«Οι Μαυρισμένοι,» όπως είναι η μετάφραση του τίτλου, μαζεύτηκαν πρώτη φορά να πάνε διακοπές όλοι μαζί, πριν από 27 χρόνια. Η ετερόκλητη παρέα των πέντε Γάλλων που ήθελαν να περάσουν καλά το καλοκαίρι τους, αλλά οι καταστάσεις που άπλωνε μπροστά τους ο σκηνοθέτης Patrice Leconte, δοκίμαζαν τα νεύρα και το χιούμορ τους, έγιναν εικονικές μορφές στο μυαλό των συμπατριωτών τους, οι οποίοι εκτός του ότι τίμησαν μαζικά το French Fried Vacation (1978), αλλά και το sequel του, το Les Bronzes font du ski (1979), χαρίζουν και απίστευτα νούμερα στις τηλεοπτικές μεταδόσεις των ταινιών. Και όταν έμαθαν ότι οι πέντε φίλοι ξαναμαζεύτηκαν για να μετατρέψουν ένα ακόμη Club Med-ο-ειδές θέρετρο σε παιδική χαρά, τιγκάρισαν τις αίθουσες και του χάρισαν πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ σε εισπράξεις. Το οποίο απ’ ό,τι καταλαβαίνω, είναι ένα κάποιο ρεκόρ για τα γαλλικά ταμεία.


Τα πρώτα πλάνα του φιλμ ανοίγουν με ένα κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει το μουσικό θέμα του καλοκαιριού, αν δεν είχε γίνει σούπα απ’ την άνοιξη κιόλας. Αλλά και πάλι, όπως η κάμερα πλανάρει πάνω απ’ τις θάλασσες της Σαρδηνίας στο ρυθμό του Baila Morena, η μυρωδιά αρμύρας και νωπής άμμου καταφέρνει να απλωθεί στην αίθουσα και να καταστήσει σαφές το κλίμα της ταινίας. Οι έξι σπουδαίοι ηθοποιοί, υπό την καθοδήγηση ενός μεγάλου σκηνοθέτη που επιδεικνύει άνεση ελιγμών ανάμεσα στα (παραδοσιακά γαλλικά) ψυχοψαχτικά και τα μποξοφισοτσακιστά, μας παρασέρνουν σε ένα θεότρελο πανηγύρι νοσταλγικής ατμόσφαιρας και δροσερού χιούμορ, που επεκτείνεται απ’ τις έξυπνες ατάκες στο ξεκαρδιστικό slapstick και τις σεναριακές ανατροπές μέχρι τα inside jokes της ηλικιωμένης πια παρέας. Και αποδεικνύουν περίτρανα ότι η κωμωδία είναι μια γλώσσα διεθνής κι αγέραστη, γοητεύοντας και παλιούς γνώριμους του γαλλικού θηριοτροφείου, και τους νεότερους που έρχονται πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους.

Κάποτε στα slashers, οι δολοφόνοι ήταν όσο ηλίθιοι χρειαζόταν, για να προλάβουν οι ήρωες να τους ξεφύγουν. Τώρα, οι ήρωες είναι όσο ηλίθιοι χρειάζεται, για να προλάβουν οι δολοφόνοι να τους κόψουν μερικά δάχτυλα πριν τους ξεφύγουν. Καλώς ήρθατε στη μετά-Saw εποχή, που έφερε τη λαχτάρα για αίμα, στις mainstream οθόνες.


Μια οικογένεια αποφασίζει να διασχίσει με τροχόσπιτα, την αχανή έρημο της Νεβάδα, που πριν χρόνια χρησιμοποιούνταν ως χώρος δοκιμής ατομικών όπλων. Τα πειράματα αυτά, άφησαν τα κατάλοιπα τους στις τριγύρω αποικίες μεταλλωρύχων, με τη μορφή φρικτών γενετικών μεταλλάξεων, και μιας κολασμένης δίψας για τρόμο, βασανιστήρια, αίμα και θάνατο, την οποία σβήνουν εκμεταλλευόμενοι τους ελάχιστους περαστικούς οδηγούς. Σαν την εν λόγω οικογένεια.

Το The Hills Have Eyes του ’77, δια χειρός Wes Craven, είναι ένα απ’ τα κλασσικότερα φιλμ του κύματος του exploitation, που γέμιζε τις αίθουσες στα τέλη των 70s και τις αρχές των 80s, σοκάροντας το θεατή με ωμή βία. Ο ίδιος ο Craven, ήθελε να φρεσκάρει την ταινία του εδώ και χρόνια, οπότε είπε να εκμεταλλευτεί την πρόσφατη --έστω και περιορισμένη-- αναβίωση του φαινομένου. Και εφάρμοσε μια δοκιμασμένη συνταγή. Πίσω από την κάμερα, έβαλε έναν Ευρωπαίο σκηνοθέτη, ελπίζοντας ότι θα πετύχει τον ίδιο συνδυασμό που πέτυχαν ο Marcus Nispel στο καινούριο Texas Chainsaw Massacre (2003) και ο Jean Francois Richet στο Assault on Precinct 13 (2005): σεβασμό και πάθος για το πρωτότυπο, αδιαφορία για τους χολιγουντιανούς μηχανισμούς και αντίσταση στις διαβρωτικές ικανότητες του αμερικάνικου rating system.

Ο Alexandre Aja --τον οποίο το αθηναϊκό κοινό είχε την ευκαιρία να γνωρίσει στις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας μέσω του γαλλικού splatter Haute Tension (2003)-- κάνει σωστή δουλειά στο δικό του κομμάτι. Μαγειρεύει ένα μείγμα έντασης και επιθετικότητας, με χορταστικό gore και ενοχλητικές εικόνες. Δεν τσιγκουνεύεται το αίμα, και δε δειλιάζει στις δυο τρεις σοκαριστικές εικόνες, δημιουργώντας σεκάνς ικανές να στοιχειώσουν τον θεατή.



Η αδυναμία της ταινίας --όπως γίνεται συνήθως μ’ αυτές τις ταινίες-- βρίσκεται στο σενάριο, που, τόσες δεκαετίες μετά το πρώτο Hills Have Eyes, κι άλλες τόσες μετά τις πυρηνικές δοκιμές στην έρημο, θα μπορούσε να έχει φρεσκαριστεί λιγάκι στον τομέα των κινήτρων των αηδιαστικών δολοφόνων. Αλλά για τους μη απαιτητικούς, και όσους μπορούν να ανεχτούν εκείνο το πεντάλεπτο λίγο πριν το τέλος, που οι σεναριογράφοι ταΐζουν δια βίας στους θεατές το κοινωνιολογικό υπόβαθρο της φρίκης, το Hills Have Eyes τηρεί τις κύριες υποσχέσεις του με στυλ, και αφήνει καινούριες για το μέλλον του Γάλλου Aja.

Ένας μοναχικός αρχιτέκτονας, ο Alex, και μια μοναχική γιατρίνα, η Kate, μένουν στο ίδιο σπίτι. Με διαφορά κάποιων χρόνων. Αφού η γλυκιά Καίτη έχει μετακομίσει και ο γλυκός Αλέξης της προωθεί την αλληλογραφία. Μέχρι που ανακαλύπτουν ότι ο ένας ζει στο 2004 και η άλλη στο 2006. Και τους πιάνει μια μελαγχολία..


Το αρχικό νοτιοκορεάτικο φιλμ αποτελεί σπάνια περίπτωση στα χρονικά των χολιγουντιανών αναμασημάτων, με ασιατική προέλευση, αφού δεν είναι τρόμου. Το ριμέικ του όμως είναι. Ως προοπτική να βλέπεις α-πιθανότητες που κορυφώνονται όσο περνάει η ώρα, με αντίστοιχη μουσική υπόκρουση.. φωτονοβέλας. Και αντίστοιχη (αναμενόμενη για τον Reeves τουλάχιστον) στημένη πόζα των χαρακτήρων για τις φωτογραφίες. Σε όλη τη ταινία.

Η Lindsay Lohan πάει στη παραλία. Και οι παπαράτσι επίσης. Και έτσι ανά δυοτρείς ώρες έχουμε και νέα αναφορά, για τη πρόοδο της εικοσάχρονης σταρ στη προσπάθειά της να (ξαν)αποκτήσει αυτό που θέλει: βυζιά και κώλο. Και μπορεί τον τελευταίο να τον ξανάδαμε μεγαλοπρεπή, αλλά μόλις κυκλοφόρησαν και εξώφθαλμες αποδείξεις.. ολικής επαναφοράς.

Update: Οι φωτογραφίες της Λίντσεϊ που έχουν πλημμυρίσει το δίκτυο, είναι από το κυριακάτικο πάρτι γενεθλίων της (και τα μεθεόρτια κατά πάσα πιθανότητα), στο Μαλιμπού. Που έλαβε χώρα και χορό στο Polaroid Beach House, με χορηγό(!) το Life & Style. Και παρούσες τις κολλητές της Nicole Richie, Courtney Love και Kate Bosworth, τσεκαρισμένα. Και απόντες-παρόντες τους παπαράτσι που τους διώχναν με σταυρούς και σκόρδα, για να προφυλάξουν την αποκλειστικότητα του περιοδικού, φυσικά.

Από κει και πέρα, το πόσες μέρες εμφανίστηκε στη παραλία, πόσα μαγιώ άλλαξε, με ποιους μοιράστηκε το DJ booth και ποιοι αποτελούσαν το ακροατήριο, χάνεται στη σφαίρα του μύθου.

Πάντως το εγγλέζικο GQ πρόλαβε και κυκλοφόρησε, με τη κοσμογυρισμένη νεαρούλα να μιλάει για τις ζωές που έζησε, για το πόσο της αρέσουν (ξανά μανά) τα στήθια της (που όχι δεν είναι ψεύτικα) και πόσο κακό κορίτσι είναι. Άντε να κλείσει τα 21, να βρουν άλλο νυμφίδιο να ασχολούνται οι αμερικάνοι, να (την) πάρουμε κι εμείς σειρά.

Δυο χρόνια μετά το The Passion of the Christ (2004), sequels, prequels και spin-offs ξεφυτρώνουν σα τα μανιτάρια. Τι τους πήρε τόσο καιρό?

Ίσως η απροθυμία του Mel Gibson να κάνει καπάκι τη συνέχεια, και η προτίμησή του να ασχοληθεί με άλλες ανθρωποθυσίες, των Μάγια, στο επερχόμενο Apocalypto (2006). Ίσως η εμμονή των κατόχων των πνευματικών δικαιωμάτων (βλ. χριστιανικές ομάδες) να επαναλάβουν τον ανεξάρτητο θρίαμβό τους, με "ουμανιστικές" παραγωγές τύπου End of the Spear (2006). Ίσως η έλλειψη σκούφιας στην εκκλησιαστική παράδοση των συγκεκριμένων ομάδων και η συνεπαγόμενη αδυναμία τους να τη πετάνε όποτε καταναγκάζονται σε αγορά εισιτηρίων για καμιά δεκαριά προβολές της επόμενης "υπερπαραγωγής".

Πολλά μέχρι το πρόσφατο κερασάκι στη τούρτα, την, εν μπουσική αιθρία (ή όχι και τόσο), σκλήρυνση της στάσης της MPAA προς ταινίες που ευαγγέλονται το θρησκευτικό παροξυσμό ως απάντηση στα (παν)ανθρώπινα προβλήματα. Πολλά οδήγησαν στην επιστροφή των φιλμ άδολης αγάπης και υπέρτατης θυσίας στη φυσική τους στέγη. Τα χολιγουντιανά στούντιο.

Έτσι τα Χριστούγεννα αναμένουμε το prequel, την ιστορία της Γέννησης φυσικά. Που, αφού η σκηνοθέτριά του, Catherine Hardwicke, έχει κάνει και το Thirteen (2003) και το Lords of Dogtown (2005) και το σχεδιασμό παραγωγής σε ταινίες όπως το Three Kings (1999) και το Vanilla Sky (2001), αν μη τι άλλο υπόσχεται να 'χει πολύ στυλ (κάτι που επιβεβαιώνει και το teaser). Και σίγουρα θα 'χει πιο σκουρόχρωμη (από τη Monica Bellucci) Μαρία, την μικρή, υποψήφια για όσκαρ, νεοζηλανδή φαλαινο-καβαλάρισσα Keisha Castle-Hughes.

Το Πάσχα, ανακοινώθηκε στις αρχές του μήνα ότι θα ακολουθήσει το sequel, η ιστορίας της Ανάστασης φυσικά (αφού στα sequel, τα comics και τη Βίβλο κανένας δε μένει πεθαμένος για πολύ, ως γνωστό). Ενώ τα επόμενα Χριστούγεννα θα ξανάχουμε (έκπληξη!) Γέννηση. Βασισμένη στο best seller της, πρώην goth και νυν (ματο)βαμένης χριστιανής, Ann Rice, που λέγεται Christ the Lord: Out of Egypt. Και θα 'χει και συνέχειες.

Μπορεί και να είναι η πιο αναμενόμενη ever ταινία που θα κάνει ο Michael Bay (εκτός και αν ετοιμάσει sequel). Μπορεί να ανοίγει σε ένα χρόνο από τώρα (4.7.07), αλλά οι fans μετράνε ανάποδα τα δευτερόλεπτα για την επίσημη πρώτη του επίσημου site της -μόνης- επίσημης ταινίας, ένα ολόκληρο χρόνο πριν από το release. Φυσικά όλη η φασαρία γίνεται (με αποτέλεσμα να επιτείνει την αγωνία) επειδή θα περιέχει το πρώτο teaser trailer, καθώς και μερικά ακόμη καλούδια. Το οποίο trailer όμως έχετε την ευκαιρία να δείτε 5 μέρες νωρίτερα εδώ...

Οι Transformers, διαβόητη σειρά παιχνιδιών που εκτόξευσαν την Hasbro σε never-seen-before επίπεδα πωλήσεων, κατέκτησαν τον κόσμο στα μέσα της δεκαετίας του '80 με σειρές κινουμένων σχεδίων, άπειρες VHS και φανατικό κοινό. Για όσους από εσάς βρεθήκατε στο 2006 κατευθείαν προσπερνώντας το... φαινόμενο και κατά συνέπεια μία ολόκληρη δεκαετία βασιλείας τους, σας λέω μόνο πως πρόκειται για αυτοκίνητα, αεροπλάνα, μηχανές και γενικότερα οτιδήποτε μηχανοκίνητο έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε ανθρωπόμορφα robot. Και επειδή φυσικά δεν έχει ποτέ πλάκα σε μία σειρά να υπάρχουν μόνο "καλοί" (στην συγκεκριμένη υπό την αρχηγεία του θρυλικού Optimus Prime), η νέμεσις των Autobots (οι "καλοί" που λέγαμε) ήταν οι Decepticons.

Στο teaser βλέπουμε μερικά πλάνα από το Beagle 2 Rover Mars (το γνωστό transformer υβρίδιο που θα έπρεπε να περιπλανηθεί στον Άρη) το οποίο όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται "μας είπαν πως συνετρίβη". Και μετά από μερικά δευτερόλεπτα με πλάνα από το ζαλισμένο Beagle, παίρνουμε ένα και μοναδικό glimpse ενός δευτερολέπτου από ένα Autobot(?), πλάνο που αρκεί να στείλει τους οπαδούς της ταινίας σε νιρβάνα. Όπως άλλωστε συνέβη και προ ημερών με την επίσης leaked φωτογραφία ενός BumleBee. Το teaser κλείνει με το ίδιο εφέ από το οποίο θα διακατέχεται και η ταινία. Οι τίτλοι "μεταμορφώνονται" στην ημερομηνία άφιξής τους στην Γη. 4.7.07.

Πριν δυόμισι χρόνια που ο Rob Zombie (των White Zombie, ναι), έβγαλε το House of 1.000 Corpses στις αίθουσες, και επιτέθηκε σε κοινό και κριτικούς με ένα αβυσσαλέο ψυχεδελικό μοντάζ εικόνων φρικιαστικής βίας και τοπίων της αμερικάνικης δύσης τόσο φιλτραρισμένων που συνέβαλαν στη γενικότερη αναγούλα, τα έρμα τα ματάκια μας ήταν πεινασμένα για το αλύπητο gore που μας είχε μαγειρέψει. Από τότε, είχαμε τα Saw, είχαμε τoν λαμπρό νέο που λέγεται Eli Roth, μας προέκυψαν και κάτι γαλάκια με περίεργα γούστα, ήρθε και το remake του Texas Chainsaw που δε μάσαγε τον ταραμά του, και κάπως έχασε το νόημά της όλη αυτή η ιστορία. Ψιλομπουχτίσαμε.


Εφέτος (ή επέρυσι για τα αμερικάνικα δεδομένα), ο Zombie ξαναχτύπησε με το sequel. Όπου τσαντίλας αστυνομικός αποφασίζει πάση θυσία, να καθαρίσει το Τέξας απ’ το μίασμα της οικογένειας Firefly, που σακάτευε περαστικούς αδιακρίτως, ανάμεσά τους και τον αδερφό του εν λόγω μπάτσου. Στην επιχείρηση καθαρίσματος όμως, τρια απ’ τα μέλη της οικογένειας διαφεύγουν, και ξεκινά ένα ανθρωποκυνηγητό, που αφήνει πίσω του καινούριους κουβάδες αίμα και τσουβάλια κρέας.

Όλο αυτό το 70s-80s exploitation στυλ της πρώτης ταινίας χαλαρώνει, ο Zombie μειώνει το φιλτράρισμα, και γίνεται λίγο πιο μοντέρνος, δίνοντας περισσότερη βάση στην πλοκή. Οι εικόνες παραμένουν αλύπητα ματοβαμμένες, όμως η κάμερα δίνει περισσότερο χρόνο στους ανατριχιαστικούς χαρακτήρες και τη σαδιστική ψυχοσύνθεσή τους, φέρνοντας στο προσκήνιο την ψυχολογική βία να ισορροπήσει μ’ αυτή της εικόνας. Χωρίς να υστερεί σε γαλόνια αίματος, ο Zombie μετριάζει τα σκηνοθετικά κολπάκια για να ασχοληθεί με το σενάριο, και να παραδώσει μια όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά τουλάχιστον πιο πλήρη κινηματογραφικά ταινία απ’ την προηγούμενή του.