όχι πως δεν τα καταφέρνουν μια χαρά και μόνοι τους) σε επικίνδυνες και ενοχλητικές καταστάσεις. Αυτές μπαίνουν η μια πίσω απ' την άλλη για να σχηματίσουν ένα δίωρο σύμπλεγμα των εφιαλτών του σκηνοθέτη, που μένουν μισοί όταν μας ξυπνούν οι τίτλοι τέλους, μετά από τον καθαρτικό όσο και μακάβριο θάνατο του σούπερ-καρχαρία τον οποίο κυνηγούν περιστασιακά οι ήρωες, στις σιδηροδρομικές γραμμές της γειτονιάς.

Η ταινία, που χαρακτηρίζεται από τα γνωστά μπαλατζαρίσματα του Gilliam ανάμεσα σε πραγματικότητα και φαντασία, επωφελείται από την επιδεξιότητα του σκηνοθέτη στις αλλόκοτες γωνίες λήψεις και το χαρακτηριστικό του άγγιγμα στις λεπτομέρειες της σκηνογραφίας και των κοστουμιών. Ατμοσφαιρική και αισθητικά χορταστική μέσα στην σεναριακή της ημιτέλεια, έχει μπόλικες αρρωστημένες λούμπες που την κάνουν απαγορευτική για τα ανήλικα και αναγουλιαστική για τα ενήλικα σαν του λόγου μου, σίγουρα δυσανάγνωστη αν υποθέσουμε ότι έχει δεύτερο επίπεδο, και μάλλον απαγορευτική για τους διανομείς της, οι οποίοι ωστόσο έδειξαν θάρρος βγάζοντάς την στις αίθουσες (έστω και εν μέσω μπλοκμπαστερικού καταιγισμού), ποντάροντας στις υπνωτιστικές ικανότητες του μεγάλου δημιουργού στους σκληροπυρηνικούς fans του.

Πάντως όσοι το αποτολμήσουν, θα απολαύσουν την σπάνια ερμηνεία της Jodelle Ferland που κεντάει στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έναν χαρακτήρα συγχρόνως αξιαγάπητο σαν γλυκύτατου μικρού κοριτσιού, και αποκρουστικό σαν γυναίκας με μνημείωδη πουτανιά.