Τρία έγχρωμα κορίτσια στην Αμερική των 60s μετατρέπονται από άγνωστο γκρουπάκι σε pop λατρεία της υφηλίου, μέχρι που η δόξα μπαίνει ανάμεσά τους και ζαλίζει τα μάτια του manager τους. Ξεμαλλιάσματα, προδοσίες και πεινασμένες φιλοδοξίες απλώνονται, αλλά στο τέλος ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει.Μεταφερμένο στη μεγάλη οθόνη μετά από 1500+ πετυχημένες παραστάσεις στο Broadway και μισή ντουζίνα βραβεία Tony, το musical που βασίζεται λέει ελαφρά στην ιστορία των The Supremes, φέρνει μαζί του ένα κάρο τραγούδια που είναι ωραία να τα ακούς στη σιντιέρα και στο ραδιόφωνο. Αλλά όταν ο Condon βάζει και ιστορία ανάμεσά τους, προκύπτει ένα παραφουσκωμένο pop μπλοκμπαστεράκι, που δεν έχει ούτε το δραματουργικό βάρος, ούτε την ερμηνευτική συνοχή για να καλύψει την ακατάσχετη μουσική του φλυαρία. Σκηνοθετικές κορώνες από 'δω, σεναριακές κορώνες από 'κει, ερμηνευτικές κορώνες παραπέρα, τραγούδια χρησιμοποιούνται σαν αυθαίρετες γέφυρες για να περάσουν απ' την μια πράξη στην άλλη, το φιλμ προσπαθεί να καλύψει γεγονότα μιας ολόκληρης δεκαετίας, κι όμως, όταν η μουσική τελειώσει και κατακάτσει το glitter πάνω στο κλισέ, μένεις με την αίσθηση ότι τελικά δεν έγιναν και τόσα πολλά. Ή τουλάχιστον δεν σου τα δείξαν.

Στις αίθουσες έκανε αιφνιδιαστική εμφάνιση τη Παρασκευή πριν τον φλεβαριάτικα καλοκαιρινό Ghost Rider (2007). Αλλά στο δίκτυο η τρίτη στη σειρά ταινία βασισμένη στα εδρεύοντα κακά, απελευθέρωσε τον περιπαιχτικό προπομπό της τα ξημερώματα στο Yahoo! Movies. Υποκλινόμενη στο χρόνο που χρειάζονταν ο μεγάλος του Grindhouse (2007) να κάνει παιχνίδι.

Dear friends,

We invite you to discover
the "issue zero" of e-Cahiers du cinema. The "e" stands for "electronic" as well as for "English."

Ο πρόλογος της πρώτης, δοκιμαστικής, ηλεκτρονικής έκδοσης των Cahiers du cinéma ανακοινώνει την "διπλή εξέλιξη" για το περιοδικό με τη φιλοδοξία να το περάσει στον 21ο αιώνα. Μια εξέλιξη σίγουρα οδυνηρή, ειδικά στη δεύτερη σημασία του "e", για μια έκδοση που έγραψε ιστορία με τη σνομπαρία που αντιμετώπιζε κάποτε τα αγγλικά προϊόντα και την στα όρια του γελοίου κριτική ανάλυση που επιχειρούσε γι' αυτά. Πάντως η σελίδα του περιοδικού είναι, αποσπασματικά, πολύγλωσση εδώ και καιρό, και από τον Hitchcock μέχρι τον Van Sant κάποιοι δημιουργοί αποτελούσαν πάντα εξαίρεση, σε βαθμό ψύχωσης, στα κείμενά του. Άλλωστε το εξώφυλλο του δοκιμαστικού τεύχους είναι αφιερωμένο στο Inland Empire (2006) του David Lynch περιλαμβάνοντας ακόμα και τις εμφανίσεις του σα γελαδάρη. Ενώ ένθετα φιγουράρει ο Clint Eastwood και τα ιστορικά Letters from Iwo Jima (2006), κομπλέ με τρέιλερ.

Τα Κινηματογραφικά Σημειωματάρια ξεκίνησαν να γράφονται το 1951 και καθόρισαν από την αρχή με την υπερβολή τους την κινηματογραφική κριτική. Διάσημοι (ή διαβόητοι αν προτιμάς) είναι ακόμα οι παραλληλισμοί, από τον André Bazin, της ανάλυσης των γουέστερν με οινολογία (από τότε η αγάπη στους γελαδάρηδες βλέπεις), οι μύδροι από τον François Truffaut ενάντια στη παλιά φρουρά (που οδήγησαν και στο ξεπέταγμα της Nouvelle Vague), οι Μαοϊκοί που το εξέδιδαν στα 70s χωρίς φωτογραφίες και αναφορές σε τίτλους ή οι έπαινοι για το Gerry (2002) του Gus Van Sant για δυοτρία χρόνια (στο τέλος κάθε χρονιάς).

Το Film Threat, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν έχει έντυπη έκδοση εδώ και δέκα χρόνια, ηλεκτρονικά άρχισε να βγαίνει και το Variety πριν καναδυό βδομάδες, ενώ πέρσι έβγαλε ονλάιν περιοδικό μέχρι και η FIPRESCI. Και το δίκτυο κάνει παραπάνω από μπαμ ότι αποτελεί τον προσανατολισμό όλων των εκδόσεων πια. O Arthur Sulzberger δηλώνει ότι χέστηκε αν θα βγαίνουν σε χαρτί σε πέντε χρόνια οι NY Times, και ακόμα και στην Ελλάδα όμιλοι μεγέθους ΙΜΑΚΟ προς τα εκεί το πάνε τελευταία.

To τρίτο, τέταρτο και βάλε αν μετράς τις διάφορες εκδοχές σε διάφορες χώρες, και το πρώτο πλήρες τρέιλερ για τη ταινία που όλοι περίμεναν πριν δέκα χρόνια βγήκε χτες σε κοινή θέα. Και όπως θα περίμενες πια, άλλο παίχτηκε στα κανάλια της Fox και άλλο βγήκε στο apple.com για το δίκτυο.

Δεδομένο είναι ότι αυτή τη φορά δε παραπονιούνται οι, αμέτρητοι μετά από δεκαεφτά (17) χρόνια, οπαδοί της σειράς, που τα είχαν πάρει με τη τακτική να περιμένουν σκηνές από τη ταινία και να βλέπουν πλακίτσες και σκετσάκια στα προηγούμενα τρέιλερ μόνο στο όνομα. Και για πρώτη φορά βλέπουν τόση λεπτομέρεια στα σκηνικά και προσοχή στο σχεδιασμό των χαρακτήρων, αποτέλεσμα ψευτο.. δισδιάστατων (i.e. toon shaded όπως ξαναματάπαμε) ψηφιακών γραφικών. Και ψάχνουν όλοι να βρουν πια αν η ταινία θα έχει και.. πλοκή, αφού κρατιέται επτασφράγιστο μυστικό και το πιο πιθανό είναι οι αμέτρητοι σεναριογράφοι από όλες της περιόδους της σειράς να τη σχεδιάζουν ακόμα. Και ποιος χαρακτήρας θα πεθάνει τελικά, από τους υπαινιγμούς που αφήνει ο προπομπός.

Όλη η βιομηχανία ψάχνει να βρει ποιο φιλμ θα είναι το θύμα σε ένα καλοκαίρι πηγμένο στα υποψήφια μπλοκμπάστερ βέβαια, αλλά το 'χουμε πει πολλές φορές ήδη.

Η κινέζικη ταινία για μια Μογγόλο βοσκό που αναγκάζεται απ' τη λαίλαπα του καπιταλισμού και την τραγωδία της ζωντοχηρίας, να μετακομίσει στην πόλη, αποδείχθηκε η λιγότερο μέτρια απ' τις μέτριες του φετινού φεστιβάλ Βερολίνου, και βραβεύτηκε με τη Χρυσή Άρκτο μιας χρονιάς που όσοι δεν κάνουν παρέα με τους συντάκτες του Hollywood Reporter, βρήκαν μάλλον ψόφιο. Κι έτσι, το Tuya's Marriage, του Wang Quan'an, έγινε η δεύτερη φετινή μη ευρωπαϊκή ταινία που κέρδισε το μεγάλο βραβείο κορυφαίου ευρωπαϊκού φεστιβάλ, μετά το περιστατικό της Βενετίας πριν μερικούς μήνες. "Οι καλύτερες ταινίες […] είναι αυτές που δείχνουν τα πράγματα ως έχουν, που ζωγραφίζουν ένα αυθεντικό πορτραίτο της ζωής" είπε ο σκηνοθέτης Quanan Wang με το βραβείο του στο χέρι, βάζοντας στη θέση τους, τους άσχετους που χασμουριούνται ακούγοντας και μόνο τις περιλήψεις των καλύτερων αυτών ταινιών.Η πρωταγωνίστρια της ταινίας, Yu Nan θεωρούνταν ψιλοφαβορί για την ασημένια αρκούδα γυναικείας ερμηνείας, την οποία βέβαια όλοι περίμεναν ότι θα δουν στα χέρια της Marianne Faithfull για το Irina Palm, οπότε η επιτροπή την έδωσε αναμενόμενα στην Γερμανίδα Nina Hoss για την ερμηνεία της στο Yella, ως ανατολικογερμανίδα που προσπαθεί να περάσει απέναντι. Κι αν κατάλαβες κάτι απ' την παραπάνω αλυσίδα, ελπίζω είναι το ότι όταν έχεις 22 ταινίες του ιδίου επιπέδου, δε έχει και πολύ νόημα να προσπαθείς να τις ξεχωρίσεις. Η Hoss πάντως, μαζί με τον David Mackenzie και τους Franz Ferdinand που βραβεύτηκαν για την μουσική επένδυση της ταινίας Hallam Foe του Σκωτσέζου, ήταν οι μόνοι Ευρωπαίοι που διακρίθηκαν στο φετινό φεστιβάλ. Του οποίου οι πιο σημαντικές βραβεύσεις ωστόσο, ήταν μάλλον οι ειδικές αρκούδες της επιτροπής για καλλιτεχνικά επιτεύγματα, που δόθηκαν στο cast του σκηνοθετικού ντεμπούτου του Robert DeNiro, The Good Shepherd, και στον Park Chan Wook για το πολυναμενόμενό του follow up, I'm a Cyborg, But That's OK, χαράσσοντας την αμηχανία τους στο πώς να ευχαριστήσουν τους διακεκριμένους προσκεκλημένους του διαγωνιστικού τους, αφού οι ταινίες ψιλομάπες διαγράφονται.

Τα events που σημάδεψαν τη διοργάνωση πάντως, δεν είχαν ιδιαίτερη επαφή με τα βραβεία, αφού το μεγαλύτερο σούσουρο (με ιδιαίτερη βαρύτητα για 'μας τους Έλληνες και τον Υπουργό Πολιτισμού μας) προκάλεσε αναμενόμενα η ειδική παγκόσμια πρώτη του 300, σε ένα ακόμα μνημειώδες λάθος άνοιγμα --αν υποθέσουμε ότι η κακή δημοσιότητα έχει στην πραγματικότητα κάτι κακό--, η γιούχα για το πισωγύρισμα της ανυπόφορης political corectness της νέας ταινίας της Jennifer Lopez, Bordertown, και βέβαια, η βράβευση της ολόδικιάς μας Παναγιώτας Βλαντή, πρωταγωνίστριας των σημαντικών κινηματογραφικών πονημάτων 5 Λεπτά Ακόμα και Στα Όρια, στα πλαίσια του προγράμματος Shooting Stars για τα ανερχόμενα αστέρια του ευρωπαϊκού σινεμά. Σε άλλα πιο ενδιαφέροντα νέα, το imdb έγινε το τελευταίο κάστρο που αλώθηκε απ' την ασπρίλα του web2.0-ism. The horror...

Αφού περάσαμε κάνα τρίωρο παίζοντας με τον μετρητή του Yahoo! να μετράει και να μετράει και να μετράει και να μετράει αντίστροφα, κι όταν μηδένιζε, μετά να μετράει προς τα πάνω πριν ξαναρχίσει το αντίστροφο και φτου απ' την αρχή, τα καλά παιδιά εδέησαν να βγάλουν το trailer στον αέρα σε μια... διπλανή σελίδα, προτού τα σχετικά boards στο imdb αρχίσουν της ομαδικές αυτοπυρπολήσεις.

Όχι ότι ήτανε να 'χει και τίποτα φοβερό δηλαδή, πολύ απ' το υλικό του trailer υπήρχε στο promo footage του Spike TV και στο teaser. Απλώς τώρα, με τη βοήθεια και του voice over και των διαλόγων, μπαίνει σε μια σειρά, κι έχει βέβαια και αρκετό ψαχνό για να ρίξεις άλλη μια θέαση. Και το πρώτο-πρώτο που θα καταλάβεις είναι τι ακριβώς είναι η ταινία, αν είσαι αδιόρθωτος και δεν έχεις καταλάβει ακόμα. Το δεύτερο είναι πως ο Tarantino κι ο Rodriguez είναι για δέσιμο, αν επίσης είσαι αδιόρθωτος και δεν το 'χεις καταλάβει ακόμα και το τρίτο ότι η Cherry Darling επιβεβαιώνει την κράτησή της στη λίστα των πιο kick-ass γυναικών της νεότερης pop κουλτούρας. Ή του Z-movie universe έστω.

Οι δυο αντιχολιγουντιανοί εικονοκλάστες του Χόλιγουντ βέβαια, δεν είναι οι μόνοι που θα φορέσουν τα σάπια φίλτρα του Grindhouse. Το χεράκι τους θα βάλουν κι άλλοι αιρετικοί μπλοκμπαστεράδες, που κινούμενοι στα ίδια επίπεδα αναβίωσης των πεθαμένων, θα ετοιμάσουν τα trailer για το ανάμεσα στο back to back. Τα τρία ονόματα που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα (και μάλλον είναι και τα τελευταία) είναι Eli Roth, Edwar Wright (του Shaun of the Dead (2004)) και κυρίως Rob Zombie, ο οποίος ανάμεσα στις ετοιμασίες του καινούριου του Halloween (2007), ανακοίνωσε πρωταγωνιστές και τίτλο, με τους Udo Kier, Bill Moseley, Sheri Moon Zombie και Nicolas Cage (!) να ετοιμάζονται για το trailer του Werewolf Women of the SS. Θυμίζει την Ilsa, She-wolf of the SS (1975), και φαντάζομαι αυτό είναι και το νόημα, αλλά σαν πολλά αντρικά ονόματα να βλέπω για τέτοια φάση.

Στις τελευταίες μέρες του Β' Παγκοσμίου, μετά την επίθεση στο Pearl Harbor, οι Ιάπωνες δίνουν μια απ' τις απ' τις σπουδαιότερες μάχες τους, στο Ίβο Τζίμα. Είκοσι χιλιάδες άντρες, παλεύοντας με κακουχίες, στερήσεις και ασθένειες, κάνουν την τελευταία τους, ηρωική στάση, υπερασπιζόμενοι μια ηφαιστειογενή κουκίδα από σχεδόν τετραπλάσιους εισβολείς.Στο δεύτερο κομμάτι του αντιπολεμικού πολεμικού του έπους, το πιο αξιέπαινο που καταφέρνει ο Eastwood, είναι ότι κάνει τους εν πόλεμο συμπατριώτες του να συμπονέσουν έναν ιστορικό εχθρό, γράφοντας την ίδια ώρα στα 77χρονα παπούτσια του την ιστορία που έγραψε ο νικητής, για να αποσαφηνίσει τις παρεξηγημένες λεπτομέρειες της σύγκρουσης. Όπως την αμελητέα αν και πολυδιαφημισμένη στρατηγική σημασία της συγκεκριμένης αμερικάνικης νίκης και το πραγματικό πρόσωπο του ηρωισμού, που, από διορισμένη ρεκλάμα στις Σημαίες, εδώ αντιμετωπίζεται ως παράσημο ντροπής από τους πωρωμένους του αυτοκρατορικού στρατού. Αντί για την προσπάθεια μιας χούφτας ανθρώπων να διατηρήσουν την στρατιωτική τους αξιοπρέπεια απλά με το να πολεμήσουν, την ώρα που οι συμπολεμιστές τους σκάνε σα μύγες κλεισμένες σε φούρνο μικροκυμάτων, ακολουθώντας τυφλά μια υστερική ερμηνεία του κώδικα bushido στην πιο έντονη συναισθηματικά σκηνή του έργου, που το νεανικότερο, πιο κοντινό στους πασιφιστικούς τόνους της ταινίας κοινό --έστω κι από απολιτίκ άποψη-- μπορεί ανέτως να θεωρήσει οριακά κωμική.

Απ' το Unforgiven (1992) ή ακόμα και το A Perfect World (1993) μέχρι σήμερα, έχει περάσει πολύς καιρός, κι ο Clint Eastwood έχει φτάσει πολλά βήματα πιο κοντά στο τελευταίο, όμως η αγωνία να προσεγγίσει ένα ανώτερο ήθος που καθοδηγεί αυτά τα βήματα προς ένα αναπόφευκτο, αλλά που διάολε να σημαίνει κάτι, φινάλε, ήταν πάντα εκεί σαν ένας θαμπός, μελαγχολικά ουμανιστικός φάρος ελπίδας. Είναι ο διακριτικά διακριτός παλμός της καριέρας του, αυτή η αναζήτηση της ανθρωπιάς στο ζαλισμένο ανθρώπινο πνεύμα στις πιο δύσκολες τελευταίες στιγμές του. Και χτυπά δυνατά κάτω απ' τις ξεπλυμένες εικόνες της μαύρης ακρογιαλιάς, όπου ο Eastwood καταφέρνει το αυτονόητο να φαίνεται εξαιρετικό: στα χαρακώματα του θανάτου, υπάρχουν άνθρωποι απρόσβλητοι απ' την προπαγάνδα που στέλνει τους διπλανούς τους σε έναν κατά παραγγελία δοξασμένο θάνατο, και τους παρακολουθούν με απογοήτευση και αμηχανία να διαμελίζονται για μια ασαφή αγάπη για το χώμα, σε έναν πόλεμο που δεν τους ενδιέφερε να ξεκινήσουν και δεν τους ενδιαφέρει να τροφοδοτήσουν. Δεν είναι λίγο να στήνεις σε τέτοια κλίμακα μια τέτοια ιστορία και μάλιστα μέσα στο σπίτι της πολεμόκαυλας, αλλά για εμένα τον απ' έξω, για δεύτερη φορά μετά τις Σημαίες, αυτό το κατόρθωμα από μόνο του, με αφήνει ασυγκίνητο. Όπως και οι δεδομένες αριστοτεχνικές ικανότητες του Eastwood, που βέβαια εδώ βρίσκονται σε εντυπωσιακή εγρήγορση, παντρεμένες με την καλλιτεχνική κομψότητα που ήδη απ' τους αριστουργηματικούς Ασυγχώρητους έχει χαράξει την αμερικάνικη και την παγκόσμια κινηματογραφική δημιουργία. Αλλά όλο αυτό το περιτύλιγμα, τελικά κρύβει και κάτι άλλο; Έψαξα να το βρω και στους συναδέλφους που πέταξαν τη σκούφια τους. Αλλά μπα.