Τη περίοδο της γαλοπούλας διάλεξαν οι αδερφοί Weinstein για να παίξουν το χαρτί της Sienna Miller, στις οθόνες (ελάχιστα), τις ειδήσεις (επίσης) και τα κουτσομπολιά (μέχρι τη μύτη), μπας και τσιμπήσουν καμιά υποψηφιότητα παραπάνω, πέρα από αυτές που "κερδίζουν" για τον Bobby (2006).

Η πρώην-νυν-πρώην-νυν-πρώην-νυν-πρώην του Jude Law πρωταγωνιστεί σε μια βιογραφία της Edie Sedgwick, it-girl και βασίλισσας του Andy Warhol για ένα φεγγάρι στα 60s. Το Factory Girl (2006), που είναι μάλλον και ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός, άνοιξε σε κάποιες οθόνες του Los Angeles και μόνο, στις 29 Δεκεβρίου ίσα ίσα για να είναι επιλέξιμo για τα Όσκαρ. Μέσα σε φημολογούμενα επαναλαμβανόμενα γυρίσματα και δεδομένα άπειρα μοντάζ, με αποτέλεσμα φαινόμενα κριτικών που να έχουν δει ίδια κόπια του φιλμ (ή κόπια του φιλμ) να είναι πιο σπάνια και από δημάρχων που τελειώνουν να μιλάνε πριν τελειώσει η χρονιά. Από κει και πέρα ο George Hickenlooper βγαίνει από δω κι από κει να απειλεί με μηνύσεις και ξύλο όσους γράφουν ότι δεν είναι πια σκηνοθέτης στο project, και o Bob Dylan να απειλεί με μηνύσεις και μόνο όσους πιστεύουν ότι μοιάζει αρκετά με τον Sandman δε κατάλαβε ότι ο ρόλος του Hayden Christensen στη ταινία βασίστηκε σε αυτόν. Προτού αναστηθεί και ο Warhol και αρχίσει να τους τρέχει στα δικαστήρια γιατί βάλαν έναν ωραίο με τετράγωνα σαγόνια να τον κάνει, ο Harvey (Weinstein) έβαλε τη Sienna να "διακόψει τα 25α της γενέθλια για να πει στον Observer, από τη Κένυα" ότι είναι η "μεγαλύτερη φαν" του τραγουδιστή και δεν υπάρχει περίπτωση η ταινία να τον μπλέκει στο θάνατο του ιτ-ο-κοριτσιού. Και για να επιβεβαιώσει τις αγαθές προθέσεις της παραγωγής η, γνωστών αγαθών προθέσεων, Page Six βγάζει τον αδερφό της νεκρής να δηλώνει ότι ο Dylan έτσι λίγο την αποτρέλανε και τη γκάστρωσε κι από πάνω.

Βασισμένη σε παιδική εικονογραφημένη ιστορία, η Νύχτα στο Μουσείο αφηγείται τι συμβαίνει σε ένα νυχτοφύλακα που βλέπει στον ξύπνιο του τα εκθέματα μουσείου φυσικής ιστορίας να ζωντανεύουν. Και το ρίχνει στη τρεχάλα φυσικά.
Επαναλαμβάνοντας την συνταγή του Jumanji (1995) που βγήκε, όλο παιδικοβιβλιάστικα και φυσικομαγικοκοσμιάτικα, χριστουγεννιάτικα στις Πολιτείες και σκούπισε τα ταμεία (και δε πρόκειται να προσποιηθώ ότι το είδα), το Night at the Museum (2006) φτάνει πρωτοχρονιάτικα στις ελληνικές αίθουσες με τις συστάσεις ίδιας, χωρίς ανταγωνισμό, επιτυχίας (και δυστυχώς αναγκάστηκα να το δω). Αλλά η επιτυχία του, τριών νυχτών σε ένα, περιορίζεται στο να μαχαιρώνει οτιδήποτε θα μπορούσε να το κάνει ξεχωριστό, στα πόδια του κακομαθημένου μπόμπιρα που σέρνει τα παπούδια του όλη μέρα στα μολ για να βρει τίποτα να ξοδέψει το δώρο τους. Η πονεμένη ιστορία του άχρηστου πατέρα που πρέπει να εξυψωθεί στα μάτια του γιου του, που συμπληρώνει το σενάριο, δε προσφέρει απολύτως τίποτα εκτός, ίσως, από την υπενθύμιση ότι δε θα τη βγάλει έτσι φτηνά με ψωρο-εισιτήρια τη γιορταστική περίοδο (ο πραγματικός). Ένα τρίο φαντασμάτων παλιών των Χριστουγέννων, Dick Van Dyke, Mickey Rooney και Bill Cobbs, δεν έχει αρκετό χρόνο για να γράψει καμιά ιστορία κλασικών κακών, και η Carla Gugino που στη θεωρία θα ήταν το αίσθημα εμφανίζεται μόνο.. στα credits. Και ο Ben Stiller θα περίμενες να έχει καμιά διαφορετική φιλοδοξία από το να γίνει ο παλιός Adam Sandler (βλ. φάτσα για όλους τους ρόλους) τώρα που αυτός διευρύνει το κοινό του.

Γραμμένη, σκηνοθετημένη και κομμένη διεκπεραιωτικά πηξίματος στις παιδιάστικες σκηνές.

Το φθινόπωρο, σε όλη τη διάρκεια της παρουσίασης του χειμερινού προγράμματος της Προοπτικής, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος προσπαθεί μάταια να κάνει να γελάσουν τις γιαγιάδες που έχουν έρθει στην Αθηνών Αρένα για το φαί. Μόνο στις πρώτες σειρές έχει καμιά ανταπόκριση όταν δοκιμάζει τα γνωστά ανέκδοτα του χώρου. Το 5 Λεπτά Ακόμα (2006) του Γιάννη Ξανθόπουλου στο οποίο πρωταγωνιστεί όμως, δεν έχει σχέση με τα γνωστά ανέκδοτα του χώρου. Έχει μια έξυπνη ιδέα που περιγράφεται με απλά λόγια και απ' την οποία ξεκινάνε όλα σε πολιτισμικά υπανάπτυκτες χώρες όπως η Αμερική. Και προωθείται σα.. ταινία, και όχι σαν "ελληνική ταινία", σε ένα κοινό που είναι πια συνηθισμένο να επιλέγει από κατάλογο τι θα δει μαζί με το ποπκόρν του. Και κάνει τρακόσες (300) χιλιάδες εισιτήρια σε λιγότερο από ένα μήνα. Στη Γαλλία, που κοντεύει να επαναπροσδιορίσει τη γαλλικούρα (βλ. φιλμ που δε καταλαβαίνεις τον ποιητή μέχρι να σε πάρει ο ύπνος) σε αμερικανιά (βλ. φιλμ που δε σκοτώνει την ώρα που σκοτώνεις) γαλλικής παραγωγής με αποτέλεσμα τα ταμεία των κινηματογράφων της να αισθάνονται εθνικά υπερήφανα, στον Ξανθόπουλο θα ρίχναν ίσως μια ψηλή γαλλική μύτη αλλά θα τον επιχορηγούσαν να συνεχίσει. Στη Θεσσαλονίκη που οργάνωσε μπλοκμπαστερική συζήτηση με γνωστές ιρανές, άκουσε έκπληκτος, όχι κανέναν άλλον αλλά, τον Περάκη να προσπαθεί να του θεωρητικοποιήσει την επιτυχία.

Τον Μάιο ο Γιάννης Οικονομίδης πάει στη Semaine Internationale de la Critique (i.e. εβδομάδα κριτικών με πρώτες-δεύτερες ταινίες σκηνοθετών) των Κανών με τη ψυχή στο στόμα από πρωτάρικη ψιλο-αγοραφοβία και τη Ψυχή στο Στόμα (2006) που οι γλώσσες στο μάγουλο λένε ότι επιλέχτηκε για τη.. ποιητική γαλλική της μετάφραση. Το Νοέμβρη πάει και στη Θεσσαλονίκη, μπαρουτοκαπνισμένος από διεθνείς αντιδράσεις και χωρίς να μασάει από πέρσι (που 'χει δείξει μια work-in-progress κόπια) στις εγχώριες, με high definition αντί του βίντεο του καλτ κύρους στο ντιβιντί Σπιρτόκουτου (2003) του, να δείξει την ιστορία ενός συνη8ισμένου ανθρώπου που συνηθισμένα "τον γαμάνε απ' όλες τις τρύπες" (όπως λέει στον verbal). Οι κριτικοί τον τιμάνε με το βραβείο τους, το φεστιβάλ τιμάει την ερμηνεία του πρωταγωνιστή του, Ερίκου Λίτση, βραβεύοντας τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, οι απέξω του τη πέφτουν στη παράλληλη προβολή στο Αριστοτέλειο γιατί δείχνει τη ταινία του και.. στο φεστιβάλ, και οι φαν ανεβάζουν blog και προφίλ στο MySpace για να βοηθήσουν. Η χρονιά κλείνει και διανομή δε φαίνεται στο βάθος του τούνελου.

Το Σεπτέμβριο το Movies for the Masses ήδη πρωτοπορεί αισθητικά και θεματικά τόσο ώστε να 'χει καθημερινά άπειρους επισκέπτες που δε μιλάνε ελληνικά και αν είναι τυχεροί βρίσκουν κανα κουμπάκι να περιοριστούν στην αυτόματη μετάφραση, και είναι καταξιωμένο σε όλο το δίκτυο (πλην ελληνικού φυσικά) χάρη σε κάποιες online πρωτιές. Στις 21 του μήνα βγάζει αποκλειστικά το πρόμο του 300, της πιο ιντερνετικά (διάβαζε geeky) αναμενόμενης ταινίας του 2007. Στη στιγμή πλακώνουν εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες που εκσπερματώνουν στα πληκτρολόγιά τους με το θέαμα, κάποιες χιλιάδες τα σκουπίζουν μετά για να το αναφέρουν (τα backlinks στο θέμα είναι μόνο ενδεικτικά), το Ain't It Cool προσπαθεί ξεδιάντροπα επίμονα να το πασάρει για δικό του, ο πρόεδρος της Warner παθαίνει αποπληξία και η Village μας ζητάει να κατεβάσουμε το βίντεο και να της επιστρέψουμε το ντιβιντί για να του το στείλει να το κάνει προσωπικά κομματάκια, να το κάψει και να σκορπίσει τις στάχτες του στο διάστημα, ο Πρωιμάκης που στο εντωμεταξύ έχει γίνει ο πιο μεταφρασμένος έλληνας κριτικός (και όχι μόνο) κρύβει σε ελβετικές θυρίδες ότι άλλο προωθητικό υλικό έχουμε για να μη το βγάλω στον αέρα, και ο dalaiklama μου λέει μερικά εικοστετράωρα αργότερα ότι είδε σε ένα αμερικάνικο φόρουμ να μας έχουν βάλει λινκ. Οι υπόλοιποι μας λένε "Έλληνες θεούς". Στην Ελλάδα, ο μόνος που αναφέρεται το κάνει βδομάδες μετά για να μας πει μαλάκες.

Καλή Χρονιά.

Από total film προσέγγιση (όπως λέει και ο Δημήτρης Πολιτάκης στη LiFO) και όχι μόνο, κώλος της χρονιάς ήταν ο καινούριος της Jessica Biel. Αποκαλύφτηκε, μετά από εξαντλητικά workouts, τον Αύγουστο στη πρεμιέρα του The Illusionist (2006) και τον καλύψαμε φυσικά. Αφού χαριεντίστηκε πολύ πολύ τρυφερά με τις φίλες της και έπαιξε και στο ψιλοάθλιο Home of the Brave (2006), με θέμα τη ζωή κάποιων στρατιωτών που γυρνάνε από το Ιράκ, ο κώλος της Τζέσικας ξεκουράζεται χοροπηδηχτούλικα αυτές τις μέρες στις παραλίες της Χαβάης. Και καλύτερα γιατί από τα πολλά βαράκια η κάτοχός του έχει αρχίσει να φέρνει ανησυχητικά σε πρωτοπαλαιστή. Ευτυχώς τέτοια δεν απασχολούν τη κάτοχο του πιο αφράτα λαχταριστού κωλαρακίου (και όχι μόνο) της μεγάλης οθόνης. H Scarlett Johansson, που μας απασχόλησε περισσότερο από κάθε άλλη φέτος απασχολείται μόνο με το να βρει κάνα σκηνοθέτη πρόθυμο για γυμνές σκηνές. Και μαζί με τον απροκάλυπτο κώλο (και όχι μόνο) της Lindsay Lohan, που αποφάσισε να συμμορφωθεί και απασχολήθηκε μόνο με το να κυκλοφορούν κάθε μέρα φωτογραφίες της παντού στον πλανήτη φέτος, κλείνουν τη τριάδα των αγαπημένων ιερειών της έβδομης τέχνης των Μαζών για το 2006. Ειδική μνεία στη σέξι Keira Knightley που μας άφησε άφωνους τη βραδιά απονομής των Oscar.

Κώλος της χρονιάς, από κάθε προσέγγιση, ήταν και φέτος η Tara Reid. Πάτος κάθε αστείου και μονίμως μεθυσμένη, έβγαλε τον ξακουστά κακάσχημο πάτο της (και όχι μόνο) άπειρες φορές στη φόρα, τρομοκρατώντας μέχρι και μικρά παιδιά, έκοψε τα ψεύτικα βυζιά της (που της είχαν αφήσει και αηδιαστικές ουλές άμα θυμάσαι) και έριξε και μια λιπο-αναρρόφηση με την ευκαιρία, έβγαλε μια μαλακία τρόμου (σίγουρα αφού πρωταγωνιστεί), το Incubus (2005), σε direct-download-πριν-πάει-straight-to-dvd στο AOL Red και το κατέβασαν όσοι βλέπουν και τα βίντεο στο Moviefone (και πόσοι το αγόρασαν όσο ξέρεις ξέρω), και κλείνει τη χρονιά, ακάθεκτη, στη Νήσο του Αγίου Βαρθολομαίου. Σχεδόν τη λυπάσαι, όσο και τον Mel Gibson που τη πάτησε με τα μεθύσια του και τον Tom Cruise που τη πάτησε με τη γενική του συμπεριφορά. Πάντως ο πρώτος ψιλο-επανήλθε ήδη με το Apocalypto (2006) του, και ο άλλος και δεν έφυγε ποτέ και φτιάχνει δικιά του εταιρεία. Ειδική μνεία, επειδή δυστυχώς ιερουργεί αλλού και είναι και στην αντίθετη πλευρά από αυτή που εξετάζουμε, στο ομιλητκό μουνί της Britney Spears που από κει που το ψάχναμε με μανία βαρεθήκαμε να μας το δείχνει.

Σε δικτυακή αποκλειστικότητα το Variety ανακοίνωσε τα κορυφαία γεγονότα της χρονιάς για το Αμερικάνικο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο. Και μπορεί οι αμερικάνοι ινστιτούτοι να 'χουν πάρει φόρα από τότε που άρχισαν τις περίφημες κακόχρονες εκατόχρονες λίστες τους, με σκοπό να αριθμήσουν τιμητικά οποιονδήποτε είχε περιφερειακή σχέση με εικόνες που προβάλλονται πολύ γρήγορα η μια μετά την άλλη. Αλλά τουλάχιστο έχουν ένα βάρος περισσότερο από όσους εξασκούνται στην απαρίθμηση κάθε τέλος χρονιάς, για να σου δώσουν διαφορετική όποτε τους ρωτήσεις (αυτόν τον cheaplog που γράφει στο Movies for the Masses εννοώ). Και από χρυσοσφαιρικές βραβεύσεις ολιγάριθμων ομάδων διαβόητα τόσο ανεπηρρέαστων όσο κάτι αθάνατες ολυμπιακές επιτροπές.

Φέτος λοιπόν οι συγκεκριμένοι ινστιτούτοι είναι οι αξιολογότεροι γιατί επιβεβαίωσαν τη πρόβλεψή μου, από το πρώτο τους τρέιλερ ακόμα, ότι οι δίδυμες ταινίες του Clint Eastwood, Οι Σημαίες των Προγόνων μας και τα Γράμματα από την Ιβοζίμα, είναι "από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές εμπειρίες του νέου αιώνα", ανακυρήσσοντας παράλληλα τον γερο-καβαλάρη "εθνικό θησαυρό". Τα Γράμματα ήταν και στις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς για το AFI, σε ένα κατάλογο που ανακοινώθηκε πριν δυο βδομάδες και είχε μέσα ακόμα Babel, Borat, The Devil Wears Prada, Dreamgirls, Half Nelson, Happy Feet, Inside Man, Little Miss Sunshine και United 93.

Στα καθαρά κινηματογραφικά, οι του AFI μνημόνευσαν και το θάνατο του Robert Altman, και στα περίπου τον "λόγο των ντοκιμαντέρ προς το κόσμο" με κύριους εκφραστές τα πανεξαιρετικά και καταβραβευμένα An Inconvenient Truth και Iraq in Fragments, το ντοκιμαντέρ του Spike Lee στο HBO για τον Κατρίνα στη Νέα Ορλεάνη When the Levees Broke, και τα Baghdad ER (παραγωγής του ίδιου καναλιού) και Combat Hospital (του CNN). Κοσμογυριστικά ήταν ακόμα και η "γιουτιουμπίαση της οθόνης", η "μετακόμιση των τηλεοπτικών ειδήσεων στο δίκτυο", και ο (όχι και τόσο) ξαφνικός θάνατος του VHS, στα τριάντα του, από μοναξιά. Τέλος, άσχετα για τους μη ενδιαφερόμενους και εντελώς εμπρεπώς στον πάτο της λίστας, αναφέρονται τα σχετικά με το πόσο ντροπή έχουν τα αμερικάνικα κανάλια και πόσο χρειάζονται αντίστοιχους κανόνες.

Ποιος είναι ο Leslie Vernon, τι μάσκα φοράει και σε τι μας ενδιαφέρει η άνοδος του; Αν έπρεπε να μαντέψω από τον τίτλο και μόνο θα έλεγα ότι το φιλμ είναι biopic ενός πολιτικού ή κάποιου τηλεοπτικού celebrity, με θέμα το πώς έφτασε ψηλά ("The Rise") και το πώς με κάποιο σκάνδαλο ξανάπεσε στα χαμηλά. Ή, ακόμα καλύτερα, η βιογραφία ενός ηθοποιού που υποδύθηκε τον Zorrο.

Όπως αποδεικνύεται θα έκανα λάθος. Πρόκειται για μια σλασεριά με υποσχέσεις πρωτοτυπίας που της ταιριάζουν επίθετα τύπου "spectacular", "brilliant", "masterpiece", και παρόμοια που θα ξεθαφτούν και την επόμενη εβδομάδα για κάποιο φιλμ που υπόσχεται ένα σύντομο καρέ από τα μπούτια της Sarah Michelle Gellar. Εδώ πάντως έχουμε ψευτοντοκιμαντέρ τρόμου: Ένας φιλόδοξος υποψήφιος ψυχοπαθής δολοφόνος (το υποψήφιος αναφέρεται φυσικά στο δολοφόνος, όχι στο ψυχοπαθής), επιτρέπει σε ένα τηλεοπτικό πλήρωμα να τον ακολουθήσει καθώς ετοιμάζεται να σπείρει τον τρόμο σε μια νωχελική αμερικάνικη πόλη. Έτσι, εκτός από τα νεαρά κορίτσια που πέφτουν θύματα στο δρεπάνι του Leslie Vernon, θα έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε και την προσωπική ζωή του, την στρατηγική του ("I have no idea, how much cardio I have to do"), την αρχιτεκτονική του άντρου του και, ποιος ξέρει, ποια είναι η σωστή αναλογία σε υδατάνθρακες και πρωτείνες που πρέπει να προτιμάς αν σκοπεύεις να σφάζεις κόσμο για μια ολόκληρη ημέρα. Το όλο εγχείρημα, που μοιάζει σαν αποκριάτικο σκετς, βγάζει λίγη προχειρότητα. Οι ψευτοσυνεντεύξεις και οι διάλογοι που έχουν σκοπό να χλευάσουν το Horror είδος στην γενικότητά του (όπως για παράδειγμα τις αιώνιες καταδιώξεις κοριτσιών από αργοκίνητους φονιάδες) θα καταφέρουν να είναι κάτι παραπάνω από εξυπνακίστικες; Η handheld κάμερα είναι καλή ιδέα, δίνοντας στις σκηνές την υφή ενός ερασιτεχνικού 8mm φιλμ αλλά από τη στιγμή που οι σκηνές των φόνων είναι γυρισμένες με γυαλιστερή φωτογραφία και κάθε άλλη φροντίδα, μήπως χάνει το νόημα; Θα δώσουμε σίγουρα μια ευκαιρία στο φιλμ, αφού μοιάζει πολύ πιο ενδιαφέρον από μια παρωδία τύπου Scary Movie (2000) αλλά είναι στα αλήθεια τόσο πρωτότυπο ή απλά κανείς από τους φαν δεν έχει δει το Man Bites Dog (1992);

Ένας άντρας καταφθάνει σε μια πόλη όπου όλα φαίνονται να λειτουργούν τέλεια. Τα λεφτά εκεί δεν είναι δυσεύρετα, ούτε οι γυναίκες, ούτε οι δουλειές και ο θάνατος είναι κάτι σχεδόν ξεχασμένο.
Ο Jens Lien μαζεύει κομμάτια από τη σύγχρονη ζωή στις ψυχρές χώρες της Ευρώπης και φτιάχνει ένα παζλ για την αποξένωση, τη ρουτίνα, τη μηχανική ζωή. Σ’ εκείνη την πόλη όπου όλα πάνε ρολόι, δυστυχώς κάτι λείπει. Λείπει η ανθρωπιά και η αγάπη, το πάθος και ο πόνος, η καταστροφή και η ένταση. Όλα είναι μουντά, άχρωμα, άοσμα, πανομοιότυπα και βαρετά. Και ξενίζουν τον πρωταγωνιστή όσο και οι άνθρωποι με τις γκρίζες στολές που κυκλοφορούν και φροντίζουν να επαναφέρουν την τάξη. Γι' αυτό προσπαθεί να ανακαλύψει την πραγματική ζωή πίσω από μια χαραμάδα.

Η ταινία έκανε εντύπωση σε πλείστα φεστιβάλ, όπως στην εβδομάδα κριτικών των Κανών (βραβείο ACID) και στις Νύχτες Πρεμιέρας (βραβείο σκηνοθεσίας), για τη σαρκαστική ματιά της, τις καθαρές γεωμετρικές εικόνες της και φυσικά τους πρωταγωνιστές της. Ο Trond Fausa Aurvåg δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία, βρίσκοντας το ύφος του ανθρώπου που δεν επαναπαύεται και ψάχνει αδιάκοπα κάτι αληθινό στο απόκοσμο περιβάλλον του. Είτε το βρίσκει είτε όχι, τουλάχιστον δίνει την ευκαιρία σε όλους να αναρωτηθούν αν η τακτοποιημένη ζωή τους αξίζει τον κόπο. Το προσεγμένο soundtrack και οι κατά στιγμές εφιαλτικές εικόνες, φωτογραφημένες όμως με ειρωνική αποστασιοποίηση, χαρίζουν ακόμη περισσότερη δύναμη στο σύνολο.