(Όπως προβλήθηκε στις 12ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Τα έξι αταίριαστα μέλη της οικογένειας Hoover αναγκάζονται να ανεχτούν ο ένας τον άλλον, όταν ξεκινούν να διασχίσουν την Αμερική για να πάνε τη μικρή κορούλα στον ονειρεμένο της διαγωνισμό ομορφιάς. Μέσα από «απρόβλεπτες» καταστάσεις που φέρνουν τον καθέναν τους αντιμέτωπο με τον εαυτό του και τον διπλανό του, στο τέλους του δρόμου μαθαίνουν ότι το αίμα νερό δε γίνεται, και είναι ok να είσαι loser.Το Little Miss Sunshine, η πρώτη ταινία ζεύγους διαφημιστικάδων-βιντεοκλιπάδων που έσπασε το ρεκόρ πώλησης στο Sundance με τα $10.5 μύρια που έδωσε η Fox για να την αγοράσει, κι ύστερα λύγισε τα ταμεία για να μαζέψει άλλα 60, είναι η στιγμή που όλοι (θα έπρεπε να) περιμέναμε από τότε που το Sundance έδειξε πώς βγάζεις λεφτά απ’ τους ανεξάρτητους, κι η λέξη «δυσλειτουργικός» έγινε της μόδας στις περιλήψεις ταινιών. Άσχετο το ένα απ’ το άλλο βέβαια. Αν και η ταινία είναι τόσο προβλέψιμα λίστα σουπερμάρκετ για την παράδοση των ανεξάρτητων, όσο ήταν και το Scream (1996) για τα θρίλερ, --με τους αλλόκοτους χαρακτήρες, το road trip, τις απροσδόκητες στάσεις και στροφές, την Θεία Φώτιση στο τέλος του δρόμου--, αυτό που έβαλε κώλους στις πολυθρόνες του Little Miss Sunshine, ήταν βασικά, το ότι έχει πλάκα.

Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να κάνεις πλάκα μέσα σε μια ιστορία με ναρκωτικά, αυτοκτονικούς, Νίτσε, Προυστ, ένα πτώμα κι έναν αέρα ψύχωσης και κατάθλιψης, δίχως να χάσεις αξιοπρέπεια. Θέλει χέρι ελαφρύ στην μπαγκέτα, κι εξαιρετικό cast, σαν αυτό του Little Miss Sunshine, να πιάνει τις νότες και να μπορεί να τις αποδόσει. Και δε μιλάμε για το γλυκόπικρο χιούμορ του Garden State (2004). Μιλάμε για κανονικό, αυθόρμητο, γέλιο-γέλιο. Βέβαια μην περιμένεις να σου αρέσουν όλα τα αστεία. Με την εξαίρεση δυο τύπων που κάθονταν δίπλα μου στην προβολή και είχαν πέσει στο πάτωμα απ’ την αρχή μέχρι που πέσαν οι τίτλοι, στο περισσότερο της ταινίας, το γέλιο ερχόταν απ’ την αίθουσα κατά ομάδες --όπως όταν δοκιμάζεις το surround μ’ εκείνο το ελικόπτερο που πηγαινοέρχεται από ηχείο σε ηχείο. Οπότε μπορείς να πεις ότι έχει από λίγο για τον καθένα. Αλλά το βασικότερο είναι αυτό το κάτι που έχει για όλους, αυτή η γλυκάδα στις μικρές στιγμές ανάμεσα στην πλάκα, εκεί που πέφτει ο τόνος και μένει ο σκελετός της ταινίας. Κι αναγνωρίζεις το τρελό συναίσθημα του πόσο ηλίθια πράγματα μπορείς να κάνεις γι’ αυτούς που αγαπάς, έστω κι αν την περισσότερη ώρα, αυτοί οι ίδιοι μπορούν να σε σπρώξουν στο φόνο. Ξέρεις, αυτό της οικογένειας που λένε;

Μια παρέα σε μια επαρχιακή πόλη της Σουηδίας ξοδεύει το καλοκαίρι λήθης και αφασίας ανάμεσα στο σχολείο και την ενηλικίωση σε... λήθη και αφασία ανάμεσα στο σχολείο και την ενηλικίωση.Ο αποχαιρετισμός στο Φάλκενμπεργκ, και όχι μόνος του (βλ. 2:37 (2006) πιο κάτω), είναι και χαιρετισμός σε όσους θεώρησαν υπερβολή το Χρυσό Φοίνικα και το βραβείο σκηνοθεσίας των Κανών για το Elephant (2003) σε έναν από τους σημαντικότερους αμερικάνους σκηνοθέτες των πρόσφατων χρόνων. Η δημιουργική έκφραση του Gus Van Sant που δεν είχε ιδιαίτερη ανταπόκριση σε γηραλέες νοοτροπίες, επηρέασε, βαθιά και προφανέστατα, νεαρούς μέχρι τα χωριά της Σουηδίας (και όχι μόνο, μη τα ξαναλέω). Επίσης προφανέστατα οι νεαροί, φιλόδοξοι ή μη, συντελεστές δε πήγαν σε καμιά σχολή να μάθουν να κουνάνε τη κάμερα κατά το βόρειο υποχρεωτικό μοντέρνο φυσικό γυμνό τρόπο ή να ποζάρουν έτσι (υποχρεωτικά μοντέρνα κτλ.). Και απλά τη κουνάνε φυσικά ακολουθώντας ένστικτο και πιο μιλητά παραδείγματα, και συμπεριφέρονται μπροστά της με τον ίδιο τρόπο. Η δουλειά που παρέδωσαν, μαζί με προσωπικές αναμνήσεις αποτυπωμένες σε φωτογραφίες και φιλμ 8 χιλιοστών, έφαγε ένα γερό editing από πιο ειδικούς και είναι ανεπανάληπτη από την άποψη ότι καταθέτει την αύρα και τη ψυχή τους. Ιδιαίτερη πλοκή μη περιμένεις και αν υπήρχε τη φάγαν οι ειδικοί πιο πάνω και καλύτερα γιατί οι βαριές, εκτός χαρακτήρα (αλλά εντός επιρροών), απαιτήσεις της προς το τέλος αποδείχτηκαν ασήκωτες για όλους (συμπεριλαμβανομένων και των θεατών). Ούτε και καμιά γυναικεία παρουσία στην οθόνη και κρίμα γιατί από φευγαλέες ματιές έχει πολλές αξιόλογες η πόλη. Στην αίθουσα πάλι, η πλειοψηφία θα 'ναι κοινό για ταινία με νέους ωραίους ξανθούς βόρειους που περιφέρονται γυμνοί από ρούχα στη μισή και συναισθηματικά στην υπόλοιπη, υποθέτω.

Το Αντίο στο Φάλκενμπεργκ ακούστηκε ηχηρά στις Νύχτες Πρεμιέρας όπου κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά, στις Μέρες της Βενετίας, στο Τορόντο, και σε άλλα φεστιβάλ. Είναι και η υποψηφιότητα της Σουηδίας στα φετινά Όσκαρ.

Ένας εφοριακός με βαρετή και μετρημένη ζωή αρχίζει ξαφνικά να ακούει να την αφηγείται μια φωνή στο κεφάλι του. Η αφηγήτρια όχι μόνο δε σκάει αλλά δεν έχει και σκοπό να αφηγηθεί τίποτα τελικά καλό.Μετά το απύθμενο Stay (2005), o Marc Forster κάνει άλλη μια δουλειά που όλα σου θυμίζουν κάτι αλλά για το μόνο που μπορείς να 'σαι σίγουρος είναι ότι το αντίγραφο είναι κακό. Στο θέμα του σεναρίου, που υπογράφει ένας πρωτάρης και θα 'λεγα κατά παραγγελία μέχρι που είδα ότι δημιούργησε εξ' ολοκλήρου (βλ. σκηνοθέτησε κιόλας) και το Mr. Magorium's Wonder Emporium (2007), τουλάχιστο οι αναφορές είναι προφανείς. Charlie Kaufman με μια δόση Woody Allen στην έμπνευση, δίνουν ένα αποτέλεσμα χωνεμένο στη κοιλιά και άντε και στη καρδιά που δε μπορεί να μεταδοθεί παραπέρα. Οι τεράστιες λογικές τρύπες είναι απλά.. λογικές τρύπες (και όχι παράλογα λογικές) χωρίς να βρίσκουν άγκυρα σε ρεαλιστικές αντιδράσεις παρά μόνο στο δεύτερο ρόλο της αφηγήτριας. Έτσι οι επιδεικτικές αναφορές του σκηνοθέτη μαζί με τα τεχνολογικά παιχνιδάκια που πετάει και πάλι ξεκάρφωτα πάνω στο φιλμ, λειτουργούν με ένα περίεργο τρόπο θετικά αφού σε αποσπάνε από αυτό που βλέπεις μέχρι να φτάσει να σου σφίξει ξαφνικά το στομάχι (ή να ρευτείς φυσικά). Κύριοι υπεύθυνοι για το ότι ο Forster δε σταμπάρει άλλο ένα έκτρωμα είναι όμως ο Will Ferell που σέβεται με παραδειγματική αξιοπρέπεια ένα ρόλο μαριονέτα(ς) και η λατρεμένη Maggie Gyllenhaal που (μπορεί να μη στήνεται σε λατρεμένες πόζες αλλά) δίνει γοητεία και φυσικότητα στον έρωτα μιας γλυκιάς επαναστάτριας γκομενίτσας για έναν μονοκόμματο εφοριακό που ακούει φωνές. Οι δυο τους γράφουν και υπογράφουν το φιλμ στις σκηνές που έχουν την ευκαιρία να βρεθούν μαζί και να φερθούν σαν άνθρωποι.

To 2:37 διανομής Rosebud βγαίνει σήμερα στις αίθουσες ταυτόχρονα με το Farväl Falkenberg (2006) διανομής Hollywood Entertainment. Και τα δυο φιλμ, σκηνοθετημένα από πιτσιρικάδες με ερασιτέχνες πρωταγωνιστές, ασχολούνται με νεανικά θέματα, στο ίδιο περίπου κλίμα, με τις ίδιες προφανείς επιρροές και παρόμοια πορεία στα διεθνή φεστιβάλ. Και επειδή δεν είναι καν των Τριών Ιεραρχών στις 11 του μήνα απ' όσο ξέρω, δε μπορώ να καταλάβω την απόφαση. Για μένα πάντως πιο χαμένο είναι το εξεταζόμενο που είναι πιο αδύνατο αν και τεχνικά πολύ αρτιότερο.
Ο εικοσάχρονος Αυστραλός Murali Thalluri καταχειροκροτήθηκε λέει στις Κάνες (στο Un Certain Regard) αλλά συνηθίζεται εκεί κάτι τέτοιο (όπως και στη Θεσσαλονίκη) όταν το φιλμ είναι επαρχιώτικο και μαζεύει όλο το χωριό (και μπορεί να ήταν και αυτοί που είχε κουβαλήσει ο Kevin Smith να τον καταχειροκροτάνε, αφού εκφράστηκε θετικά σχετικά). Και καταβρίστηκε στη χώρα του, αφού ισχυρίζεται (χωρίς πολλές αποδείξεις) ότι το 'γραψε σε 36 ώρες αμέσως μετά αφότου προσπάθησε να αυτοκτονήσει, και το αφιερώνει σε μια φίλη του που τα κατάφερε, ώρα Αυστραλίας 2:37, και του 'χε στείλει και κασέτα με το τελευταίο της μήνυμα. Η ίδια υπερβολή (κατα)φαίνεται από κάποιο σημείο και μετά και στο σενάριο που αναλώνεται σε μια σχολική ημέρα και εκτός από τις συνηθισμένες αιμομιξίες, κρυφτομοφυλοφιλίες, και λοιπά, συμπεριλαμβάνει κι ένα τύπο με το ένα πόδι μεγαλύτερο απ' το άλλο. Και δυο ουρήθρες. Και ακράτεια.

Υπερβολική είναι τέλος και η "επιρροή" από τον Ελέφαντα (2003) του Gus Van Sant αν και οι παραγωγοί έπεισαν τον μικρό να το αναγνωρίσει στα credits (με αντάλλαγμα ανάμεσα σε άλλα, υποθέτω, να του φέρουν τον Leslie Shatz που επιμελήθηκε τον ήχο σε όλες τις ταινίες του αμερικανού δημιουργού). Αλλά ό,τι και να σούρεις, για ντεμπούτο παιδιού καλό είναι.

Ατίθαση 18χρονη με ταλέντο στα κασκαντερικά, καταλήγει στο δίλημμα αναμορφωτήριο, ή γυμναστική ακαδημία. Φυσικά διαλέγει το δεύτερο, και έρχεται αντιμέτωπη με την προϊστορία της. Θα καταφέρει να ξαναφτάσει στους τελικούς; Κι αν ναι, θα κερδίσει; Ε;
Ιδανικό για 10χρονα κοριτσάκια που θα συγκινηθούν απ’ τo success story και θα θαυμάσουν την πρωταγωνίστρια, και για όλων των χρονών τα αγοράκια που θα συγκινηθούν απ’ τα κολλητά φορμάκια στα petite κοριτσάκια και θα θαυμάσουν την πρωταγωνίστρια, το Stick It παίρνει τη συνταγή των teen flicks απ’ την αυλή του λυκείου και την πάει στα ταρτάν, κομπλέ με τις κλίκες, τους περιθωριακούς και τον ήρωα με το Ανώτερο Πεπρωμένο. Γέννημα θρέμμα της σεναριογράφου του απολαυστικά χαβαλεδιάρικου camp, Bring it On (2000), το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Bendinger δεν έχει καθόλου μυρωδιά απ’ την αναρχική σκηνοθετική διάθεση του Payton Reed. Κι έτσι, μπλέκει στα αναμενόμενα μονοπάτια των MTVστικων εξάρσεων, με αυτό το άρωμα του κατά-λάθος-‘80s homage μονάχα, να το κρατά στην κρούστα της μάζας των εφηβικών made for TV παραγωγών.

Business woman με κωλαράκι σε σχήμα καρδιάς, επιστρέφει στο χωρίο της για να κλείσει συμφωνία. Κι αφού το κάνει, μυστήρια κι ανατριχιαστικά συμβάντα την οδηγούν σε παλιό αχυρώνα, όπου κάτω απ’ τις αράχνες θα ανακαλύψει φόνο μικρού κοριτσιού, που έγινε προ 15ετίας.Σκηνοθέτης με καλλιτεχνικά απωθημένα και ευχέρεια στο στυλιζάρισμα, γυρίζει θρίλερ δίχως σασπένς, κι όταν τελειώνει, συνειδητοποιεί ότι είχαν ξεχάσει να του στείλουν το σενάριο. Κι άντε τώρα να το συνεφέρεις στο μοντάζ. Γίνονται αυτά τα πράματα; Όταν βλέπεις trailer να χρησιμοποιεί τη βάση του The Grudge (2004) για να σου εξηγήσει τι θα δεις, και δεν διαφημίζει ούτε το The Grudge, ούτε το Scary Movie 4 (2006), τότε ξέρεις ότι την έχεις άσκημα. Πέρα απ’ αυτό πάντως, το The Return δεν έχει και πολύ σχέση με το The Grudge (πέρα απ’ το The στους τίτλους και τη Sarah Michelle Gellar να προσπαθεί να δείξει τρομαγμένη), από την άποψη ότι δεν πολυδείχνει και τίποτα τρομαχτικά στοιχιά. Και γενικότερα δε δείχνει τίποτα συγκεκριμένο δηλαδή, εκτός απ’ την Gellar να βρίσκεται ως δια μαγείας στο μέρος που χρειάζεται, τη στιγμή που χρειάζεται, ώστε να προχωρήσει το στόρι αδιαφορώντας για τη λογική συνέχεια και αγνοώντας κάθε έννοια αφήγησης. Αυτό βέβαια, όταν δεν την δείχνει να κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να πετάγεται ξαφνιασμένη απ’ τα απότομα βιολιά του soundtrack. Που νομίζω συμβαίνει αρκετά συχνότερα. Και όχι ότι έχω κανένα πρόβλημα με κορίτσια που κοιτάζονται στον καθρέφτη, αλλά προτιμώ να τινάζουν τα ρούχα τους, παρά να τινάζονται οι ίδιες.

Καινούριο γκομενάκι πιάνει δουλειά στο σουπερμάρκετ και αναστατώνει τη ζωή μπλαζέ υπαλλήλου, κάνοντάς τον να θέλει να σπάσει το σερί συναδέλφου στο Hall of Fame του καταστήματος, για να κερδίσει τον τίτλο του υπάλληλου του μήνα, και να δει το βρακί της κοπελιάς.Ή αλλιώς: τρομοκράτης των πολυεθνικών, γίνεται γρανάζι του συστήματος για να ρίξει γκόμενα, αλλά τελικά ανακαλύπτει ότι του αρέσει εκεί και λέει να μείνει, ειδικά αφού οι φίλοι του τον συγχώρεσαν που τους έλιωσε στη διαδικασία. Ξέρω, κι εγώ ανατριχιάζω με τσιτάτα του στιλ “το σινεμά είναι πολιτική”, αλλά καμιά φορά η φαντασία τέτοιου είδους χρειάζεται για να ξεφυγείς απ’ τον οδοστρωτήρα της πραγματικότητας. Τουλάχιστον όπως τον εκπροσωπεί ετούτο το ταινιοειδές. Ειδάλλως, μένεις με χαρακτηριστικό παράδειγμα straight to video παραγωγής, απελπιστικά προβλέψιμης και περιορισμένης στο προνηπιακό target group της, με χιούμορ αρκετά ασφαλές και κρύο, για να γεμίζει καλοκαιρινές σαββατοκυριακάτικες τηλεοπτικές τρύπες. Πριν με ρωτήσεις όμως τι κάνει στις αίθουσες, το είπαμε ότι παίζουν και τα μαστάρια της Jessica Simpson;