Όπως ντοκιουμενταρίστηκε πέρσι στο Mad Hot Ballroom (2005), στα δημόσια σχολεία της Νέας Υόρκης "τρέχει" ένα πρόγραμμα που αντικαθιστάει κάποιες ώρες γυμναστικής με μαθήματα τανγκό (σάλσα, και λοιπών) για τους 16χρονους. Και συγκροτεί ομάδες που συναγωνίζονται σε ένα ιδιότυπο πρωτάθλημα. Και αν κατάλαβα καλά την όλη ιδέα κατέβασε κάποιος Pierre Dulaine.

Και στη ταινία τον παίζει ο Banderas.


Επιπλέον ατού της όλης προσπάθειας (εκτός από λατίνους χορούς και Μπαντέρες που.. κατασυγκινούν όλο το γυναικείο πληθυσμό) αποτελεί και η βιντεοκλιπο-σκηνοθέτρια. Που σκηνοθετεί, και κόβει και ράβει, με αυτό τον κάποτε ήταν cutting edge γενικά και τώρα είναι cutting edge το πρωί στη λαϊκή και το βράδυ στον Πλούταρχο/Βέρτη τρόπο.

Και επιπλέον επιπλέον ατού αποτελεί και η πενηντάχρονη, κουρασμένη, ιστορία της ενηλικίωσης, διαμόρφωσης, συμμόρφωσης, κτλ. της Ζούγκλας του Μαυροπίνακα (1955). Και τα φράκα. Και η r'n b.


Και πολλά άλλα τέτοια, να μη κουράζομαι, που απευθύνονται στο μεγάλο γυναικείο κοινό. Που πέρασε (ή περνά ακόμα) τα επαναστατικά του νιάτα (ή νιάτα) στο πίσω κάθισμα κυριλέ αυτοκινήτου. Και άρα το φιλμ προτείνεται εξίσου και στο κοινό του και σε όσους ενδιαφέρει το κοινό του (όλους τους υπόλοιπους δηλαδή, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε). Ειδικά για βραδιές που δεν έχει Μουντιάλ. Και ακόμα ειδικότερα όταν έχει, οπότε μπορείς να πας και με παπί.

Τέλος, ο Banderas είναι απρόσμενα πολύ καλός και η μαύρη από τις Νοικοκυρές σε Απόγνωση (Alfre Woodard) αναμενόμενα πολύ σπαστική. Και ο Rob Brown έπαιζε τον 16χρονο και πριν 6 χρόνια στο Finding Forrester (2000). Και οι υπόλοιποι ακόμα παλιότερα. Και την απίθανη της φωτό, της αφίσας και.. γενικά, τη λένε Jenna Dewan.

Και άμα θες αντιπρόταση ψάξε το Rize (2005).

Είναι δυνατόν η νέα ταινία του, δημιουργού του κατεξαιρετικότατου No Man's Land (2001), Danis Tanovic, με πρωταγωνίστριες τρεις γαλλίδες (βλ. προς το γαλλιδούλες), μεταξύ των οποίων και η Emmanuelle Béart, να είναι μετρίως μέτρια? Ναι, αν στο σενάριο έχει μπλεχτεί και ο Κισλόφσκι, λέει η estelle του Scarlet Carpet. Που, μετά τη stella που έθαψε όποια γυναίκα βρήκε μπροστά της (βλ. Nine Lives και Just My Luck) πιο κάτω, έρχεται να αποδείξει ότι δεν έχουμε φαντασία στα ονόματα των γυναικών μας ότι οι συνεργάτριες γνωστών κινηματογραφικών σελίδων δύσκολα θα πουν καλό λόγο για ταινία με.. (άλλες) πρωταγωνίστριες.

Η Κόλαση Μέσα Mας
(2/5)

Μετά από μακροχρόνια απουσία, έναν επιτυχημένο γάμο που τον έκανε να δει με άλλο μάτι αυτό το project (που του είχε προταθεί προ πολλού και το είχε απορρίψει) και από κάποια ανέμελα χρόνια ζωής στο Παρίσι, ο Danis Tanovic αποφάσισε τελικά να το αναλάβει το διαολεμένο το σενάριο. Βασισμένο σε μια ιδέα του Κισλόφσκι και γραμμένο τελικά από το σεναριογράφο του Piesewicz, είναι μέρος μιας ευρύτερης ιδέας να γυριστεί μια τριλογία βασισμένη στην Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση, Καθαρτήριο,Παράδεισος).

Η ταινία είναι μια εμβριθής μελέτη στην ανθρώπινη ψυχολογία και την ικανότητα να πιστεύουμε, να εμπιστευόμαστε, να συγχωρούμε, να μετανιώνουμε, εν ολίγοις να επικοινωνούμε. Γιατί, ούτε η δικαιοσύνη ούτε και η θεία δίκη είναι αρκετές. Είμαστε, δυστυχώς, μόνοι μας στην κόλαση που φέρνουν τυχαία και κυρίως ατυχή γεγονότα και μόνο μέσω της επικοινωνίας και των διαπροσωπικών σχέσεων μπορούμε να βγούμε απ’ αυτή.

Κι άμα δε βγάλεις ταινίες με έντονο θηλυκό στοιχείο μες στο Μουντιάλ, πότε θα τις βγάλεις? Απορώ εγώ.

Εννιά Ζωές
(2/5)

Σκηνοθεσία: Rodrigo Garcia
Σενάριο: Rodrigo Garcia
Παίζουν: Glenn Close, Holly Hunter, Robin Wright Penn, Dakota Fanning κ.ά.

Δες/Κρύψε το trailer


Εννιά διαφορετικές γυναίκες, εννιά διαφορετικές ζωές. Μια κλεφτή ματιά στην καθεμία, προτού τρέξουμε αμέσως μετά στην επόμενη. Χωρίς αρχή και τέλος, όπως θα μπορούσε να είναι το tagline της ταινίας, χωρίς λύτρωση ή σκοπό, όπως θα έπρεπε πραγματικά να λέει. Καθεμία από τις εννιά ιστορίες διάρκειας περίπου 10 λεπτών είναι ένα μονοπλάνο - στιγμιότυπο και όλα μαζί συνθέτουν ένα μοναδικό μεν, αδιάφορο δε patchwork ζωών. Το μόνο κοινό στοιχείο τους, είναι ότι αφορούν γυναίκες, καθώς ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ο Rodrigo Garcia έχει δηλώσει (αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω) πως μπορεί να γράφει καλύτερα γι’ αυτές, κάτι που επιχείρησε και στην προηγούμενη ταινία του, το Things You Can Tell Just by Looking at Her. Το line up διαθέτει ηχηρά ονόματα, μεταξύ των οποίων η Glenn Close, η Holly Hunter, η Robin Wright Penn και η μικρή Dakota Fanning.


Οι ανεξάρτητες ιστορίες που κάπως- κάπου- κάποτε θα διασταυρωθούν, χωρίς να έχει αυτό και καμία σημασία για την εξέλιξη του story, είναι πια το trademark των indie αμερικάνικων παραγωγών. Αλλά αυτό που δε φαίνεται να αντιλαμβάνονται στην απέναντι άκρη της λίμνης του Ατλαντικού είναι ότι το μόνο trademark που δε βαριόμαστε είναι της coca cola. Και ότι αν θέλουμε να ρίξουμε κρυφές ματιές στις ζωές των απλών ανθρώπων γύρω μας (γιατί να θέλουμε άραγε; είναι συνήθως so boring...) αρκεί να "στήσουμε" αυτί στην τράπεζα, στο μετρό, στο super market. Δε βρίσκω κανένα λόγο να κλείσω το iPod μου για να το κάνω αυτό, άρα ούτε και για να δω το Nine Lives.

Η ταινία βραβεύτηκε στο Locarno International Film Festival, έπαιξε στο γνωστό Sundance και είχε θερμή ανταπόκριση στις ντόπιες Νύχτες Πρεμιέρας. Αλλά άλλο τα φεστιβάλ, άλλο οι αίθουσες.

Καταρχήν το Just My Luck δεν προτείνεται σε προληπτικούς. Δεύτερον, δεν προτείνεται σε άνδρες. Αν όμως είσαι κορίτσι ηλικίας 16-26, θα έχεις την ευκαιρία να αντιγράψεις ultra chic outfits της Lindsay Lohan, ενώ αν θεωρείς εαυτόν άτυχο, ενδέχεται να βρεις σ’ αυτό παρηγοριά.


Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Η Ashley, ένα δυναμικό κορίτσι καριέρας... χα! υπό την προϋπόθεση ότι «κορίτσι καριέρας» σημαίνει γραμματέας σε μεγάλη εταιρία και shopping στις εκπτώσεις. Ξαναπάμε, λοιπόν: η Ashley είναι ένα μοντέρνο material girl που διαβάζει cosmopolitan, παίρνει τον latte της από τα starbucks, υπερχρεώνει την πιστωτική της για να επιπλώσει το σπίτι της με Kartell, έχει σαν style icon τη Sarah Jessica Parker, διαθέτει μόνο μία τσάντα, αλλά αυτή είναι Valentino και όπως όλα τα κορίτσια ελπίζει να γνωρίσει τον πρίγκιπα του παραμυθιού, να κάνει δηλαδή ένα πλούσιο γάμο.

Μάθημα ζωής #1: Ένα επιτυχημένο κορίτσι σήμερα για να τα καταφέρει πρέπει να είναι τυχερό, αλλά πάντα βοηθάει μια designer τσάντα και ένα δυναμικό λευκό κοστούμι (γιατί το λευκό είναι το νέο μαύρο).

Η διαφορά της με τα άλλα μοντέρνα κορίτσια είναι πως ό,τι έχει καταφέρει, το έχει καταφέρει χάρη στη τύχη της! Ναι, η Ashley γεννήθηκε με ένα μικρό άστρο πάνω από το καστανοκόκκινο κεφαλάκι της. Και μας μαθαίνει πως τύχη είναι να φοράς ένα φλογερό φόρεμα D&G και να βγαίνεις ραντεβού με περιζήτητο εργένη, γόνο εύπορης οικογενείας. Στον αντίποδα όλων αυτών, ζει ο Jake (ο κούκλος Chris Pine, που απορώ γιατί δεν τον έχουμε δει πουθενά αλλού!), πάνω στον οποίο έχει γραφτεί ο νόμος του Μέρφυ. Και οι δεκατρείς τόμοι, καθότι γκαντέμης εκ γενετής. Όταν όμως σε ένα φαντασμαγορικό μασκέ πάρτι, όπου όλα μπορούν να συμβούν, η Ashley χωρίς να το θέλει με ένα φιλί της δίνει όλη της την καλή τύχη στον Jake και παίρνει την γκαντεμιά του, βλέπει την... άμαξά της να μετατρέπεται σε κολοκύθα και μαθαίνει τώρα από την καλή τι σημαίνει bad hair day!

Μάθημα ζωής #2:To sporty ντύσιμο που περιλαμβάνει jeans και Nike sneakers αποτελεί «το look της άτυχης» και μπορεί να συνοδεύεται από μακριά κασκόλ, που δίνουν μια μποέμ πινελιά (ενδεικτικά οι επίσης άτυχες φίλες της Ashley, κυκλοφορούν με αποτυχημένες ανταύγειες και συντηρητικά tweed).



Αυτό που μπέρδεψαν, βασικά, οι σεναριογράφοι, είναι η ατυχία με τη βλακεία. Διότι όταν ρίχνεις ένα βραχυκυκλωμένο πιστολάκι μαλλιών στη μπανιέρα και το βρέχεις με νερό, αυτό δεν λέγεται «φτυσμένη από το θεό», αλλά «κοιμόμουν στο μάθημα της Φυσικής». Παρακάτω τώρα, βλέπουμε τη Lindsay Lohan να κυκλοφορεί μουτζουρωμένη από το eye liner, παθαίνοντας ποικίλα εξευτελιστικά σκηνικά. Το ότι τσαλακώνει την εικόνα της, μπορεί να δούλευε με μια star πρώτου μεγέθους και να μας φαινόταν αστείο, αλλά όταν αφορά τη Lindsay Lohan δε μας πολυκαίγεται καρφάκι (είναι κι αυτή η προαναφερθείσα βλακεία της, που δε μας βοηθά να τη λυπηθούμε). Από την άλλη ο Jake παθαίνει κι αυτός μια μυστήρια στυλιστική μετάλλαξη, και από εκεί που κυκλοφορούσε σαν άστεγος στο Central Park, τώρα η τύχη του, του επιτρέπει να φορέσει ένα cool leather jacket! Τέλος πάντων, όλα αυτά τα τερτίπια της τύχης, προφανώς καταλήγουν στο να ερωτευτούν, και η μόνη απορία είναι ποιος θα κρατήσει την τύχη. Την απάντηση σε αυτό δε θα σας τη δώσω, αλλά θα μοιραστώ μαζί σας το

Μάθημα ζωής #3: Tα ερωτευμένα κορίτσια φοράνε χρυσό, για extra glamorous και updated εμφανίσεις!

Και μόνο από τον τίτλο αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ταινία είναι κάτι σαν μεταφορά των αναλύσεων του Freud στον κινηματογράφο. Η "Επιστήμη των Ονείρων", υπήρξε ένα από τα θέματα που απασχόλησε τον πατέρα της ψυχανάλυσης, κυρίως μέσω του συμβολισμού τους και της επιρροής του υποσυνείδητου σε αυτά. Βεβαίως αν κρίνουμε και από τις προηγούμενες ιδέες που γεννήθηκαν στο μυαλό του Michel Gondry, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι... απασχολεί και εκείνον αρκετά. Ο σκηνοθέτης των Human Nature (2001) και Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004) με την τρίτη του -μεγάλου μήκους - ταινία καθιερώνεται για την ώρα ως ο μόνος σύγχρονος σκηνοθέτης που αφιερώνει όλο το (μέχρι τώρα) έργο του στο ανθρώπινο υποσυνείδητο.

Ο Stéphane (Bernal) βγάζει τα προς το ζην φτιάχνοντας ημερολόγια στην εταιρία που δουλεύει. Στο μεταξύ γνωρίζει την γειτόνισσα του, Stépanie (Gainsbourg - η οποία όπως μας λέει ο ήρωας μας "κάνει πράγματα με τα χέρια της" - ότι κι αν σημαίνει αυτό), στοιχειώνεται από πρόσωπα που στην πραγματικότητα ζούνε στα όνειρά του, καβαλάει πάνινα αλογάκια και βλέπει ψεύτικα ηφαίστεια δίνοντας την ευκαιρία στον Gondry να παρασύρει το κοινό του στα άδυτα μονοπάτια του ανθρώπινου εγκέφαλου. Το Eternal Sunshine πήρε το thumbs up από τους θεατές και τους κριτικούς, μετά από την ασύνδετη πρώτη προσπάθειά του στο Ηuman Nature. Αυτή τη φορά όμως δεν θα έχει μαζί του τη σιγουριά ενός ανθρώπου που ξέρει να κινείται μαγικά στα mind-fuck σενάρια, τον οscarούχο Charlie Kaufman, καθώς ο σκηνοθέτης αποφάσισε να δοκιμάσει τις ικανότητές του, χωρίς άλλη βοήθεια.

Το πρώτο trailer του La science des Rêves (2006) παρουσιάζει κυρίως τον Gael Garcia Bernal να προσπαθεί να μιλήσει γαλλικά (επιπέδου: "σετ αν ρεβ κε ρακοντ αν ρεβ") αλλά και το voice over να προσπαθεί να αποφασίσει αν πρόκειται για μία ταινία για όνειρα, για τον έρωτα ή απλώς για ημερολόγια. Τελικά καταλήγει λέγοντας πως πρόκειται απλώς για μία ακόμη ταινία από τον Michel Gondry. Και κατά πάσα πιθανότητα έχει κάθε δίκιο... Ίσως βέβαια πάλι να μην χρειαζόμασταν το voice over για να το καταλάβουμε. Αρκεί να δει κανείς τον Bernal να ξυπνάει έχοντας τα πόδια του στην κατάψυξη του ψυγείου του.

Update 07/07/06: Βγήκε στο μεταξύ και η International έκδοση του trailer, για τους μη γαλλομαθείς, με σκοπό να "τονίσει τη σχέση του με το Spotless Mind" όπως λέει ο cheaplog. Και μάλλον δίκιο έχει, αν και ο Bernal εξακολουθεί να ακούγεται περίεργα ακόμα και όταν ομιλεί την αγγλική, αφού ο Gondry αποφάσισε να στριμώξει τα κομμάτια που του ξέμειναν από την προηγούμενη κόπια και να αποδώσει λίγο εκτενέστερα τη γενική πλοκή της ταινίας του. Α, και για να δείξει και πόσο cool θεωρεί την stop motion animation.

Με το franchise να είναι αυτό που είναι και με την απίστευτη ανοδική πορεία που φαίνεται να έχει πάρει μετά το πρώτο sequel, το Spider-Man 3 πρέπει να ομολογήσω ότι είναι η πιο πολυαναμενόμενη ταινία για τον υπογράφοντα, ever. Από τη μέρα που άρχισαν τα γυρίσματα, καταβροχθίζω κάθε ηλίθια ειδησούλα που προκύπτει, κοιτάζω εκστασιασμένος τις φωτογραφίες και ενθουσιάστηκα ακόμη και από το fake trailer που κυκλοφόρησε στο Youtube πριν μερικές βδομάδες.

Και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι μόνος. Το δεύτερο sequel του υπερήρωα με το εφηβικό άγχος και τα χέρια που κολλάνε (όπως συμβαίνει πολλές φορές με τους εφήβους, if you catch my drift), ανοίγει (επιτέλους) ένα απ’ τα δημοφιλέστερα κεφάλαια της μυθολογίας του Spider-Man. Ο Venom, το flipside του καλο-κάγαθου Parker, είναι τόσο cool ως villain, που πολλοί σχεδόν τον προτιμούν κι απ’ τον ίδιο τον ήρωα. Δεν είναι μόνο οι απείρως πιο εξελιγμένες δυνάμεις που δανείζει ο συμβιωτικός εξωγήινος οργανισμός στο Spider-Man όταν αρχίζει να αφομοιώνει το DNA του, ή η larger than life φιλοσοφία superstar που φέρνει μαζί του. Είναι κι αυτό το badass μαύρο κοστούμι, που κάνει το μπλε-κόκκινο του ήρωα να μοιάζει με χλεχλέδικη αποκριάτικη φορεσιά. Ε καλά, και όλη αυτή η ιστορία για την εσωτερική διαμάχη καλού-κακού, κλπ. κλπ.

Το teaser αφήνει να εννοηθεί ότι αυτός θα είναι ο κεντρικός σεναριακός πυρήνας της τρίτης ταινίας, που σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερη δράση απ’ τις προηγούμενες δύο, αφού ο Spider-Man, εκτός απ’ τον ίδιο του τον εαυτό, έχει να αντιμετωπίσει και τον Sandman, τον τρελοεγκληματία που μεταμορφώνεται σε Σαχάρα, και τον καινούριο Goblin, και τη Mary Jane, που λογικά πρέπει να αρχίσει να τον πιέζει για γάμο και εξοχικό γιατί τα χρόνια περνούν μαμά, και έναν τέταρτο villain απ’ ό,τι λέει ο Avi Arad. Και βέβαια, και τα εισιτήρια των προηγούμενων δύο εμφανίσεών του, και το προαπαιτούμενο να εξελιχθεί πια σε κάτι πιο αποφασιστικό και μετεφηβικό. Ε και πρέπει να τα κερδίσει όλα αυτά βέβαια, γιατί έχουμε κι άλλα τόσα επεισόδια να γυρίσουμε. Fingers crossed.

Σούπερ από μόνες τους είναι η Beckinsale και η Winslet.

Σε "σούπερ" ταινία παίζει η Bosworth. Που κατά τα άλλα είναι κατηγορία φτερού στον άνεμο, τελευταία. Και τη βάλαν τη καημένη να τραβήξει λίγη προσοχή, για να φύγει, η τελευταία, από το πόσο γκέι είναι ο Superman που Returns την Τετάρτη. Κι έκανε το κομμάτι της με καναδυο εμφανίσεις και δηλώσεις εδώ κι εκεί. Και με συνέντευξη (από τη Selma Blair) και φωτογράφιση στο Interview. Και φουσκωτό μαλλί 60s. Που δε μπόρεσε να κρύψει την ανορεξία που την έχει χτυπήσει. Και.. έφαγε ένα ατελείωτο μπαράζ από "παρατηρήσεις" ας πούμε, από τις οποίες η πιο ευγενικότατη ήταν αυτή του US ότι ακόμα και οι ειδικοί ανησυχούν ότι κάτι πολύ ανάποδο την έχει βαρέσει.

Η Beckinsale, που ατύχησε να πρωταγωνιστεί σε μια ταινία χωρίς μηχανισμό προώθησης πιο ασυγκράτητο από ατμομηχανή και πιο γρήγορο από σφαίρα, είχε πολύ περισσότερη δουλειά στο σπρώξιμο του Click (2006), που άνοιξε τη Παρασκευή (και όπου ο Adam Sandler πλακώνει στα χαστούκια τον David "Secret Agent Man" Hasselhoff, όπως είπαμε). Οπότε σεξι-φωτογραφήθηκε στο Allure (απ' όπου και η φωτό), το Angeleno και όπου έβλεπε γιαπωνέζο τουρίστα. Και αποκάλυψε στη τιβί τη μυστική της υπερανθρώπινη δύναμη, να βάφει τον τοίχο στην άλλη άκρη του δωματίου εκτοξεύοντας γάλα απ' τις ρώγες της. Και προσπάθησε να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι παράτησε στη ψύχρα τον άντρα της για να της κάνει καλύτερα κοντινά, στο Underworld (2003), ο Len Wiseman. Με τη δικαιολογία ότι κοιμήθηκε, λέει, με δυο άντρες τα τελευταία δέκα χρόνια. Λες και δε ξέρουμε πως μετράνε τους "άντρες" οι γυναίκες. Και ειδικά οι.. καλλιτέχνιδες.

Δες/Κρύψε το trailer του Click (2006) v


Η Winslet δεν είχε προβλήματα ούτε με ανορεξίες (φυσικά φυσικά), ούτε με καλλιτεχνιές, ούτε με προωθήσεις. Αφού παίζει μεν σ' ενασωρό ταινίες φέτος αλλά όλες ανοίγουν από Σεπτέμβριο και μετά. Και απλά κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες το τρέιλερ του The Holiday (2006), όπου ανταλλάσσει ζωές με τη Cameron Diaz. Και απλά πέτυχα και μια φωτογράφηση να μας θυμίσει γιατί προκαλεί απανωτές αυτόματες εκσπερματώσεις όπου τύχει να αναφερθεί το όνομά της (γιατί ο γονιδιακός μας προγραμματισμός αναγνωρίζει αυτόματα όσες γεννάνε σα κουνέλες και είναι μόνιμα τόσο μούσκεμα που τις μυρίζεις κι από φωτογραφία, για τις γυναίκες που απορούν ακόμα).