Φυλή Μάγια εξαϋλώνεται από ισχυρότερη, που μεταφέρει τους πολεμιστές των χαμένων πίσω στους τεράστιους πέτρινους ναούς της, για να προσφέρει ζωντανή την καρδιά τους στον θεό της. Νεαρό μέλος ξεφεύγει και προσπαθεί να τους αποφύγει για να γυρίσει πίσω στο χωριό του και να βγάλει την γυναίκα και τα παιδιά του από τη σπηλιά που τους είχε κρύψει. Εν αγνοία του όμως, οδηγεί τους διώκτες του στον άνθρωπο που θα σβήσει τον κόσμο τους.Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η πατάτα του. Εν μέσω σκανδάλων και ακονισμένων μαχαιριών, επέστρεψε ο άνθρωπος που συγκλόνισε τον κόσμο με την αγριότητα που έδειξε στον Ιησού του στο Πάθος του Χριστού (2004), και αν ήσουν αρκετά εντυπωσιασμένος απ’ τα προηγούμενα κατορθώματά του που λύγισαν ταμεία και βραβεία, θα πίστευες πως όλο αυτό το αρνητικό κλίμα ήταν μεγεθυμένο μονάχα επειδή τα γαμωσταυρίδια που έριξε ο Mel στους Εβραίους, ήταν σβησμένα με αλκοόλ. Αν την έχεις πατήσει κι εσύ έτσι, σου ‘ρχεται έκπληξη.

Γυρισμένη βασικά για να δείξει o Gibson πόσο πολύ του αρέσουν οι καταδιώξεις και να δει πόσο καλά μπορεί να τις στήσει, το Apocalypto είναι ένα κολάζ δράσης και μισοψημένης αυτο-αναζήτησης, που χάρη κυρίως στην εξαιρετική φωτογραφία, έχει μερικές επιβλητικές εικόνες να πάρεις μαζί σου κι έξω απ’ την αίθουσα (αν δεν τις έχεις ήδη μαζέψει απ’ το trailer), όμως κυρίως αποτελείται από καλοστημένες αλλά άνευρες σκηνές της trademark βαναυσότητάς του. Οι παραλληλισμοί των αέναων εμφυλίων των Μάγια με τη διαχρονική αυτο-καταστροφικότητα του ανθρωπίνου γένους και ακόμα περισσότερο με το Μεσανατολικό και τη Δυτική παρέμβαση, υπάρχουν, αρκεί να θέλεις πολύ να τους δεις. Όχι βέβαια τόσο στο βαρετό πρώτο μισό, που θυμίζει περισσότερο πειραγμένο ντοκιμαντέρ του National Geographic, όσο στο δεύτερο, όπου τα μηνύματα κρύβονται μαζί με τον Skywalker Μάγια μας, στους ίδιους θάμνους που σύχναζε κι ο Rambo.

Δεσμευμένος μεσήλιξ αρχιτέκτων με προβλήματα στη σχέση του, βρίσκει τον έρωτα στο πρόσωπο της μητέρας του νεαρού που λήστεψε επανειλημμένως το καινούριο του γραφείο. Η σχέση τους όμως δεν έχει μέλλον, ειδικά αφού η Βόσνια μητέρα, του κάθεται βασικά για να μπορεί να εκβιάσει τον αρχιτέκτονα σε περίπτωση που καρφώσει το γιο της. Οι σχέσεις και οι τριβές που προκύπτουν πάντως, αναγκάζουν όλους τους εμπλεκόμενους να επανεκτιμήσουν τη ζωή τους.Με το πρώτο δικό του σενάριο απ’το 1991, ο μάστορας του κουλτουριάρικου chick flick παρουσιάζει ένα ερωτικό δραματάκι χαριτωμένο κι ευχάριστο στο περιορισμένο του δυναμικό, που κρατιέται μακριά απ’ τα συνήθη επικά επίπεδα του Άγγλου, για να προσπαθήσει να αγγίξει πιο ευαίσθητες κι εσωτερικές νότες. Το ένα τσουβάλι ερμηνειών που κουβαλά ο τίτλος του, περιλαμβάνει την διάρρηξη του κεντρικού ήρωα στη ζωή μιας άλλης οικογένειας, καθώς και της λευκής φυλής που αντιπροσωπεύει, στο γκέτο που έχει αναλάβει να αναπλάσει η εταιρεία του. Η πρόθεση του Minghella να καταπιαστεί με ρευστά κοινωνικά ζητήματα, όπως οι μοντέρνες οικογένειες που αποφεύγουν να δεθούν με επίσημα δεσμά, ή οι σχέσεις του ανώτερης τάξης λευκού με τις μειονότητες της μεγάλης πόλης, δεν εγγυάται την επιτυχία του, όπως φαίνεται άλλωστε κι απ’ το αποτέλεσμα. Το φιλμ υποφέρει στο πρώτο του επίπεδο απ’ την ανύπαρκτη χημεία ανάμεσα στο παράνομο ζευγάρι, και στο δεύτερο απ’ την αφέλεια που φροντίζει να διατηρήσει ο δημιουργός του, μάλλον για να το κρατήσει ανάλαφρο μπας και μαζέψει κάνα φράγκο. Ο Law και η Binoche, οι βασικοί πρωταγωνιστές του, ερμηνεύουν τους ρόλους τους, στην καλύτερη περίπτωση χλιαρά, η Penn χώνεται στον ρηχό της ρόλο με τέτοια μανία, που φωνάζει overacting απ’ το χιλιόμετρο, κι έτσι ο νεαρός Gavron που συμπληρώνει το κουαρτέτο, είναι ο μόνος που σώζεται, με την ήσυχη και διακριτική παρουσία σ’ ένα ρόλο που θα μπορούσε να κάνει κουρέλια για να κερδίσει προσοχή. Πάντως, το γενικότερο πανηγύρι πακετάρεται όμορφα σ’ ένα σύνολο με συνεπές ύφος και καλό ρυθμό, έστω κι αν αυτός περνάει με σλάλομ διάφορα κλισέ, για να φτάσει σε ένα ενοχλητικά απλοϊκό και γλυκανάλατο φινάλε.

Τη βδομάδα μετά τη.. κορύφωση του οργασμού της πορνοβιομηχανίας με την απονομή των AVN Awards το Σάββατο στο Λας Βέγκας, διάλεξαν η Proud Promotions και η Astra Production για να μεταφέρουν το 1ο φεστιβάλ πορνοταινιών του Βερολίνου στην Αθήνα.

Το μεταφερόμενο φεστιβάλ δε φιλοδοξεί βέβαια να προβάλλει υπερπαραγωγές τύπου Manhunters (2006) που σάρωσε τις υποψηφιότητες και πρωταγωνίστησε στα βραβεία φέτος ή, πιο γνωστά σε όλους υποθέτω, τύπου Pirates (2005) που κατασάρωσε και κυκλοφόρησε μέχρι και σε.. κατάλληλη έκδοση. Βλέπεις, πέρασμα στο mainstream μπορείς να κάνεις απευθυνόμενος στο κοινό των μπλοκμπάστερ αλλά δεν είναι μόνο αυτό που γεμίζει τις αίθουσες. Υπάρχουν και οι, υποτιθέμενα έστω, σκεπτόμενοι θεατές και σε αυτούς απευθύνονται προσπάθειες τύπου SuicideGirls που εκμεταλλεύτηκαν το δίκτυο σα.. δίκτυο ανεξάρτητης διανομής για να καλύψουν τέτοια κενά. Από κει ξεκίνησε, βγάζοντας φωτογραφίες, και ο Eon McKai για να γίνει ο πιο διάσημος δημιουργός στο χώρο του alt-porn (ή indie porn για να καταλάβεις) και να αναλάβει, μέσα σε αποδοκιμασίες για.. ξεπούλημα, το στήσιμο της VividAlt για τη Vivid. Κι άμα δε ξέρεις και τη Vivid τι κάθεσαι και διαβάζεις ακόμα απορώ, αλλά μη περιμένεις να συνεχίσω τις εξηγήσεις.

Στο Gagarin θα παιχτεί απ' ότι βλέπω μόνο το The ReBelle Rousers (2006) από VividAlt και καθόλου το Girls Lie (2006) του McKai, ενώ το Βερολίνο είχε δεσμεύσει αντίστοιχα δυο βραδιές στη μεγάλη σάλα. Υποθέτω οι περικοπές έγιναν για να χωρέσουν, δειγματοληπτικά, όλοι έτσι ώστε να απαντηθούν καλύτερα ερωτήματα τύπου "τι είναι πορνογραφία" και "ποια η διαφορά πορνογραφίας και τέχνης" που έθεσε το Βερολίνο. Και μεταφέρθηκαν στην Αθήνα σα "γιατί βλέπουμε τσόντες" και "γιατί να μη ψάξουμε για διαφορετικές τσόντες", αφού προφανώς εδώ το νέο είναι ότι υπάρχει και alt-porn και το ερώτημα είναι αν υπάρχει και κοινό.

Το φεστιβάλ διεξάγεται στο Gagarin 205 (Λιοσίων 203, Τηλ. 210 8547600 - 1) από 18-21 Ιανουαρίου. Περισσότερες πληροφορίες στη διεύθυνση pornfilmfestival.gr.

Αντίθετα με ό,τι μπορεί να πιστεύεις (κι ό,τι σου γράφουν αλλού να πιστεύεις), στη μεγάλη λίστα των τελετών απονομών και των βραβείων που ξεκινάνε απ' τις αρχές του χρόνου και κορυφώνονται κάθε τέτοια εποχή, η μόνη πρωτιά που κατέχουν οι Χρυσές Σφαίρες, είναι ότι οι stars γουστάρουν τη συγκεκριμένη σύναξη περισσότερο κι απ' τα Όσκαρ. Πρώτ' απ' όλα γιατί, βασικά, δεν είναι τα Όσκαρ, κι ύστερα βεβαίως-βεβαίως, γιατί σερβίρουν αληθινό αλκοόλ στη διάρκειά της. Πέραν τούτου όμως, οι Σφαίρες είναι βραβεία που απονέμονται από ένα γκρουπ ανθρώπων που δεν γεμίζει ούτε αίθουσα, και οι αποφάσεις τους έχουν τόση επιρροή στη μεγάλη εικόνα, όση τα βραβεία της ΠΕΚΚ στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας. Τόση.Το ότι το Dreamgirls κέρδισε τη Σφαίρα καλύτερης ταινίας της κατηγορίας της και δύο β' ρόλους, δε σημαίνει ότι εκείνο το κίτρινο λεωφορείο εγκαταλείπει τα σχέδιά του για κωλοπαντιά στο Kodak Theatre σε ενάμιση μήνα από τώρα. Η δε Σφαίρα δράματος του Babel με τόση κενότητα υποψηφιοτήτων στους ρόλους, απλά τονίζει το πόσο αδύναμο hype έχει κερδίσει η φετινή ταινία ηθοποιών. Το οποίο ή θα αποκτήσει υπόσταση, ή θα ξεφουσκώσει τελείως, σε μερικές μέρες μόνο, με τα βραβεία της Ένωσης Ηθοποιών. Και αν με ρωτάς, ποντάρω στο δεύτερο. Ο Scorsese έχει ξεκινήσει από καιρό την πορεία του για το πρώτο (και τελευταίο, μην τον κακομαθαίνουμε) Όσκαρ του, κάτι που περισσότερο φαίνεται απ' τα guilds που μαζεύει, παρά απ' την χωρίς αντίπαλο επικράτησή του χθες βράδυ. To δε ενδεχόμενο να τον οδηγήσει πάλι ο Clint σε απόγνωση, προφανώς μεταφράζεται στο ενδεχόμενο να έχει δει κανείς απ' την Ακαδημία το Letters from Iwo Jima, με όλη την περιορισμένη διαθεσιμότητα που του εξασφαλίζουν οι ελάχιστες προβολές του στις αίθουσες και το πόσο θελκτικό είναι το ζοφερό του θέματος ανάμεσα στη ντάνα με τα screeners που φτάνουν με delivery στο σπίτι.

Πάντως, τώρα που αφήσαμε πίσω μας τα βραβεία των 93ων μελών της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Hollywood (λιγότερα κι απ’ τα μέλη της ένωσης online κριτικών), με το αμφιλεγόμενο προφίλ, τα πικάντικα υπονοούμενα για τις σχέσεις τους με παραγωγούς, τα τρία εξ Ελλάδος μέλη, και την τελετή που μοιάζει να γίνεται στο υπόγειο του Caravel Αθήνας περισσότερο, παρά το ball room του Beverly Hilton και απλά τυχαίνει να αναμεταδίδεται σε πολλές χώρες, έφτασε η ώρα να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά με το Οσκαρικό κυνήγι. Ειδικά με τις υποψηφιότητες να ανακοινώνονται σε 9 μέρες. Βέβαια, το καλύτερο μέρος να ξεκινήσεις, είναι το poll μας, όπου εδώ και κάτι μήνες έχεις δείξει και μόνος σου, πως η μόνη σοβαρή απειλή για το The Departed, είναι το Little Miss Sunshine. Και δεν έχεις κι άδικο.

Αν οι Μάζες κάναν αγανακτισμένη δογματική κίνηση για τον εξαγνισμό του αμερικάνικου κινηματογράφου (και όχι μόνο), τότε ένας από τους βασικούς όρους στον όρκο αγνότητας θα έλεγε ότι οι σταρ του Χόλιγουντ πρέπει όχι μόνο να έχουν κώλο αλλά και να φαίνεται. Η ανυπότακτη στάση μας στο συγκεκριμένο θέμα (του κώλου) έχει ήδη αποτελέσματα βέβαια, και σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Βραζιλία όσες ανορεξικές δε πεθαίνουν μόνες τους σύντομα θα λιθοβολούνται δημόσια για παραδειγματισμό. Ποια αστέρα από τις παραπάνω θα έμενε, με πόνο ψυχής, αναγκαστικά έξω από ταινία φιλόδοξη να σφραγιστεί με έγκριση από το Μάζες 007, μπορείς να το καταλάβεις και μόνος σου. Και αν δε τις ξέρεις τόσο καλά όσο εμείς, πρόκειται για τις Keira Knightley στη Χαβάη, Jessica Alba στη παραλία του Μαϊάμι και Lindsay Lohan στο Delano Hotel εκεί δίπλα.

Από τις πάμπολλες που τρέχαν στις παραλίες στις διακοπές ώστε να ετοιμαστούν συνολικά για το χορό των βραβείων που κορυφώνεται, αλκοολικά τουλάχιστο, με τις Χρυσές Σφαίρες αύριο, άφησα έξω.. όλες τις υπόλοιπες τελικά. Είτε γιατί ακόμα και καρα-φεμινιστές σα τον Almodóvar κρίνουν ότι χρειάζονται προσθετικά, όπως στη περίπτωση της Penelope Cruz. Είτε γιατί δεν έχουν καμιά ελπίδα εδώ και καιρό (αν είχαν ποτέ) σα τη Teri Hatcher.

Από το σκηνοθέτη του Hustle & Flow (2005) όπως λέει η αφίσα, και σεναριογράφο όπως συμπληρώνω εγώ, έρχεται ακόμα μια ιστορία με μαύρους νταβαντζήδες και ξανθιές πουτάνες, που φιλοδοξεί προφανέστατα να.. σπάσει τα στερεότυπα.

Σ' αυτό βοηθάει και η προώθηση της Paramount που μάτια έχεις και τη βλέπεις και με ιδιαίτερη ευφορία αναπαράγουμε αφού δεν έχουμε τίποτα εναντίον των στερεοτύπων που συμπερι-λαμβάνουν ξανθιές νυμφομανείς σκύλες δεμένες με αλυσίδες για μαμούθ. Το κάπως ανορθόδοξο στο σπρώξιμο έχει να κάνει με τη διανομή του τρέιλερ σε κάποιες αίθουσες από το φθινόπωρο και το ανεβοκατέβασμα από τότε στο δίκτυο, ακόμα και στην επίσημη σελίδα όπου έτρεχε.. ύπουλα και διαγωνισμός "φτιάξε το δικό σου" (με αποτέλεσμα να μη ξέρεις ποιο είναι ποιο στα γιουτιούμπια). Η (ξαναματ)ανεβασμένη στο site πριν δυοτρεις μέρες εκδοχή, μάλλον είναι και η τελική "ερμηνεύοντας" την ταινία σα σεξο-κωμωδία (και κατά συνέπεια την αφίσα να έχει χιουμοριστική στιλιστική διάθεση). Βέβαια ο (δημιουργός) Craig Brewer έχει ήδη παραδώσει διαπιστευτήρια πιο σοβαρής ενασχόλησης με κοινούς χαρακτήρες, όπως δεν υπονοώ στην εισαγωγή. Και όπως έχει γραφτεί παντού πια η Christina Ricci του 'στελνε γυμνές φωτογραφίες της για να της δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο όταν διάβασε το σενάριο.

Ο Μαυροφιδίσιος Αναστεναγμός, με τίτλο δανεισμένο από μπλουζ ογδόντα χρόνων του "Blind" Lemon Jefferson και θέμα μια άσπρη λυσσάρα που αναγκάζεται να την αλυσοδέσει μέχρι και μαύρος παπούς του παλιού αμερικάνικου νότου, θα κάνει πρεμιέρα, εκτός διαγωνιστικού, στο Sundance που ανοίγει τη Πέμπτη. Και συμπεριλαμβάνει, εντός διαγωνιστικού, ιστορίες βιασμών κοριτσιών από ενήλικες και ενηλίκων από άλογα, όπως ξέρεις ήδη και αναφέρουν εκτενέστερα άρθρα αφιερωματικά στο φεστιβάλ αυτές τις μέρες. Η σημαντικότερη ανεξάρτητη διοργάνωση έχει φέτος για προβολή πρεμιέρας το Chicago 10 (2007) θεματολογίας (αν κατάλαβα καλά γιατί οι πληροφορίες είναι ελάχιστες) σχετικής, έστω και με.. προσθαφαιρέσεις, με τους "Εφτά του Σικάγο".

Ανάμεσα σε πορδές σαν το Eragon (2006) και εξ ατόπου επιτυχίες σαν το Night at the Museum (2006) που δείχνουν ότι το παιδικό fantasy πάει για φούντο εκτός κι αν το προωθούν μονάχα όταν τα πιτσιρίκια ξαμολιούνται στα malls, έσκασε πριν λίγες μέρες (και στιγμιαία) στο δίκτυο, το trailer της ταινίας που κούνησε η Fox μπροστά στη μύτη της Walden Media, για να την ξεκολλήσει απ’ την Disney, που έχει αναλάβει να συγχρηματοδοτήσει όλο το βασίλειο της Νάρνια.

Σε περίπτωση που δεν ξέρεις, η Walden είναι εταιρεία παραγωγής ειδικευμένη σε παιδικές και οικογενειακές ταινίες με έντονα συντηρητική παύλα δεξιά παύλα χριστιανική εσάνς. Η οποία, όπως διαβεβαιώνει ο CEO της εταιρείας, δεν είναι άμεσο συνεπακόλουθο των προτιμούμενων ηθών του πολυεκατομμυριούχου ιδιοκτήτη της, Philip F. Anschutz, γνωστού για τις δωρεές του σε οργανώσεις της χριστιανικής δεξιάς. Και επίσης, ιδιοκτήτη περίπου 20% όλων των αιθουσών της Αμερικής, μέσω της Regal Entertainment Group, της μεγαλύτερης αλυσίδας κινηματογράφων της χώρας, γεγονός που έχει εξασφαλίσει στον Anschutz την ευχέρεια να βοηθά τους σκηνοθέτες του να ακολουθούν το family-friendly όραμα που προσλαμβάνονται να υπηρετήσουν. Για παράδειγμα, είχε απαιτήσει απ’ τον Taylor Hackford να χαλαρώσει την εμμονή του σεναρίου του Ray (2004) στην εξάρτηση του Ray Charles στα ναρκωτικά και τον ποδόγυρο, ωθώντας τον δημιουργό στην παραίτηση. Ο Hackford βέβαια, θυμήθηκε πόσα χρόνια έβλεπε κλειστές πόρτες μέχρι η Walden να του ανοίξει τη δική της, το ξανασκέφτηκε, και νουθετήθηκε για να κερδίσει έξι υποψηφιότητες και δύο Όσκαρ, μαζί με ένα σωρό άλλα βραβεία.

Ύστερα, για τον άνθρωπο που το Fortune είχε αποκαλέσει τον πιο άπληστο executive της Αμερικής, ήρθαν τα Χρονικά της Νάρνια (2005), που του έδειξαν τον δρόμο για τα μεγάλα κέρδη, και φυσικά για την πιο μεγάλη πισίνα ιδεών του σύγχρονου Hollywood: τα βιβλία. Δεμένη με συμβόλαιο με την Penguin Young Readers Group, το παιδικό τμήμα της δεύτερης μεγαλύτερης εκδοτικής εταιρείας στον κόσμο, η Walden όχι μόνο κατάφερε να κολλήσει και την ταμπέλα του εκπαιδευτικού δίπλα στο παιδικό και το οικογενειακό των προϊόντων της, αλλά και να εξασφαλίσει έναν απ’ τους πιο σίγουρους μηχανισμούς στησίματος franchise στη σημερινή showbiz. Και κάπως έτσι ελπίζει να στήσει και το Mr. Magorium’s Wonder Emporium (2007), με μια σειρά βιβλίων να είναι προγραμματισμένα για έκδοση το ερχόμενο καλοκαίρι, που σκοπό θα έχουν να εξοικειώσουν τα παιδάκια με την ιστορία του μαγικού παιχνιδάδικου, του υπεραιωνόβιου ιδιοκτήτη του, και της γλυκιάς κοπελίτσας που θα το κληρονομήσει. Ούτως ώστε, όταν τα ερχόμενα Χριστούγεννα δουν τον Dustin Hoffman με τις άσπρες αρκουδότριχες και το βλέμμα του Ανθρώπου της Βροχής στις αφίσες, να σύρουν τους παππούδες τους στην αίθουσα απ’ τα μπατζάκια.